Μια από τις πιο παράξενες και λιτές ταινίες που είδαμε τα τελευταία χρόνια. Μόνο με το σινεμά του Ρομπέρ Μπρεσόν θα μπορούσε να συγκριθεί αυτή η ακραία λιτότητα, η συμπυκνωμένη αργή κινηματογράφηση που επικεντρώνεται σ' ένα πρόσωπο - μάσκα. Ολόκληρη σχεδόν η ταινία στρέφεται γύρω της.

Στην πραγματικότητα όμως δεν ξέρουμε -και δεν θα μάθουμε- τίποτε γι αυτήν. Ενα αεροπλάνο τη φέρνει στη Νέα Υόρκη. Προφανώς είναι ξένη. Κλείνεται σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, δέχεται αυστηρές τηλεφωνικές εντολές και περιμένει. Κάποιοι κουκουλοφόροι την επισκέπτονται. Πρέπει να φέρει σε πέρας μια αποστολή αυτοκτονίας. Γιατί; Είναι μουσουλμάνα από το Ιράκ ή το Αφγανιστάν, αντάρτισσα από την Τσετσενία ή μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης; Δεν έχει σημασία. Είναι ένα ανθρώπινο όργανο που οικειοθελώς μετατράπηκε σε κινούμενη βόμβα. Είναι η ενσάρκωση του πανικού που γέννησε η 11η Σεπτεμβρίου.

Το σημείο που αποδεικνύει εμπράκτως την κατάλυση της λογικής. Την ώρα που το αμερικανικό σινεμά είναι γεμάτο με ταινίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν, να στηλιτεύσουν ή να υποδαυλίσουν τον λεγόμενο «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας» μια νεαρή ανεξάρτητη δημιουργός, δείχνει το ανθρώπινο πρόσωπο του ανώνυμου τρομοκράτη. Δεν την ενδιαφέρουν οι αιτίες και δεν εξηγεί καμία πολιτική συμπεριφορά. Παραμένει, ωστόσο, πιστή μέχρι τέλους στην υπαρξιακή αγωνία μιας γυναίκας που επιλέγει να σκοτώσει, πεθαίνοντας κι η ίδια. Ερμηνεία σπαρακτική, από μια ερασιτέχνη ηθοποιό και κλίμα ασφυκτικό. Οσοι αντέξουν τον αργό ρυθμό και την ανυπαρξία δράσης, στο τέλος θα μείνουν άφωνοι.

Ορέστης Ανδρεαδάκης