Από όποια πλευρά κι αν το δεις, ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο έχει κατακτήσει ήδη τη θέση του στο πάνθεον των μεγάλων παραμυθάδων του Χόλιγουντ. Σε μια παράδοση που ξεκινάει από τις παλιές καλές μέρες του Τζορτζ Λούκας, αποδίδει δίκαιο φόρο τιμής στον Τιμ Μπάρτον και φτάνει μέχρι τον Πίτερ Τζάκσον, οι ταινίες του Ντελ Τόρο (ξεκινώντας από το αριστουργηματικό «Λαβύρινθο Του Πάνα» και επανεκτιμώντας τόσο το πρώτο μέρος του «Hellboy» αλλά και το σαφώς κατώτερο «Blade II») δείχνουν την έξοδο προς μια αχαλίνωτη φαντασία που μοιάζει να μην γνωρίζει όρια. Τα όρια, όμως, είναι και το κεντρικό θέμα του σίκουελ της ταινίας που πρόσθεσε στη λίστα των κινηματογραφικών σούπερ ηρώων τον ιδιοσυγκρασιακό και πανκ ρομαντικό Hellboy.

Τα όρια ανάμεσα στην παιχνιδιάρικη περσόνα και στο ρόλο του ως παντοδύναμου τιμωρού που συγκρούονται μέσα στο πυρακτωμένο κορμί του Hellboy, ανάμεσα στο φυσιολογικό και το μη φυσιολογικό, τελικά ανάμεσα σε ό,τι μπορεί να ορίζεται ως αληθινό ή όχι. Βαρυφορτωμένο από κάθε είδους παραμορφωμένα μικρά ή μεγαλύτερα πλάσματα και με μια μάλλον αδιάφορη πλοκή που εξαντλείται στην τελική μονομαχία του Hellboy με τον πρίγκιπα που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, η πραγματική δύναμη ολόκληρης της ταινίας είναι το εικαστικό της κομμάτι -γοτθικό, αναγεννησιακό, ψηφιακό μα ακόμη και έτσι ιμπρεσιονιστικό- και μια αυθεντική σκηνή ανθολογίας στην οποία ο Hellboy τραγουδάει ντουέτο μαζί με τον άνθρωπο-ψάρι κολλητό του το «Can't Smile Without You» του Μπάρι Μάνιλοου!

Σε μια έκρηξη ρομαντισμού, ο Ντελ Τόρο τραβάει τη γραμμή ανάμεσα σε όσα θα ενώνουν για πάντα τους «διαφορετικούς» αυτού του κόσμου και σε όσα θα τους κρατούν για πάντα εκτός «κοινωνίας» εκτοξεύοντας ολόκληρο το δημιούργημα του στο μοναδικό σημείο αυτού του σύμπαντος όπου όλοι είναι ίσοι. Οταν αγαπάνε.

-Μανώλης Κρανάκης