H Χόλι Γκολάιτλι (Οντρεϊ Χέπμπορν) ανήκει στην κατηγορία των εφημερόπτερων: με διάρκεια ζωής που μετά βίας αγγίζει τη μία (κοσμική) σεζόν, έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στα άνθη με περίσσευμα γύρης. Εκεί που η αυτοκαταστροφική νυχτοπεταλούδα του Καπότε όμως τσουρουφλίζει αναπόφευκτα τα φτερά της, η λαμπερή βασίλισσα της νεοϋρκέζικης κυψέλης του Εντουαρντς δεν έχει καμία διάθεση να πετάξει. Ταγμένη στην αέναη αναζήτηση της αφθονίας, περιφέρει τη λιπόσαρκη σιλουέτα της από το πανσεξουαλικό αγοροκόριτσο του βιβλίου μέχρι τη στερεότυπη κομψότητα της ταινίας χωρίς να σταματάει ποτέ.

Ο Καπότε τη θέλει να ελίσσεται, αψηφώντας φύλο και ταυτότητα, ενώ ο Εντουαρντς τη θέλει να εξελίσσεται από ανεξάρτητη ενζενί σε ερωτευμένη γυναίκα. Πλάι της ο Πολ (Τζορτζ Πέπαρντ) μοιάζει να έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τον έξω κόσμο: ως σπιτωμένος καλλιτέχνης αμφιβόλου ηθικής ιδιοποιείται την προσωπικότητα του Καπότε, ενώ ως μπλοκαρισμένος συγγραφέας σε υπαρξιακό αδιέξοδο μετατρέπεται σε αδερφή ψυχή του σκηνοθέτη.

Ωστόσο, το τεχνητό επίπλασμα αθωότητας που καμουφλάρει την απολαυστική ανηθικότητα του πρωτότυπου κειμένου, έχει αποκτήσει τη δική του θέση στο κινηματογραφικό στερέωμα: Τι σημασία έχει αν ο Εντουαρντς υποβάλλει τους άπιαστους χαρακτήρες του Καπότε σε κάθε κοινωνική σύμβαση από καταβολής κόσμου; Μερικές φορές είναι απαραίτητο να πιστέψουμε ότι το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη.

Δέσποινα Παυλάκη