Χωρίς σεξ, χωρίς δράση και με μια υποψία τρόμου, η τέταρτη ταινία του έπους του «Λυκόφωτος» επανέρχεται για να εισπράξει ζεστό χρήμα, βάζοντας τα θεμέλια για το γκραν φινάλε του φραντσάιζ. Συνεχίζοντας στην γλυκανάλατη και παντελώς ανώδυνη παράδοση των προηγούμενων φιλμ, ο oσκαρικός Μπιλ Κόντον («Dreamgirls») αποδεικνύεται κάτι χειρότερο από ασφαλής: εντελώς βαρετός.
To πρώτο μέρος της «Χαραυγής» ανοίγει με τις προετοιμασίες του πολυπόθητου γάμου μεταξύ του human friendly βαμπίρ Έντουαρντ και της Οσίας Μπέλα. Ανάμεσα στην κλασική μανιέρα των χολιγουντιανών γάμων με τις γελοιωδώς μεγαλοπρεπείς τελετές και τη διστακτικότητα μιας νύφης που ξέρει πως αυτή η ένωση θα σημάνει το τέλος της ανθρώπινης ζωής της, θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως ο Κόντον θα έφερνε ίσως κάτι ενδιαφέρον στο τραπέζι.
Αντ’ αυτού, παρακολουθούμε την Μπέλα να βαδίζει στον γαμήλιο διάδρομο με ύφος ανθρώπου που υποφέρει από δυσκοιλιότητα και τον Έντουαρντ να της κάνει δώρο μια συνάντηση με τον Τζέικομπ. Αν δεν σας έχει έρθει ακόμη αναγούλα από τη γλυκερή ατμόσφαιρα, υπάρχει πάντα και το ταξίδι του μέλιτος, όπου βαμπίρ και άνθρωπος έσσονται κυριολεκτικά πλέον εις σάρκα μία, αλλά το μόνο που βλέπουμε εμείς στην οθόνη είναι το σπασμένο κρεβάτι της επόμενης μέρας.
Ποτέ ξανά στην ιστορία του σινεμά δεν υπήρξε ένα τόσο μεγαλειώδες build-up για τη συνεύρεση δύο ανθρώπων (τρεις ταινίες δεν είναι και λίγες), το οποίο πετάχτηκε στα σκουπίδια με μία πιο-σοφτ-και-άνευρη-δε-γίνεται ξεπέτα. Η διακαής επιθυμία του στούντιο να κάνει την ταινία «κατάλληλη» έκαψε οποιοδήποτε ίχνος χημείας μεταξύ Πάτινσον και Στιούαρτ, οι χαρακτήρες των οποίων υποτίθεται πως περνάνε το ρομαντικό τους ταξίδι παίζοντας... σκάκι. Υπάρχει στ’ αλήθεια κάτι άλλο να προσθέσει κανείς;
Αποτέλεσμα της, διττά, φοβερής σεξουαλικής πράξης είναι μία εγκυμοσύνη που θυμίζει εκείνη της πολανσκικής Ρόζμαρι, αλλά ευτυχώς εκτυλίσσεται σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα, καθώς το «μωρό» μεγαλώνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Αυτή η εξέλιξη φέρνει για μια ακόμη φορά αντιμέτωπους λυκάνθρωπους και βαμπίρ, αλλά και την Μπέλα απέναντι στον Έντουαρντ. Τώρα, γιατί μία δεκαοχτάχρονη που έχει μόλις παντρευτεί να θέλει ντε και καλά να περάσει τέτοια ταλαιπωρία, θα σας γελάσω - το σενάριο δεν μπήκε σε λεπτομέρειες. (Θα είναι μάλλον για τον ίδιο λόγο που μία κατά τα άλλα υγιής έφηβη περιμένει καρτερικά τον γάμο μέχρι να κάνει σεξ ή που κάποια βαμπίρ αρνούνται να πιουν ανθρώπινο αίμα.)
Είναι τελικά η σκηνή της γέννας που προσφέρει τις μεγαλύτερες ανατριχίλες, αφού έρχεται κοντά -όσο γίνεται δηλαδή για να μην τρομάξουν τα ανήλικα- στον σπλατερο-τρόμο. Η κάμερα βέβαια κουνιέται τόσο πολύ που είναι δύσκολο να καταλάβεις ακριβώς τι (στο κακό) συμβαίνει. Αλλά υπάρχει αίμα - πολύ αίμα. Και αυτό είναι τελικά το highlight μιας παραγωγής που βασίζεται στο σάουντρακ πολύ περισσότερο απ’ ότι χρειάζεται και αρνείται πεισματικά να φανερώσει τα δόντια της, ακόμη και ετούτη την τελευταία στιγμή.
Το επικά κακό φινάλε, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων μία γελοιωδώς κακογυρισμένη μάχη μεταξύ βαμπίρ και λύκων, στρώνει το χαλί για την τελική έκβαση της ιστορίας. Το αν θα αγωνιά να τη δει στην οθόνη κάποιος πέρα από τις δεκατριάχρονες φαν, είναι μία εντελώς διαφορετική υπόθεση...
Φαίδρα Βόκαλη
