Αναζητώντας θεματολογία για ό,τι τελικά αποδείχθηκε να είναι η τελευταία τους συνεργασία, οι τρομεροί Monty Python φλέρταραν με αρκετές αρκούντως εξωφρενικές ιδέες για να καταλήξουν τελικά σε αυτό που εύγλωττα αποκαλύπτει ο τίτλος: το νόημα της ζωής. Ή, όπως παραδέχθηκαν κάποτε, αυτή η ανόητα υπερφιλόδοξη φιλοσοφική ομπρέλα ήταν ο μόνος τρόπος που μπόρεσαν να σκεφτούν για να ενώσουν μέσα στο ίδιο φιλμ μερικές σκόρπιες εμπνεύσεις για σκετς, που πολύ απλά δεν ήθελαν να αφήσουν ανεκμετάλλευτες.
Πολύ πιο κοντά στο πνεύμα των αποσπασματικών περιπετειών του τηλεοπτικού «Ιπτάμενου Τσίρκου» τους απ’ ό,τι στις άλλες πιο συγκροτημένες και γραμμικές μεγάλου μήκους ταινίες τους, το «Νόημα της Ζωής» πάσχει από τη γνωστή νόσο των σπονδυλωτών ταινιών: το άνισο αποτέλεσμα. Το ιδιοσυγκρασιακό, αναρχικό χιούμορ των Monty Python ουδέποτε προοριζόταν για καθολική αποδοχή και ευρεία κατανάλωση και εδώ, περισσότερο από ποτέ, ενδέχεται να επιφέρει τόσο υστερικό γέλιο όσο και αμηχανία ή αηδία, καθώς τα μέλη τους επιδίδονται σε γκραν γκινιόλ ακρότητες ή (κυριολεκτικά) εμετικά γκαγκ. Μοιραία, κάποιες από τις πιο επιτηδευμένες ασκήσεις κακού γούστου αποδεικνύονται όντως κακόγουστες ή κρατούν περισσότερο απ’ όσο θα χρειαζόταν για να πετύχουν τον στόχο τους.
Παρόλαυτα, σε μια σπάνια στιγμή φεστιβαλικής τρέλας, ακόμα και οι Κάννες παραδέχτηκαν το αμίμητο ταλέντο των Monty Python στην παρανοϊκή κωμωδία και τη σουρεαλιστική φόρμα (το κεντρικό σκετσάκι τιτλοφορείται πολύ λογικά «Η Μέση του Φιλμ»), χαρίζοντας στο «Νόημα της Ζωής» το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Οχι κι εύκολη κατάκτηση για ένα φιλμ όπου παρευλαύνουν μεταμοσχεύσεις οργάνων, διαγαλαξιακά μουσικά ιντερλούδια, βλάσφημες σάτιρες του Καθολικισμού, τα οπίσθια του Τζον Κλιζ, λουκούλεια γεύματα μέχρι σκασμού και ο Μέγας Θεριστής αυτοπροσώπως. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για την πιο άραχλη και ξέσαλη ταινία των Monty Python και σε οποιαδήποτε περίπτωση ξεχειλίζει από απόθεμα έμπνευσης που οι περισσότερες σύγχρονες κωμωδίες δεν θα μπορέσουν ποτέ ούτε καν να ονειρευτούν.
Θανάσης Πατσαβός
