Άλλη μια ταινία που προστίθεται στην σωρό εκείνων με την καλή κεντρική ιδέα, τις φιλόδοξες προοπτικές και την κακή σεναριακή και σκηνοθετική εκτέλεση. Σε αυτή την περίπτωση, όπου ιδέα βάλτε έναν γερουσιαστή ερωτευμένο με μία κοπέλα, η οποία όμως μένει μακριά του εξαιτίας των ...Ρυθμιστών, μιας υπηρεσίας που φροντίζει για την ορθή εξέλιξη του μέλλοντος. Από εκεί και πέρα, επικρατεί το χάος αφού το σενάριο μπάζει από όλες τις πλευρές: Ποιοι είναι οι Ρυθμιστές; Πώς ακριβώς ρυθμίζουν το μέλλον; Και αν όντως υπάρχουν αυτοί οι καλοί κύριοι για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές, τότε γιατί όλα γύρω μας είναι τόσο χάλια;

Απορίες τις οποίες η ταινία δεν απαντά ποτέ, το αντίθετο μάλιστα, φροντίζει να μην τις θέσει, χρησιμοποιώντας το εύρημά της κατά το δοκούν. Με τον ίδιο τρόπο, η σκηνοθεσία αλλάζει ταχύτητες από την ρομαντική κομεντί στο θρίλερ, μετά στην ταινία φαντασίας και ξανά πίσω, χωρίς να δίνει κάπου έμφαση αλλά ούτε και να συνδέει τα είδη μεταξύ τους - ευτυχώς, γιατί μετά θα έπρεπε να μιλάμε για ένα ρομαντικό θρίλερ του φανταστικού. Ο Ματ Ντέιμον, το παιδί του λαού, προσπαθεί φιλότιμα -όπως κάνει παντού και πάντα- αλλά η χημεία του με την αρχοντική Έμιλι Μπλαντ δεν είναι ακριβώς προφανής.

Ο Τζορτζ Νόλφι, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, θέλησε να φτιάξει μια τσαχπίνικη κινηματογραφική σπαζοκεφαλιά, αλλά ξέχασε ότι ο θεατής στο τέλος περιμένει κι ένα κλειδί για να την αποκωδικοποιήσει.

Φαίδρα Βόκαλη