Βραβευμένο σε Βερολίνο και Θεσσαλονίκη, το φιλμ του Φλόριν Σέρμπαν επιβεβαιώνει την τάση που θέλει συνεχώς νέα ταλέντα να ξεπηδάνε από το ρουμάνικο σινεμά. Δράμα χώρων που εκτυλίσεται στην φυλακή ξεφεύγοντας όμως από το prison genre, το “Όταν Θέλω Να Σφυρίξω...” είναι ειλικρινές και -στο μεγαλύτερο μέρος του- αποστασιοποιημένο, αναδεικνύοντας ένα ερασιτεχνικό καστ, με προεξάρχοντα τον νεαρό αντι-ήρωα Σίλβιου.

Ο τελευταίος, κινηματογραφημένος α λα Νταρντέν, με επίμονα κοντινά από πίσω, αποκαλύπτεται ανίκανος να αρθρώσει τα θέλω του και να ξεδιαλύνει τις σκέψεις του κι έτσι βγαίνει τελικά εκτός ελέγχου, παρασύροντας σε αυτό το tour de force και τους θεατές. Εμείς γινόμαστε μάρτυρες των τελευταίων ημερών της ποινής του, που φανερώνουν ένα βασανιστικό παρελθόν αλλά κι ένα ανέλπιδο μέλλον. Και είναι αυτή η μίζερη ισορροπία που αποτυπώνει τόσο καλά η ταινία δείχνοντας πώς ένας άνθρωπος καλός, όταν βρεθεί σε απόγνωση μπορεί να φτάσει στα άκρα.

Φ.Β.