Παρά τη μετριότατη ως τώρα φεστιβαλική του πορεία, το νέο πόνημα του Εραν Ρίκλις είναι σίγουρα το πιο καλοδουλεμένο εκ των λαοφιλών πολιτικών του σχολίων. Με τη βοήθεια ενός εξαιρετικού καστ, ο Ρίκλις πλάθει υπομονετικά μια συστάδα τρισδιάστατων χαρακτήρων που περιφέρουν την πολυπλοκότητά τους κάτω από τις πληγωμένες λεμονιές του κήπου.

Παρά το γεγονός ότι έχει καταφέρει να αποφύγει τη συνήθη σεναριακή του φλυαρία, καταφεύγοντας σε ελλειπτικούς -συγκριτικά - διαλόγους που αφήνουν περιθώρια για να γεμίσετε μόνοι σας τα κενά, κάτι του λείπει. Ισως τελικά οι συναισθηματικές εκρήξεις του «Syrian Bride» να ήταν το μοναδικό αντίδοτο ενάντια στην απελπιστικά τηλεοπτική αισθητική του, με αποτέλεσμα το σιωπηλό δράμα του «Lemon Tree» να λειτουργεί τελικά εναντίον του συνόλου. Η υπερβατική γεωγραφία του χαρακωμένου, από τα βάσανα, προσώπου της Χιάμ Αμπάς είναι ίσως το μοναδικό στοιχείο της ταινίας που δεν απαιτεί ευφάνταστο καδράρισμα για να λάμψει.

Δέσποινα Παυλάκη