Τρομακτικά κωμικό, γκόθικ (όπως πάντα) παραμυθένιο, καρτουνίστικο, πολύχρωμο και ταυτόχρονα μονόχρωμο, πολυεπίπεδο και πέρα για πέρα παλαβό. Το νέο έργο του Τιμ Μπάρτον (Μπέρτον είναι η πιο σωστή προφορά- ή μάλλον κάπου ανάμεσα στο «α» και το «ε») τραβάει κάτω από τα πόδια μας το χαλάκι του κινηματογραφικού καθωσπρεπισμού και αναποδογυρίζει τα πάντα.
Να το δείτε οπωσδήποτε.
Θα το γράψω από την αρχή: το «Dark Shadows» είναι Τιμ Μπάρτον 100% κι όποιος περιμένει κάτι άλλο, ας το ψάξει κάπου αλλού.
Είναι παιδικό παραμύθι και μεταφυσικός τρόμος ταυτόχρονα. Είναι απρόσμενο και από την άλλη μοιάζει απίστευτα οικείο. Είναι γκόθικ και καλτ. Ο Τζόνι Ντεπ επίσης, είναι εξαίσιος και –το κυριότερο- παίζει μεταμφιεσμένος. Κι αν αναρωτιέστε τι συμβαίνει όταν δεν παίζει μεταμφιεσμένος, δείτε το «Μεθυσμένο Ημερολόγιο».
Ζωντανεύει, τέλος, έναν από τους πιο καλτ χαρακτήρες όλων των εποχών. Τον βρικόλακα Μπάρναμπας Κόλινς, ο οποίος εμφανίστηκε στην αμερικανική τηλεόραση το 1967 σε μια θεότρελη γκόθικ σαπουνόπερα, το «Dark Shadows» - αυτήν ακριβώς που ο Τιμ Μπάρτον διασκευάζει τώρα.
Ο Μπάρναμπας Κόλινς, ωστόσο, δεν ήταν πάντα βρικόλακας. Όταν ζούσε - στα μέσα του 18ου αιώνα - ήταν ένας πλούσιος γαιοκτήμονας. Μέχρι που μια μάγισσα, η Ανζελίκ Μπρουσάρ, τον καταράστηκε γιατί αρνήθηκε τον έρωτά της και τον έθαψε ζωντανό, μετατρέποντάς τον σε βρικόλακα.
Το 1972 κάποιοι άνοιξαν τον αλυσοδεμένο τάφο και ο Μπάρναμπας επέστρεψε στο κτήμα και στους απογόνους της, πάλαι ποτέ, ένδοξης οικογένειάς του.
Φτάνοντας στην πολύχρωμη δεκαετία του ’70, ο Μπάρναμπας καλείται να την ανακαλύψει από την αρχή καθώς τα αυτοκίνητα, η τηλεόραση, η ποπ μουσική τού φαίνονται σαν μεσαιωνικά ξόρκια. Κάπου εκεί βέβαια υπάρχει και η Αντζελίκ Μπρουσάρ (Ευα Γκριν), η μάγισσα που τον είχε καταραστεί, η οποία εξακολουθεί να τον κυνηγά και να προσπαθεί να τον ξελογιάσει. Υπάρχει ακόμη μια απόγονός του, η Ελίζαμπεθ Κόλινς Στόνταρντ, (Μισέλ Φάιφερ) απογοητευμένη μητέρα μιας ατίθασης έφηβης (η Κλόε Γκρέις Μορέτζ του «Kick Ass») και, βεβαίως, η σύζυγος του Μπάρτον, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, μια γιατρός που προσπαθεί να κλέψει το αίμα του Μπάρναμπας για να γίνει κι αυτή βαμπίρ.
Και καθώς όλοι αυτοί οι αλλόκοτοι χαρακτήρες ενώνονται μέσα σε ένα πανδαιμόνιο συμπτώσεων και μαγικών υπερβολών, ο ίδιος ο Μπάρναμπας αναδεικνύεται ίσως ο πλέον κανονικός από όλους, ορίζοντας τον εαυτό του με την φράση: «το παράξενο είναι σχετικό».
Τυπικός ήρωας του Μπάρτον, ο Μπάρναμπας θυμίζει τον αποσυνάγωγο Ψαλιδοχέρη, τον Εντ Γουντ ή τον καταραμένο Μπάτμαν: είναι από αλλού φερμένος, δεν μπορεί να προσαρμοστεί και υπερασπίζεται μια ολότελα χαμένη αθωότητα. Ζει στην διάσταση του «μη κανονικού» και διεκδικεί μια διαφορετική κανονικότητα.
Στην πραγματικότητα το «Dark Shadows» είναι μαύρη κωμωδία, ο σκηνοθέτης όμως προκαλεί τα όρια του είδους και (ακόμη κι αν δεν το πετυχαίνει πάντοτε) επιχειρεί νέες κινηματογραφικές σχέσεις, ανατρέποντας το χιούμορ, αλλάζοντας την μορφή του σασπένς και του τρόμου και ξαναφτιάχνοντας με άλλο τρόπο της «Σκοτεινές Σκιές» της απόκοσμης γοτθικής του αισθητικής.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
