Κουβαλώντας αντίστοιχη ρετσινιά με το πρόσφατο «Σπίτι των Ονείρων», με το οποίο δεν ήθελαν καμία σχέση ούτε καν ο σκηνοθέτης του Τζιμ Σέρινταν ή οι πρωταγωνιστές του, το «Trespass» καταφτάνει στην Ελλάδα μετά από μια επίσης αποκαρδιωτική πορεία στις ΗΠΑ, τουλάχιστον για όσους είδαν τα μεγάλα ονόματα του καστ και ήλπιζαν σε ένα κλειστοφοβικό, καλοφτιαγμένο θρίλερ για μια οικογένεια που αναγκάζεται να αναλάβει δράση απέναντι στους διαρρήκτες που παραβιάζουν το σπίτι τους.
Και ενώ τα ονόματα του Τζόελ Σουμάχερ και του Νίκολας Κέιτζ έχουν πάψει προ πολλού να είναι ντε φάκτο εγγύηση ποιότητας, έχοντας αντίθετα γίνει συνώνυμα της αστάθειας και ενίοτε και της προχειρότητας, είναι αρκετά γνωστά ώστε, σε συνδυασμό με την Νικόλ Κίντμαν, να φέρουν ανυποψίαστο κοινό στο σινεμά και να το καταδικάσουν στο απόλυτα τηλεοπτικό προϊόν που προέκυψε από τις προσπάθειές τους.
Χωρίς να είναι η χειρότερη ταινία που έχεις δει ποτέ, το «Trespass» κατατάσσεται στην κατηγορία των ταινιών που αναρωτιέσαι γιατί μπήκες στον κόπο να δεις στην μεγάλη οθόνη και δεν περίμενες τα καλοκαιρινά βράδια Παρασκευής μπροστά στην τηλεόραση, που παραδοσιακά τιμούν τέτοιου είδους αδιάφορα θρίλερ για τα οποία συνήθως ντρέπονται οι συμμετέχοντες. Αδιαφορώντας για μια σοφιστικέ προσέγγιση στην κινηματογράφηση και αντίθετα επιλέγοντας βαρετή απεικόνιση γυαλιστερών επιφανειών και ανθρώπων, ο Σουμάχερ είναι διεκπαιρεωτικός και τελικά ανύπαρκτος, αφήνοντας το σενάριο να αναλωθεί σε συνεχείς 'ανατροπές', που τεστάρουν την νοημοσύνη σου, και υστερικούς διαλόγους - βασιλιάς σε αυτούς φυσικά ο Κέιτζ, που κάτι τέτοιους εκτός-ελέγχου ρόλους τούς παίζει στα δάχτυλα (η ταχύτητα με την οποία φτύνει ατάκες είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη).
Πιο ανησυχητικό είναι το θέαμα της Νικόλ Κίντμαν, η οποία, απ' ό,τι φαίνεται, δεν έχει αποδεχτεί πλήρως το γεγονός ότι παίζει στην ταινία για τα χρήματα και μόνο, και δίνει περισσότερο από όσο χρειάζεται στον ρόλο της, οποίο είναι φυσικά καλοδεχούμενο αλλά και ξεκαρδιστικά αταίριαστο με τον αυτόματο πιλότο του συζύγου Κέιτζ και του αρχιληστή Μέντελσον. Τουλάχιστον η υποπλοκή που μοιράζεται με τον Καμ Γκιγκαντέτ έχει μια χημεία που της δίνει ζωή και αποτελεί το μόνο ενδιαφέρον κομμάτι μιας ταινίας τόσο άσκοπης που ξεχνάς σε δευτερόλεπτα.
Χριστίνα Λιάπη
