2. Ενας Χωρισμός (Jodaeiye Nader az Simin) του Ασγκάρ Φαραντί

Τι και πώς;
Η Χρυσή Άρκτος του περσινού Φεστιβάλ Βερολίνου, είναι το συγκλονιστικό πορτρέτο μιας θρυμματισμένης σχέσης, που ξετυλίγεται ταυτόχρονα ως ενδοσκόπηση στις πατριαρχικές και θρησκευτικές εξουσιαστικές δομές του σύγχρονου Ιράν. Ο Φαραντί σφάζει με το βαμβάκι, καθώς αποτυπώνει τους εγγενείς περιορισμούς του ανθρώπου -ανεξαρτήτως εθνικών καταβολών- με απόλυτη οικονομία και διακριτικότητα. Και παρότι αρνείται την ευκολία του μελό, δε στερεί από τον θεατή το εξιλεωτικό καταφύγιο της συγκίνησης.

Όλα τα λεφτά
Τα βλέμματα. Εκείνο του Ναντέρ όταν σπρώχνει τη Ραζιέ, εκείνο της Σιμίν όταν αφήνει τον άντρα της. Τα βλέμματα των ανθρώπων που ενώ είναι καλοί κάνουν κακά πράγματα - και το αντίστροφο.

Σοφά λόγια
“Ό,τι είναι λάθος είναι λάθος. Ανεξαρτήτως του ποιος το είπε ή πού είναι γραμμένο” (Ναντέρ)