Μια φιλότεχνη μητέρα, γνήσιο τέκνο της παλαιάς γαλλικής μπουρζουαζίας προσπαθεί να μοιράσει την περιουσία στα τρία της παιδιά. Σκορπισμένα σε διαφορετικά σημεία του χάρτη και με το προφίλ των 40 something επιτυχημένων, οι δυο γιοι και η μία κόρη θα μαζευτούν στο αρχοντικό-πατρικό τους με σκοπό να μάθουν τη μοιρασιά που επιφυλάσσει το προσοδοφόρο χαρτί της διαθήκης. Η μητέρα τους μέσα στους όρους που θα βάλει για την παραλαβή της γονικής περιουσίας, θα είναι η προβολή σε κάποιο μουσείο της εξαιρετικής συλλογής έργων του 19ου αιώνα που έχει στην κατοχή της. Οι κόντρες μεταξύ των κινούμενων από άκρατο υλισμό παιδιών και της υπέρμαχου της πολιτιστικής κληρονομιάς μάνας θα κινήσουν, εν πολλοίς, την πλοκή της ταινίας.

Ο πρώην κριτικός κινηματογράφου Ολιβιέ Ασαγιάς, προσπαθεί με τις «Στιγμές Αγάπης» να επανακάμψει από την εμφανή καθοδική πορεία του σκηνοθετικού του προφίλ, που είχε διαγραφεί με τη «Γυναίκα Παγίδα» και το «Θόρυβο» του. Η παρουσία των Ζιλιέτ Μπινός και Εντίθ Σκομπ είναι αυτές που ξεχωρίζουν κυρίως στο παιχνίδι χαρακτήρων που στήνει ο Ασαγιάς. Πέρα όμως από τις καλές ερμηνείες και την αρχική ομολογουμένως ενδιαφέρουσα γνωριμία με τους πρωταγωνιστές αυτού του πολιτιστικού δράματος, ο σκηνοθέτης δεν ξεχνά να γεμίσει με ατελείωτους διαλόγους κάθε σεκάνς και να ορίσει τη γνώριμη γαλλική φλυαρία ως μόνιμο background των «Στιγμών Αγάπης». Η διαμάχη της παλιάς αστικής τάξης που εμπνεόταν από την ανωτερότητα της υψηλής τέχνης, με τα καινούργια ανώτερα κοινωνικά στρώματα που μετρούν τα πάντα με μηδενικά στο τραπεζικό τους λογαριασμό, μπορεί να προσδίδει ένα ενδιαφέρον στο σεναριακό εγχείρημα, αλλά είναι πολύ πιθανό να κουράσει ακόμα και το πιο φιλότεχνο θεατή της.

Γιάγκος Αντίοχος