Μπορεί τα μαύρα κατάστιχα της κοινωνίας με τα πλέον αξιοκατάκριτα και περιφρονητέα μέλη της να είναι γεμάτα σίριαλ κίλερ, βιαστές και -εσχάτως- πολιτικούς, αλλά υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων τόσο αποτρόπαια, που δεν έρχεται καν αμέσως στον νου: οι παιδεραστές. Η σεξουαλική συνεύρεση ενός ενήλικα με ένα παιδί πληγώνει σε τέτοιο βαθμό τη σύγχρονη κοινωνική συνείδηση που κάθε αναφορά σε αυτή μοιάζει όσο ταμπού και το περιεχόμενό της. Να λοιπόν που ο Αυστριακός σκηνοθέτης Μάρκους Σλάιντσερ έρχεται στο ντεμπούτο του να πραγματευτεί ακριβώς αυτό το ζήτημα χωρίς υπεκφυγές και ψευδο-εντυπωσιασμούς.

Ως διευθυντής κάστινγκ πολλών ταινιών του συμπατριώτη του, Μίκαελ Χάνεκε, ο Σλάιντσερ φαίνεται να έχει διδαχθεί καλά στη θητεία του το παγερό στυλιζάρισμα της αφηγηματικής αποστασιοποίησης και την απόλυτη οικονομία - σε διαλόγους, κινήσεις, ευρήματα. Δίχως ποτέ να γινόμαστε μάρτυρες των αποτρόπαιων πράξεων του Μίχαελ παρά μονάχα των κινήσεών του πριν και μετά από αυτές (π.χ. το πλύσιμο των γεννητικών οργάνων, το κλείδωμα τις πόρτας), έντρομοι διαπιστώνουμε πως ο παιδόφιλος δεν είναι κάποιο δύσμορφο τέρας, αλλά ένα απολύτως λειτουργικό μέλος της κοινωνίας. Το μάλλον προφανές γεγονός είναι αφόρητα βίαιο στην απεικόνισή του, που αποφεύγει επιμελώς να καταφύγει στην πρόκληση.

Η ρουτίνα του Μίχαελ και η εξάρτησή του από τον Βόλφγκανγκ, όχι μόνο για σεξουαλικές χάρες αλλά και ως υποκατάστατο συντρόφου/οικογένειας, καταγράφεται με την κλινική ακρίβεια ενός ημερολογίου εργαστηρίου και ο Σλάιντσερ γνωρίζει ακριβώς πώς να αγγίξει τη θερμοκρασία στην οποία παγώνει το αίμα. Η διαφορά του με τον ιδιοφυή συντοπίτη του είναι πως, στο τέλος, το ψυχρό του στυλιζάρισμα δεν φανερώνει κάποια κρυφή πτυχή της ανθρώπινης ύπαρξης ούτε κουβαλάει φιλοσοφικές αναζητήσεις: παραμένει ένα καλογραμμένο, αλλά δίχως βάθος, ημερολόγιο.

Φαίδρα Βόκαλη