"Πείτε μου κάτι που να μην είναι φευγαλέο σ' αυτόν τον κόσμο" λέει ο μάγος Αλκάντρ στο τέλος της Φρεναπάτης. "Πείτε κάτι που να μην είναι ψευδαίσθηση", θα προσθέταμε εμείς. Για αυτήν τη ψευδαίσθηση, για αυτό το φευγαλέο μιλάει με σκοτεινά αριστουργηματικό τρόπο η διασκευή του έργου του Πιερ Κορνέιγ "Η Θεατρική Ψευδαίσθηση" από τον Τόνι Κούσνερ. Για τη ψευδαίσθηση του έρωτα, για το φευγαλέο της ευτυχίας, για τη μαγεία του Θεάτρου, για τη Ζωή και το Θάνατο. Η "Φρεναπάτη" είναι ένα μυστηριώδες κωμικοτραγικό παιχνίδι, ένα φευγαλέο όνειρο που αφήνει το θεατή αιωρούμενο, αλλά μαγεμένο.

Ένας σκληρός δικηγόρος από την Αβινιόν, ο οποίος έχει διώξει εδώ και πολλά χρόνια το γιο του από το σπίτι αποφασίζει να ψάξει να τον βρει. Θα αναζητήσει τη βοήθεια ενός διάσημου μάγου. Ο Αλκάντρ, μια μυστηριώδης φιγούρα και ο εξίσου μυστηριώδης βοηθός του θα προσφέρουν στον πατέρα ένα περίεργο θέαμα. Σκηνές από τη ζωή του γιου. Ο γιος εκεί μπροστά του ζωντανός. Ο πατέρας θα χαθεί μέσα σε αυτήν την παραπλάνηση. Θα συγκινηθεί, θα κλάψει, θα θυμώσει, θα σηκωθεί να φύγει, αλλά τελικά θα παραμείνει κολλημένος στην καρέκλα του, ανίκανος να αρνηθεί το θέαμα. Λίγο πριν φύγει από τη σπηλιά του Μάγου θα καταλήξει στη διαπίστωση: "Να απομένεις εμβρόντητος στη θέα ενός φριχτού φόνου - και μετά φονιάς και θύμα, χεράκι χεράκι, να κάνουν μαζί υπόκλιση. Αυτή η συμφιλίωση είναι ένα σκοτεινό τέχνασμα. Κάτι σατανικό." Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος.

Ο σκηνοθέτης, Στάθης Λιβαθινός, βραβεύτηκε για τη σκηνοθεσία της Φρεναπάτης από την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών. Ας προσθέσουμε ότι σπάνια συναντά κανείς παρόμοια προσήλωση στη θεατρική τέχνη. Με λίγα λόγια ο Στάθης Λιβαθινός είναι ένας εξαιρετικός λεπτουργός του θεατρικού υλικού.
Ευτυχής ο σκηνοθέτης, ευτυχείς και οι ηθοποιοί που δούλεψαν με τη μετάφραση του Στρατή Πασχάλη. Η γραφή του ενθουσιάζει, καθώς ο θεατής αισθάνεται έντονα ότι το κείμενο "ζει" στην (και για την) ελληνική γλώσσα. Ο Νίκος Χατζόπουλος πραγματώνει μια μυστηριώδη, απόκοσμη και υποβλητική φιγούρα. Ζηλευτός ο απέριττος τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την ειρωνεία. Ο Γιάννης Νταλιάνης συγκινητικά αληθινός, μεταφέρει την πατρική αγωνία χωρίς να κουκουλώνει τη σκληρότητα του ρόλου. Ο Δημήτρης Τάρλοου έχει στα χέρια του έναν ρόλο διαμάντι που τον μεταχειρίζεται με τέχνη. Αξιοποιώντας τις δυνατότητές του προσφέρει στο θεατή τη χαρά της ερμηνείας του, που και ο ίδιος νιώθει. Η Αγγελική Παπαθεμελή διαθέτει στόφα θεατρική. Φυσική και λιτή κερδίζει από τις πρώτες κιόλας ατάκες το θεατή. Ο Άκις Βλουτής είναι συνεπής και εκκεντρικός στο ρόλο του. Ο Δημήτρης Ήμελλος στον αβανταδόρικο ρόλο του Ματαμόρ είναι αυθεντικά κωμικός. Επιτυγχάνει την παιδικότητα και καθώς η μελαγχολική ψυχή τού ραγίζει την καρδιά μας, ένα γέλιο αυθόρμητο μας απογειώνει. Η Ναταλία Στυλιανού είναι αρκετά "βιαστική" στις ατάκες της. Ο Νίκος Καρδώνης πειστικότατα εξωπραγματικός, αν και σκηνικά δείχνει σφιγμένος. Το μαγικό σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου είναι χωρίς αμφιβολία σημαντικός παράγοντας της επιτυχίας που γνωρίζει η παράσταση.