Οταν βλέπεις δύο μεσήλικες σούπερ σταρ να πρωταγωνιστούν σε κομεντί, την οποία μάλιστα σκηνοθετεί ο σκηνοθέτης του Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ, δύο λέξεις σου έρχοναι στο μυαλό: Είναι Μπερδεμένο -η περσινή απόπειρα της Νόρα Έφρον να λανσάρει το είδος της γεροντο-κομεντί. Ευτυχώς, το Πρωινό Ξύπνημα δεν είναι τέτοια περίπτωση, παρότι εκμεταλλεύεται στο έπακρο την γοητεία των γκριζαρισμένων πρωταγωνιστών του για να προσελκύσει ένα κοινό πέρα από εκείνο που αγαπάνε οι διαφημιστές (18-35).

Αυτή τη φορά, δεν πρόκειται για άλλη μία ρομαντική κομεντί, αλλά για εργασιακή, που φέρνει ξανά στη μεγάλη οθόνη το πολλάκις αγαπημένο τηλεοπτικό πλατό. Κάποιοι αναπόφευκτα θα το συγκρίνουν με το Κύκλωμα για να υπογραμμίσουν την ελαφρότητά του, ωστόσο το Πρωινό Ξύπνημα -παρόλο που δεν διαθέτει τη σπιρτάδα ενός σεναρίου γραμμένου από τον Γουάιλντερ ή τον Στάρτζες- έχει κάτι από το ρυθμό και τη διάθεση των κωμωδιών εκείνου του Χόλιγουντ. Ο Χάρισον Φορντ δίνει την καλύτερη ερμηνεία του εδώ και χρόνια, θυμίζοντάς μας τους λόγους που έγινε τόσο μεγάλος σταρ. Δεν φοβάται να ξεδιπλώσει την κωμική του φλέβα, φέρνοντας συχνά στο μυαλό τον Γουόλτερ Ματάου -στο πολύ πιο όμορφο βέβαια.

Το μεγαλύτερο ατού της ταινίας ωστόσο είναι η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς. Στο ρόλο της χαωμένης Μπέκι φέρνει τη σπίντα που λείπει από το υπόλοιπο φιλμ, δένοντας άψογα με τον Χάρισον Φορντ. Χωρίς να διεκδικεί τη στάμπα του αριστουργήματος, το Πρωινό Ξύπνημα θυμίζει πιο πολύ κάτι στο οποίο θα μπορούσε να παίζει η Κάθριν Χέμπορν και όχι η Κάθριν Χέιγκλ - κι αυτό είναι πάντα καλό.

Φαίδρα Βόκαλη