Με αφορμή την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ “George Harrison: Living in the Material World”, που προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, βρήκαμε την ευκαιρία να βουτήξουμε (ξανά) στις κινηματογραφικές μπίζνες των Σκαθαριών. Σας παρουσιάζουμε μία ακόμη άγνωστη πλευρά του “ντροπαλού Beatle”: εκείνη του παραγωγού.
"Κιθάρες, βασικά ντραμς και αναλογικές κασέτες. Έτσι μ'αρέσει. Δεν ακολουθώ τα τρεντς. Τα παντελόνια μου δε φαρδαίνουν και στενεύουν κάθε έξι μήνες. Η μουσική μου μένει αυτό που είναι κι έτσι είναι". Πίσω απ' αυτή την υπερβολικά μετριόφρονα περιγραφή του Τζορτζ Χάρισον για τη δουλειά του, κρύβεται η φιλοσοφία ενός ανθρώπου που δε σταμάτησε στιγμή να δουλεύει για την τέχνη (του) και ποτέ δεν αναζήτησε τα φώτα των προβολέων για να επιβεβαιωθεί. Ανάμεσα στα έργα του Τζορτζ που επιδέχονται επανεκτίμηση υπάρχουν και κάποια που περιμένουν να ανακαλυφθούν. Οπως το γεγονός ότι είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία μερικών από τις καλύτερες Βρετανικές ταινίες όλων των εποχών.
Όλα ξεκίνησαν όταν ο τότε γνωστός του και μέλος των Μόντυ Πάιθον, Έρικ Άιντλ, του ανέφερε ότι αντιμετώπιζαν προβλήματα με τη χρηματοδότηση της τελευταίας τους ταινίας, με τίτλο «Ένας Προφήτης μα τι Προφήτης». Το στούντιο τους είχε εγκαταλείψει την τελευταία στιγμή, καθώς λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, ο Πρόεδρος της εταιρείας παραγωγής είχε διαβάσει το σενάριο και θεωρώντας το «βλάσφημο και προσβλητικό» διέταξε να σταματήσουν τα γυρίσματα. Κι ενώ η ομάδα βρισκόταν χωρίς καθόλου χρήματα κι ένα βήμα πριν την ακύρωση του πρότζεκτ, ο Χάρισον -εν μέρει διαισθανόμενος μια καλή επιχειρηματική ευκαιρία κι επειδή ήθελε απλά να δει την ταινία τελειωμένη- προσφέρθηκε να ιδρύσει μια εταιρεία παραγωγής, ώστε να ολοκληρωθεί το φιλμ.
Στα 1979 λοιπόν, μαζί με τον συνεργάτη του Ντένις Ομπράιεν, ανακοίνωσαν τη σύσταση της Handmade Films. Ο Τζορτζ ήταν εκστατικά ευτυχισμένος, καθώς «όχι μόνο καταφέραμε να τελειώσουμε την ταινία αλλά και ως φαν, ήμουν απλά ευχαριστημένος που μπορούσα να την απολαύσω στο σινεμά», όπως δήλωσε αργότερα. Φυσικά, το «Ένας προφήτης μα τι προφήτης» αναγνωρίστηκε αμέσως ως μία από τις καλύτερες κωμωδίες όλων των εποχών και η τύχη το ήθελε να μη σταματήσει εκεί η νεόκοπη Handmade. Η ίδια ακριβώς απίστευτη ιστορία θα επαναλαμβανόταν λίγο καιρό μετά, όταν η εταιρεία αγόραζε τα δικαιώματα ενός θρίλερ που προοριζόταν για την τηλεόραση.
Ο τίτλος της ταινίας ήταν «The Long Good Friday». Η ταινία του Τζον Μακένζι, με πρωταγωνιστές τον Μπομπ Χόσκινς και την Έλεν Μίρεν, αφηγείται την ιστορία ενός γκάνγκστερ που προσπαθεί να γίνει νόμιμος επιχειρηματίας με φόντο το Λονδίνο στις αρχές του '80, όταν ο καπιταλισμός άρχιζε την ξέφρενη κούρσα του στις φιλελεύθερες αγορές. Σατιρίζοντας τις απαρχές του θατσερικού καθεστώτος και τους αδιάσπαστους δεσμούς μεταξύ οργανωμένου εγκλήματος, αστυνομικής διαφθοράς και τρομοκρατίας, το «The Long Good Friday» όχι μόνο ήταν επιτυχία στο μποξ όφις τις εποχής αλλά ανέδειξε και τον Μπομπ Χόσκινς σε πρωταγωνιστή παγκόσμιου βεληνεκούς.
Η Handmade συνέχισε την πορεία της, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο επιτυχημένα, μέχρι το 1994, όταν και πωλήθηκε σε μια καναδική εταιρεία που διατήρησε το όνομα και συνέχισε τις παραγωγές. Όταν ο Τζορτζ αποχώρησε από την κινηματογραφική βιομηχανία μπορούσε ήδη να υπερηφανεύεται για 24 τίτλους- μεταξύ των οποίων και το αξεπέραστο καλτ «Ο Φίλος μου και Εγώ». Eίχε κερδίσει το δικαίωμά του να δηλώνει πως «η κινηματογραφική βιομηχανία είναι πιο αδίστακτη κι από τη μουσική βιομηχανία στα χειρότερά της».
Φαίδρα Βόκαλη
Διαβάστε περισσότερα για την δουλειά του Τζορτζ Χάρισον ως παραγωγού εδώ, αλλά και στο τεύχος 215 του Περιοδικού ΣΙΝΕΜΑ, όπου δημοσιεύθηκε ολόκληρο το άρθρο.
