"Ενας άσημος πολίτης της Εφέσου με το όνομα Ηρόστρατος έβαλε φωτιά στον ναό της Αρτέμιδος με δεδηλωμένη την πρόθεσή του να κάνει το όνομά του αθάνατο. Γι' αυτό οι κυβερνήτες της πόλης απαγόρευσαν με την ποινή του θανάτου να προφέρεται το όνομά του. Γι' αυτό ακριβώς οι Εφέσιοι και οι υπόλοιποι Έλληνες (καθότι η ανθρώπινη ψυχολογία του τότε δεν διέφερε από τη σημερινή) δεν έπαψαν να προσφέρουν το όνομά του, έστω χαμηλόφωνα και στα κρυφά. Ετσι επέζησε μέχρι σήμερα."

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι η ιδιοφυία δεν αναγνωρίζεται στην εποχή της γιατί έρχεται σε αντίθεση με αυτήν. Τίθεται όμως το ερώτημα γιατί αναγνωρίζεται από τις επερχόμενες γενιές. Το διαχρονικό έρχεται σε αντίθεση με όλες τις εποχές καθώς τα χαρακτηριστικά μιας ορισμένης εποχής είναι αναγκαστικά συγκεκριμένα. Γιατί λοιπόν μια ιδιοφυία, η οποία εξ ορισμού καταγίνεται με διαχρονικές και σταθερές αξίες, να τυγχάνει ευνοϊκότερης υποδοχής σε μία εποχή αντί σε μία άλλη;

Η "αθανασία" του συγγραφέα Φερνάντο Πεσσόα είναι κοινώς αποδεκτό ότι έγκειται στην αποσπασματικότητα της σκέψης του και στην αδυναμία του -αδυναμία που μπορεί την ίδια στιγμή να χαρακτηριστεί και ως γοητεία της γραφής του- να συγγράψει ένα κείμενο ολοκληρωμένο που να χαρακτηρίζεται από τον θεμελιώδη κανόνα της συνεκτικότητας. Ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο γύρω από την έννοια της φήμης, της καλής και της κακής. Ενα δοκίμιο πάνω στα κριτήρια και τις συνθήκες στα πλαίσια των οποίων μπορεί ένας άνθρωπος να ανεβεί στο βάθρο της υστεροφημίας.


Εξάντας Εκδοτική
Τίτλος: Ηρόστρατος, Η αναζήτηση της αθανασίας
Συγγραφέας: Φερνάντο Πεσσόα
Πρόλογος- Σημειώσεις: Χάρης Βλαβιανός
Επίμετρο: Richard Zenith
Σελίδες: 198
ISBN: 960-256-506- 3