Υποθεση:
Η Κάθριν (Πέγκυ Τρικαλιώτη) είναι μία 25χρονη κοπέλα που προσπαθεί να ξορκίσει από πάνω της την τρέλα του καθηγητή πατέρα της. Ο πατέρας της (Γιώργος Κέντρος), ιδιοφυής μαθηματικός που έφερε την επανάσταση στην επιστήμη του τρεις φορές πριν ακόμα κλείσει τα 23 του χρόνια, έπασχε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του από σχιζοφρένεια. Η Κάθριν θυσιάζει τις σπουδές της ως μαθηματικός για να τον φροντίσει. Όλα δείχνουν πως έχει κληρονομήσει την ιδιοφυΐα του στα μαθηματικά. Η παρουσία του Χαλ (Γιώργος Καραμίχος), πρώην φοιτητή του πατέρα της που ερευνά τα τελευταία γραπτά του και η άφιξή της αδελφής της Κλερ (Φαίη Ξυλά), θα την αναστατώσουν ακόμα περισσότερο...

Η γνώμη μας
Ενα έργο γεμάτο τρυφερότητα, με νευρώδεις διάλογους που κρατά το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο από την πρώτη μέχρι την τελευταία ατάκα. Ανατροπές, συλλογισμοί λογικής και παιχνίδια μυαλού εναλλάσσονται με συναισθήματα. Κυρίαρχο ρόλο κατέχει η αγάπη. Δεν είναι τυχαίο ότι ο μόνος που καταφέρνει να βρει ένας δίαυλο επικοινωνίας με την Κάθριν και να κερδίσει την εμπιστοσύνη της είναι ο Χαλ. Η Κάθριν -όπως και ο πατέρας της- προικισμένη με το "χάρισμα"- φαίνεται απρόσιτη και στερείται συναισθηματικής νοημοσύνης, γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα αισθητό όταν έρχεται σε αντιπαράθεση με την αδελφή της Κλερ, ο χαρακτήρας της οποίας σκιαγραφείται μέσα από τα καθημερινά ανθρώπινα ζητούμενα.
Η αγάπη λοιπόν φαντάζει λυτρωτική και έρχεται να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στη "λογική" των κοινών ανθρώπων και τον "παραλογισμό" μίας ιδιοφυΐας.

Τα ερωτήματα
Ποια τελικά είναι τα όρια της τρέλας; Τι δυνάμεις πρέπει να έχει κάποιος για να αποτινάξει από πάνω του την ταυτότητα του τρελού και προπαντός τι δυνάμεις πρέπει να έχει για να πιστέψει και ο ίδιος ότι δεν είναι τρελός.

Proof...
Μήπως τελικά η πιο σύνθετη εξίσωση είναι η αγάπη; Προς το τέλος του έργου ο Χάλ ρωτά τη Κάθριν "Τι θα αποτελούσε απόδειξη για σένα;" και εκείνη του απαντά: "Να με είχες εμπιστευτεί."

Να το δω;
Ενα έργο βαθιά ανθρώπινο, σε πολύ ωραία απόδοση του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Η αμεσότητα των διαλόγων, οι ερμηνείες που φαίνονταν ολοκληρωμένες ήδη από την πρεμιέρα και η λιτότητα της σκηνοθεσίας του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη τελικά κατορθώνουν να πείσουν και να συγκινήσουν. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη σήκωσε το βάρος ενός πολυεπίπεδου και αρκετά "ιδιόρρυθμου" ρόλου και τη θαυμάσαμε στις αμφιταλαντεύσεις της ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο. Η Φαίη Ξυλά με την ερμηνεία της κατόρθωσε να "αναδείξει" το χάσμα ανάμεσα στις δύο αδελφές, ενώ ιδιαίτερα μας άρεσε ο Γιώργος Κέντρος ως σχιζοφρενής ιδιοφυία. Ευχάριστη, τέλος, έκπληξη αποτέλεσε ο πολλά υποσχόμενος Γιώργος Καραμίχος.

Για περισσότερες πληροφορίες κάντε κλικ εδώ


Ανθή Νταουσάνη
Γεωργία Οικονόμου