Τα αγαπημένα Muppets επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος και τη μεγάλη οθόνη με ένα σόου αποφασισμένο να σπάσει τον τέταρτο τοίχο χωρίς να θυσιάσει σταλιά από την παιδική αφέλεια για την οποία έγινε διάσημο.
Η αγαπημένη τηλεοπτική σειρά του Τζιμ Χένσον, παρότι είχε κατεβάσει ρολά από το 1981, παρέμενε ζωντανή μέσα από τακτικά tv specials και φυσικά τις προηγούμενες ταινίες (“The Muppet Christmas Carol”, “The Muppet Caper”, κ.α.). H αλήθεια είναι όμως ότι μέχρι τη στιγμή που ο ταλαντούχος Τζέισον Σίγκελ (“Forgetting Sarah Marshall”) αποφάσισε να γράψει προσφάτως τη δική του ιστορία με τις θρυλικές μαριονέτες, ο αγαπημένος μας βάτραχος και η γλυκιά του γουρουνίτσα έτειναν να γίνουν συγκινητικό απολίθωμα της ποπ κουλτούρας.
Το “The Muppets” έρχεται να βάλει ξανά λοιπόν αυτό το τηλεοπτικό ορόσημο στο ποπ παιχνίδι, για να μαθαίνουν οι μικροί (που πιθανόν να μην έχουν ιδέα ποιος είναι ο Κέρμιτ) και να συγκινούνται οι παλαιότεροι. Το καταφέρνει; Υιοθετώντας τη σουρεάλ αθωότητα από το πρώτο κιόλας λεπτό, το φιλμ μας συστήνει τα αδέρφια Γκάρι (Τζέισον Σίγκελ) και Γουόλτερ (ένα muppet που έχει εμμονή με το σόου των Muppets), που μέσα από διάφορα προβλεπόμενα ευτράπελα αναλαμβάνουν να συγκεντρώσουν τα διασκορπισμένα και ξεχασμένα Muppets για μία τελευταία (;) παράσταση.
Χωρίς προσπάθεια να τηρήσει τα προσχήματα για κάποια εξεζητημένη αφήγηση, το “The Muppets” αγκαλιάζει τον κλισέ πυρήνα του, με τα ηθελημένα ακραία γλυκανάλατα τραγούδια και τα προφανή αστεία για να φέρει στον 21ο αιώνα την αυτοαναφορική διάσταση του σόου. Με εμφανίσεις από την Έμιλι Μπλαντ (σε ρόλο βοηθού της Μις Πίγκι, η οποία έχει γίνει διευθύντρια της Vogue) και τον Τζακ Μπλακ (κατά βάση δεμένο και φιμωμένο, προς τέρψη του ακροατηρίου) αλλά και πολλά κάμεος (Νιλ Πάτρικ Χάρις, Γούπι Γκόλντμπεργκ, Τζιμ Πάρσονς, Σελίνα Γκόμεζ, κ.α.), τα meta-αστεία δίνουν και παίρνουν - είναι στα γκαγκς καθεαυτά που το κωμικό στοιχείο σε στιγμές χωλαίνει.
Ναι, το “The Muppets” θα μπορούσε να είναι πιο αστείο και πιθανόν πιο εφευρετικό αλλά για την ώρα αυτή η αναπάντεχη ανάσταση μίας αγαπημένης τηλεοπτικής συνήθειας που φέρνει στο τραπέζι πολλά περισσότερα από την κλασική νοσταλγολαγνεία μας αρκεί - και με το παραπάνω.
Φαίδρα Βόκαλη
