8. Μαύρος Κύκνος (Black Swan) του Ντάρεν Αρονόφσκι

Τι και πώς;
Η “Λίμνη των Κύκνων” παίρνει σάρκα και οστά μέσα από την εσωτερική πάλη της νεαρής μπαλαρίνας Νίνα, καθώς προσπαθεί να ερμηνεύσει τον Λευκό και τον Μαύρο Κύκνο. Παίζοντας με την γιουνγκιανή ιδέα της σκιάς και του ανέκφραστου υποσυνείδητου, ο Αρονόφσκι βουτάει βαθιά στα ψυχαναλυτικά νερά βομβαρδίζοντάς μας με αυτο-αναφορικούς καθρέφτες και doppelgängers για να καταλήξει στο θαύμα της μεταμόρφωσης, που δεν απέχει πολύ από το θαύμα του σινεμά. Για την ακρίβεια, ο ίδιος μοιάζει να σχολιάζει διαρκώς την διαδικασία της κινηματογραφικής τέχνης, βάζοντας την πρωταγωνίστριά του να περιβάλλεται από καθρέφτες και βλέμματα που την μετατρέπουν σε αντικείμενο. Όταν τελικά η μεταμόρφωση επιτυγχάνεται και η εικόνα αγγίζει την μαγική τελειότητα, ο Αρονόφσκι φροντίζει να μας τραβήξει το χαλί κάτω απ' τα πόδια, αφού τίποτα δεν είναι αληθινό, ή τουλάχιστον μη-μεταμφιεσμένο και σκηνοθετημένο. Ακριβώς όπως στο σινεμά.

Όλα τα λεφτά
Η εναρκτήρια σκηνή του χορού του Κύκνου, με το μπαλέτο κινηματογραφημένο όπως ποτέ μέχρι σήμερα. Εντάξει, και η ερωτική σκηνή ανάμεσα σε Νάταλι Πόρτμαν και Μίλα Κούνις δεν ήταν άσχημη.

Σοφά λόγια
“Θέλω απλά να είμαι τέλεια.” (Νίνα, ξεστομίζοντας περισσότερο τρελά παρά σοφά λόγια)