Πόσο μας αρέσουν αυτές οι συνεντεύξεις του περιοδικού Interview όπου το ρόλο του δημοσιογράφου παίρνει ένας σταρ και εύλογα το ρόλο του συνεντευξιαζόμενου ένας άλλος (όχι, δε θα είχε ενδιαφέρον να απαντά στις ερωτήσεις δημοσιογράφος). Τελικά αυτή η επικοινωνία εξελίσσεται περισσότερο σαν συζήτηση, παρά σαν προγραμματισμένη συνέντευξη, ειδικά όταν οι δυο τους έχουν συνεργαστεί και γνωρίζονται λίγο καλύτερα από μια χειραψία σε κάποιο κόκκινο χαλί, ή after screening πάρτι.

Ο υποψήφιος για Όσκαρ Τζος Μπρόλιν μιλά τηλεφωνικά με το νέο ζεν πρεμιέ του Χόλιγουντ, Μάικλ Φασμπέντερ και οι δυο τους (παλιοί γνώριμοι από το ατυχές Τζόνα Χεξ) μιλούν για γυρίσματα, ταξίδια, σκηνοθέτες και φυσικά το Shame.

Ο Φασμπέντερ, από τους πιο πολυπαραγωγικούς ηθοποιούς φέτος -με πέντε παραγωγές back to back μέσα στο 2011- κι έχοντας κλείσει το κινητό του για ένα road trip στην Ευρώπη με τον πατέρα του μιλά με ευγνωμοσύνη για το ότι βρέθηκε στο δρόμο του ο Στιβ Μακουίν, που μετά το Hunger και το “Shame” θα ξανασυνεργαστούν στο “Twelve Years a Slave”.

Ο πρωταγωνιστής μοιράζεται με τον Μπρόλιν στιγμιότυπα από τα γυρίσματα του Shame: «Ο Στιβ είναι σα να έχεις μπροστά σου ένα συνδυασμό μικρού παιδιού και γέρου μαζί. Η συμπεριφορά του είναι πολύ ανδρική, αλλά διαθέτει αυτήν την ποιότητα της θηλυκής πλευράς, την ευαισθησία και τη διεισδυτικότητα. Όταν γυρίζαμε μια έντονη σκηνή στο Shame, με διέκοψε και είπε ότι για πρώτη φορά δεν ήταν κι άσχημο. Μετά με πήρε στο διπλανό δωμάτιο και μου είπε. Αυτός που γύριζε μέσα δεν ήταν ο Μάικλ Φασμπέντερ. Καταλαβαίνω πού το πας, αλλά πρέπει να βρεις κάτι άλλο. Κι εγώ ήμουν σε μια φάση «ω ρε π… μου». Γύρισα στο πλατό και προσπάθησα να δω απλώς τι έχω να κάνω και να το κάνω όσο πιο ειλικρινά μπορούσα. Είναι μάλλον κλισέ αυτό που λέω, αλλά είναι αληθινό. Ο Στιβ έτσι λειτουργεί. Η φιλοσοφία του είναι να προσπαθεί να δει τι έχει στα χέρια του και να βγάλει το καλύτερο από μέσα σου – άλλωστε τι έχει κανείς να χάσει; Όλοι κάποια μέρα θα πεθάνουμε. Κάπως έτσι σκέφτεται. Αν είναι να αποτύχεις σε μια σκηνή και να γελοιοποιηθείς, απλώς κάντο. Αυτό δημιουργεί ένα περιβάλλον τρομακτικό και πολύ ενδιαφέρον ταυτόχρονα. Κι έπειτα έρχεται άνθρωπος απ’ το συνεργείο με 30 και βάλε χρόνια στη δουλειά και σου λέει «Δείξε του ότι είσαι καλός. Μην απογοητεύσεις τον Στιβ». Ξέρεις, όταν το συναίσθημα δεν είναι απλά κάτι ανάμεσα στον ηθοποιό και το σκηνοθέτη, αλλά διαπερνάει όλο τον κόσμο που είναι στο σετ είναι μεγάλη υπόθεση. Όταν έχεις καταφέρει να κινήσεις το ενδιαφέρον ολόκληρου του συνεργείου για το τι θα κάνεις και πώς θα το κάνεις, μάλλον κάτι κάνεις καλά» λέει ο Φασμπέντερ που κατατάσσει το ρόλο του στο Shame πρώτο σε βάθος και δυσκολία σε σχέση με ό,τι έχει κάνει μέχρι τώρα.

Όταν ο Μπρόλιν τον ρωτάει για την έκσταση και τον τρόμο που βγάζει η ερμηνεία του στις ερωτικές σκηνές λέει: «Το πιο δυνατό πράγμα στις σκηνές σεξ είναι η σχέση τους με τη διαδρομή του χαρακτήρα, καθώς αυτές βοηθούν να δει κανείς πόσο πιο βαθιά (στον εθισμό του) βυθίζεται ο Μπράντον. Κάποιες τέτοιες σκηνές ενσωματώνουν αυτήν την απόγνωση. Ο ήρωας είναι σα φυλακισμένος. Και κατά αυτήν την έννοια το Shame έρχεται σα συνέχεια του Hunger. Ο χαρακτήρας μου εκεί, ο Μπόμπι, είναι στη φυλακή και προσπαθεί να κερδίσει την ελευθερία του. Ο χαρακτήρας του Shame έχει χρησιμοποιήσει το σώμα του για να φυλακίσει τον εαυτό του – είναι δέσμιος των φυσικών του παρορμήσεων και ενστίκτων. Μιλάμε για έναν εθισμό λιγότερο συζητημένο και αναγνωρίσιμο από άλλους, που στην ταινία όμως παίρνει τη διάσταση και τη σημασία που πρέπει» συμπληρώνει ο πρωταγωνιστής.

Περιμένοντας την ταινία στις αίθουσες, δείτε τη συνέντευξη στο Interview.

Α.Ν