Η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα του Έμεριχ («Ημέρα Ανεξαρτησίας», «2012») σε ταινία μεγάλου μήκους που δεν περιλαμβάνει εκρήξεις, πεδία μάχης ή εξωγήινους σημαδεύεται από μία εξωφρενική θεωρία συνωμοσίας που δείχνει ότι μπορείς να βγάλεις το αγόρι από την επιστημονική φαντασία αλλά όχι και την επιστημονική φαντασία από το αγόρι.

Στο ελισαβετιανό σύμπαν που μας εισάγει χωρίς πολλές εξηγήσεις και συστάσεις ο Ντέρεκ Τζακόμπι (;), «Ανώνυμος» είναι ο συγγραφέας της αριστουργηματικής κωμωδίας «Όνειρο Θερινής Νύχτας. Πίσω από το ψευδώνυμο δεν κρύβεται άλλος από τον Κόμη Ντε Βερ, άνθρωπο μεγάλης μόρφωσης και επιρροής στη μοναρχία που, όταν χάνει τα προνόμιά του, αποφασίζει να κινηθεί στο παρασκήνιο ως αόρατος συγγραφέας. Για τον σκοπό αυτό χρειάζεται μία «βιτρίνα» που θα του επιτρέπει να γράφει ό,τι επιθυμεί χωρίς αντίκτυπο στην ευγενή του θέση. Τη βρίσκει τελικά στο πρόσωπο ενός μέθυσου και αμόρφωτου ηθοποιού με το όνομα Γουίλ Σέξπηρ.

Κάπως έτσι, για δύο ώρες η ταινία προσπαθεί να μας πείσει πως αυτός τον οποίο αιώνες μετά αποκαλούμε βάρδο της αγάπης δεν ήταν παρά ένα κούτσουρο ολκής, που δεν ήξερε καν να γράφει. Το καλύτερο όμως είναι ότι αυτό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση το πιο εξωφρενικό σημείο της ιστορίας του. Τραβώντας τις ανατροπές από τα μαλλιά και σκηνοθετώντας με τον γνωστό του μαξιμαλισμό, ο Έμεριχ φτιάχνει μια ταινία συνωμοσίας που απολαμβάνεις να κανιβαλίζεις.

Ούτε ο Ρις Ίφανς στο ρόλο του Κόμη διασώζεται από το μακελειό. Πώς θα μπορούσε όμως; Παλεύει με τον χάρτινο χαρακτήρα του σε ένα storyline που τραβάει σαράντα χρόνια και το οποίο όταν φτάνει στο τέλος του, διαπιστώνεις ότι απλά δε σε ενδιαφέρει.

Φαίδρα Βόκαλη