Ο Τζον Κάμερον Μίτσελ, αγαπημένος ανεξάρτητος (Hedwig and the Angry Inch, Shortbus), μας έχει συνηθίσει σε πρότζεκτ αρκετά διαφορετικού ύφους: πιο άμεσα, πιο βροντόφωνα και με θεματολογία κατά τι πιο προκλητική. Αυτό το οικογενειακό δράμα που περιστρέφεται γύρω από την απώλεια, μοιάζει να ανήκει περισσότερο στην πρωταγωνίστριά του παρά στον ίδιο. Εξάλλου, η Νικόλ Κίντμαν ήταν που αγόρασε τα δικαιώματα για την μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού έργου στην μεγάλη οθόνη, εκείνη επέλεξε τον Μίτσελ ως σκηνοθέτη και τον Έκχαρτ ως συμπρωταγωνιστή της. Προφανώς, ήθελε διακαώς να ερμηνεύσει την χαροκαμένη Μπέκα, που προσπαθεί να ξαναβρεί τον εαυτό της μετά τον ξαφνικό θάνατο του γιου της - και ευτυχώς τα κατάφερε.

Στην πιο συγκλονιστική ερμηνεία της καριέρας της και στην καλύτερη ερμηνεία της χρονιάς (σίγουρα πολύ πιο αξιοθαύμαστη από εκείνην της Ανέτ Μπένινγκ), η Κίντμαν φανερώνει ένα ταλέντο που σχεδόν είχαμε ξεχάσει πως υπήρχε, θαμένο από τόνους γκλίτερ και άρωμα Σανέλ Νο. 5. Εδώ είναι καταπονημένη, άγρια και ταυτόχρονα τρυφερή κι αστεία στις στιγμές που το περιμένεις λιγότερο. Το ζευγάρι που ενσαρκώνει μαζί με τον Άρον Έκχαρτ πρέπει να κάνει το αδιανόητο: να ξεπεράσει τον θάνατο του παιδιού του. Η Μπέκα πρέπει να σταθεί πάλι στα πόδια της, ενώ το μόνο που θέλει είναι να ξεχάσει, χωρίς να προχωρήσει. Ο Χάουϊ έχει τον δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει το πένθος και θέλουν να μάθουν να ξαναζούν -μαζί.. Η διασκευή του ίδιου του συγγραφέα, Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέιρ, χρησιμοποιεί το χιούμορ ως αντίδοτο στην ανείπωτη θλίψη και ο Τζον Κάμερον Μίτσελ ακολουθεί κατά πόδας, χωρίς να υποκύπτει σε ευκολίες ή να λειαίνει τους χαρακτήρες. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο, το φιλμ χρωστάει τα πάντα στην ερμηνεία της Κίντμαν, που καταφέρνει να το σηκώσει από το έδαφος ακόμη και όταν σέρνεται με δυσθυμία.

Φαίδρα Βόκαλη