O Nάνι Μορέτι επιστρέφει με την ταινία του «Έχουμε Πάπα» («Habemus Papam»), που εκτυλίσσεται τις ημέρες της εκλογής νέου Πάπα στη Ρώμη. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο απρόθυμος καρδινάλιος που ορίζεται για τη θέση του Ποντίφικα (Μισέλ Πικολί) ενώ βιώνει μια βαθιά υπαρξιακή κρίση, που απαιτεί μάλιστα τη συνδρομή έμπειρου ψυχαναλυτή (Νάνι Μορέτι). Κι εκεί που το Βατικανό έτρεμε για το νέο πόνημα του πολιτικοποιημένου Ιταλού, ο Μορέτι φαίνεται πως άφησε μια ευκαιρία να τον προσπεράσει, αφού αντί για την ζωή πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας υπερ-αιωνόβιας κάστας, μας παραδίδει ένα εξωραϊστικό πορτρέτο της ανώτατης καθολικής ιεραρχίας.

Σκιαγραφώντας τους ιστορικά αποδεδειγμένα ραδιούργους καρδινάλιους ως αγαθούς γεράκους που δε διστάζουν να συμμετάσχουν σε τουρνουά μπιτς-βόλεϊ στην αυλή του Βατικανού, το «Habemus Papam» δείχνει τα δόντια του μόνο για να χαμογελάσει αφελώς. Ο Μισέλ Πικολί ερμηνεύει σχεδόν στοργικά τον Ποντίφικα που λυγίζει κάτω από το βάρος της ευθύνης και θέτει τον εαυτό του πάνω από την πίστη του, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να σώσει την ταινία από τα γλυκερά της ατοπήματα. Δυστυχώς, το μόνο που αποτυπώνει με ακρίβεια ο Μορέτι είναι το τυπικό κομμάτι του Βατικανού, με τις παραδοσιακές φορεσιές και τις διαδικασίες εκλογής, αλλά η αλήθεια -όπως πάντα- κρύβεται κάτω από την επιφάνεια, την οποία δεν τολμά να ξύσει. Και καταλήγει αυτός ο Πάπας να θυμίζει «Τα Παιδιά της Χωρωδίας» - όπως θα ήταν αν ζούσαν στο Βατικανό.

Φαίδρα Βόκαλη