Ο ζωγράφος Terry Rodgers γνωρίζει πώς να οργανώσει ένα πετυχημένο πάρτι, αλλά και πώς να το αποδομήσει. Στα έργα του, η αλήθεια είναι naked, sexy, chic, glamorous, αλλά και σκληρή. Η απομόνωση, η αδεξιότητα και η μοναξιά λάμπουν διά της παρουσίας τους, δημιουργώντας μοντέρνες νωπογραφίες σύγχρονων ιστοριών.

Οι πίνακες του terry rodgers μοιάζουν με avant-garde εκδοχή πολυτελούς κόμικ. Σε πρώτο επίπεδο, απεικονίζουν τη φανταχτερή πραγματικότητα ενός φιλήδονου κόσμου· σε βαθύτερη ανάγνωση, όμως, ξεπροβάλλει διακριτικά το μήνυμα του δημιουργού τους: «Ο κόσμος οδηγείται από την επιθυμία, αλλά συντρίβεται από την ψεύτικη ικανοποίηση». Εύλογα, την πορεία του συνοδεύουν τα τελευταία χρόνια, σχόλια για τη δύναμη των συμβολισμών του, αλλά και τον ακαταμάχητο μοντερνισμό του.

Ζωγραφίζετε από τότε που ήσασταν μικρό παιδί. Ποια ήταν τα πρώτα σας ερεθίσματα;

Η μητέρα μου μού «άνοιξε» τα μάτια. Μου έμαθε να βλέπω. Με φώναζε από την κουζίνα λέγοντάς μου «Terry, έλα να δεις», και μου έδειχνε λαχανικά κομμένα κι ανοιγμένα με τρόπο, ώστε να σχηματίζουν καταπληκτικά σχέδια. Ανακάλυπτε πανέμορφα πράγματα παντού.

Ο παππούς σας, ο οποίος ήταν φωτογράφος, σας είχε χαρίσει μια φωτογραφική μηχανή. Πώς επηρέασε η φωτογραφία την τέχνη σας;

Τι αισθάνεστε περισσότερο, φωτογράφος ή ζωγράφος; Αισθάνομαι καλλιτέχνης. Είτε είναι ζωγραφική είτε φωτογραφία είτε βιντεοσκόπηση είτε γλυπτική, όλα αυτά είναι ?μόνο? διαφορετικοί τρόποι για να την υπηρετήσω. Η φωτογραφική μηχανή του παππού μου σίγουρα με παρότρυνε. Αλλά ύστερα, ακολούθησε μια πραγματική δίνη από επιρροές.

Οι πίνακές σας παρουσιάζουν με κάθε λεπτομέρεια εικόνες που μοιάζουν με την πραγματική ζωή. Αισθάνεστε να ζωγραφίζετε ως φωτογράφος;

Οχι, δεν αισθάνομαι ότι ζωγραφίζω έτσι όπως λέτε. Ετοιμάζω κάτι που μοιάζει με ένα μίγμα από εικόνες, με πράγματα που τριγυρνούν στο μυαλό όλων μας. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ενσωμάτωση των εικόνων και όχι η ομοιότητά τους με κάποια φωτογραφία. Η χρήση που κάνω αυτής της τεχνικής, της ομοιότητας, είναι κάτι που είχε αγνοηθεί για καιρό στη ζωγραφική. Με αυτήν κάνω πράγματα τα οποία μπορεί να αναγνωρίσει ο καθένας. Απλά, το κάνω σε ασυνήθιστα μέρη.

Χρησιμοποιείτε μοντέλα ή τη φαντασία σας;

Δουλεύω με μοντέλα, αλλά χρησιμοποιώ και τη φαντασία μου. Φωτογραφίζω εκατοντάδες μοντέλα από όλον τον κόσμο. Οπως επίσης χρησιμοποιώ και τοποθεσίες από όλον τον κόσμο. Τότε κάθομαι και ζυγίζω τις εικόνες για να δω πώς αλληλεπιδρά η μία σε σχέση με την άλλη. Ή προτείνω έναν τρόπο που να δείχνει πως αποτυγχάνουν οι άνθρωποι να επικοινωνήσουν ο ένας με τον άλλο. Αυτό το προσπαθώ τροποποιώντας τις εκφράσεις, τις χειρονομίες και τις διαστάσεις. Δοκιμάζω πολλούς συνδυασμούς προτού βρω ένα συνολικό αποτέλεσμα που να έχει ειρμό. Τότε το ζωγραφίζω στον καμβά και έχω ένα βοηθητικό μπλοκ με τα πρώτα σκίτσα. Μετά ξαναζωγραφίζω την εικόνα ξεκινώντας με λάδι. Αυτή είναι η διαδικασία, με την οποία βρίσκω την πραγματική έκφραση, την οποία ένας φωτογράφος δεν μπορεί παρά μόνο να την υπονοήσει.

