Δεν ήταν τυχαία η αρχική επιλογή του Χιούστον να κυκλοφορήσει στις αίθουσες την πιο παρεξηγημένη ταινία της καριέρας του, επεξεργασμένη χρωματικά ώστε να μοιάζει ολόκληρη σαν μια χρυσή αντανάκλαση. Μέσα από τη μονοχρωμία, η αίσθηση πως αυτό που παρακολουθείς ίπταται του ρεαλισμού θα επέτεινε τη θαρραλέα για την εποχή απόφαση του δημιουργού να μεταφέρει στην μεγάλη οθόνη ένα από τα πιο πολυσυζητημένα γκέι best sellers της δεκαετίας του 40, γραμμένο από την Κάρσον ΜακΚάλερς.

Οι θεατές της εποχής, όμως, θα αντιδρούσαν στην τεχνική καινοτομία, αναγκάζοντας τον σκηνοθέτη να κυκλοφορήσει την ταινία σε κανονικό technicolor. Οπως θα αντιδρούσαν και στην επιλογή του να χρησιμοποιήσει δύο από τους μεγαλύτερους σταρ της οθόνης ως κέντρο μίας γοτθικής ιστορίας που ξεχειλίζει από λανθάνονοντα ερωτισμό και υπερβολικό μελοδραματισμό. Ηταν λίγοι αυτοί που θα μπορούσαν να ανακαλύψουν πίσω από τους έντονους συμβολισμούς (το μαστίγιο με το οποίο χτυπά δημόσια τον σύζυγό της η Τέιλορ, την κρέμα προσώπου που θα δοκιμάσει ο Μπράντο σε μία σπαρακτική παραδοχή της σεξουαλικότητας του) την εφιαλτική ατμόσφαιρα ενός μικρόκοσμου που αποτελείται από «ακρωτηριασμένους» ανθρώπους οι οποίοι ωθούνται στα άκρα εξαιτίας της απόστασης που έχουν πάρει από τις επιθυμίες τους. Και ακόμη λιγότεροι όσοι θα μπορούσαν να εκτιμήσουν πως πίσω από το γκροτέσκο της ανθρώπινης φύσης κρύβεται πάντοτε μια καλά κρυμμένη θλιβερή αλήθεια.

Μανώλης Κρανάκης