Είναι 2067 και η Μιλένα είναι πια κοντά στα εβδομήντα. Το 2009 πήγαινε στην έκτη τάξη του Δημοτικού και θυμάται όλα όσα συνέβησαν τότε.

Ο Γκουπίλ μας διηγήται μια ιστορία με παιδιά και για παιδιά. Μια ταινία που διαπνέεται ξεκάθαρα από το το πνεύμα του Μάη του '68 καταφέρνει να κάνει ένα επικαίρο σχόλιο για την παρούσα γαλλική κοινωνία. Ο τρόπος που τα παιδιά αντιδρούν όταν η συμμαθητρία τους κινδυνεύει με απέλαση πίσω στην Τσετσενία.

Η ταινία καταφέρνει να σταθεί επάξια και δεν ξεφεύγει προς το μελό και την υπερβολή. Σκιαγραφώντας πραγματικά μια πολύ ρεαλιστίκη παρέα παιδιών, την οποία ο Γκουπίλ σκηνοθετεί με μαεστρία. Σύχνα όμως αυτό το παραμύθι δεν μπορεί να αποφασίσει ακριβώς το χαρακτήρα του.

Κ. Ε.