Ποια ήταν η πρώτη σας αντίδραση όταν είδατε για πρώτη φορά έναν πίνακα του Andy Warhol;

Αισθάνεστε να οφείλετε κάτι στην pop art; Ο Andy Warhol μού φαινόταν πάντα οικείος. Η pop art μού φάνηκε σαν μια ενδιαφέρουσα διαδοχή εικόνων σε slide. Ολη η Αμερική της δεκαετίας του '50 και του '60 έμοιαζε με μια μεγάλη έκθεση pop art -από το σούπερ μάρκετ και την τηλεόραση μέχρι τα πακέτα γευμάτων (τα «lunchboxes»), τα υπέροχα αυτοκίνητα και τις ταινίες του Russ Meyer. Η pop art ήταν το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώσαμε.

Πώς αναπτύξατε το δικό σας στυλ;

Οι πίνακες και οι φωτογραφίες μου είναι βγαλμένα από τη φαντασία. Με ενδιαφέρουν οι συμβολισμοί που υπάρχουν στους πίνακες και αναφέρονται σε έννοιες όπως η απομόνωση, ο πόθος και η ελπίδα. Ξεκίνησα από το να κοιτάω. Σιγά σιγά, άρχισα να αποκτώ την αίσθηση του πώς δούλευαν όλα αυτά. Επίσης μου έγινε ξεκάθαρο ότι όλα τα πράγματα μπορεί να έχουν την αξία τους, μια αξία που δεν έρχεται από μόνη της, αλλά δημιουργείται. Για μένα, το θέμα είναι πώς να διακρίνω ανάμεσα σε παροδικές, επιφανειακές αξίες και αυτές που είναι πιο βαθιές, πραγματικά πανανθρώπινες.

Εχετε δηλώσει: «Βλέπω έναν κόσμο που οδηγείται από τον πόθο και συντρίβεται από την ψεύτικη ικανοποίηση». Πώς είναι ο κόσμος τώρα, το 2010; Αλλαξε; Είναι οι πίνακές σας ακόμα «η νωπογραφία της σύγχρονης Αμερικής»;

Τι θα λέγατε για τη «νωπογραφία του σύγχρονου κόσμου»; Βλέπω την επιθυμία παντού. Το κορίτσι από την Τουρκία που είχε πρόσφατα θαφτεί ζωντανό ήθελε μόνο να μιλήσει σε ένα ανθρώπινο ον. Μια απλή επιθυμία που μπορεί να έχει ο οποιοσδήποτε. Τα πλήθη συνωστίζονται για τα καινούρια iPhones. Τα μπαρ είναι γεμάτα και η μουσική δυνατή. Οι άνθρωποι με όλα αυτά ψάχνουν για κάποια σχέση. Αλλά είναι δύσκολο να ξέρεις πού να κοιτάξεις για ικανοποίηση, ειδικά όταν ο καθένας μπορεί να σου πουλήσει κάτι που υπόσχεται ότι θα παρέχει ικανοποίηση, είτε πρόκειται για ιδεολογία είτε για αντικείμενα είτε για ανθρώπους και σχέσεις.

Από πού αντλείτε έμπνευση;

Από αυτά που κοιτάω τριγύρω μου. Η γυναίκα μου αστειεύεται μαζί μου επειδή κοιτάω τους ανθρώπους. Λέει ότι θα πιστέψουν ότι είμαι ηδονοβλεψίας. Αλλά εγώ κοιτάω όλη την ώρα πώς φαίνονται, πώς κινούνται και τι λένε. Είναι όλοι τους ένα ανοιχτό βιβλίο.

Ποιους καλλιτέχνες θαυμάζετε και γιατί;

Τον Velazquez γιατί μπορούσε να συνδυάσει τη μαγεία με τη ζωγραφική, το πραγματικό και το αφηρημένο. Τον Toulouse-Lautrec λόγω της ευαισθησίας του. Τον Lucien Freud γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τη θνητότητά μας. Τον Gerhard Richter, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να «βλέπουμε» τα πράγματα όπως τα βλέπουμε.

Πείτε μας μια φράση που σας οδηγεί;

Με οδηγεί ό,τι με εκπλήσσει.

Highlights

• Γεννήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου του 1947.
• Αποφοίτησε από το Amherst College της Μασαχουσέτης το 1969.
• Στα 80's και τα 90's περιδιαβαίνει τους δρόμους για να βρει τα μοντέλα που θα του δώσουν το πρόσωπο της Αμερικής.
• Το 2006 δημοσιεύεται ένας από τους δημοφιλέστερους καταλόγους του, το «The apotheosis of pleasure» από την Torch books.
• Από τις 15/1 ώς τις 27/2 2010, έργα του φιλοξενήθηκαν στην γκαλερί Aeroplastics Contemporary, στις Βρυξέλλες, ενώ από τις 15/5 ώς τις 10/7 2010 θα εκτίθενται στην γκαλερί Nicola Von Senger, στη Ζυρίχη.

Από τον Θανάση Διαμαντόπουλο