&00 O Αλκης Παναγιωτίδης είναι από τους λίγους ηθοποιούς στην Ελλάδα που δεν έγιναν γνωστοί από την τηλεόραση αλλά από τον κινηματογράφο. Τον είδαμε πρώτη φορά στην ταινία του Νίκου Νικολαΐδη, "Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" και έκτοτε έχει παίξει σε περισσότερες από 35 ταινίες. Τον συναντήσαμε λίγο πριν την πρεμιέρα της παράστασης "Η Επιστροφή" που ανεβαίνει στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη και μας μίλησε για τον ρόλο του, τον Τέντι, τον Χάρολντ Πίντερ αλλά και για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο.

Ποιος είναι ο Τέντι της . . .Επιστροφής;
Ο Τέντι είναι ο επιστρέφων εξ' ου και η "Επιστροφή". Επιστρέφει από την Αμερική. Είναι ο πρωτότοκος γιος μιας ιδιαίτερης, λούμπεν, λαϊκής, αγγλικής οικογένειας. Είναι ο μόνος που ξεπερνά την τάξη του και γίνεται πετυχημένος καθηγητής φιλοσοφίας. Επιστρέφει με τη γυναίκα του στο σπίτι και έτσι ξεκινά η δράση και όλες οι ανατροπές του έργου.
Δεν μπορώ να σας πω περισσότερα πράγματα, γιατί αν ήξερα δε θα τον έπαιζα. Για να παίξεις ένα ρόλο σημαίνει ότι τον ξεδιπλώνεις.

"Η Επιστροφή" είναι το τέταρτο έργο του Χάρολντ Πίντερ που ανεβαίνει φέτος στην αθηναϊκή θεατρική σκηνή. Πώς εξηγείτε την "πιντερομανία" που επικρατεί;
Ο Πίντερ ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας και είναι άκρως ερεθιστικό για ηθοποιούς και σκηνοθέτες να αναμετρούνται με τόσο σπουδαία κείμενα. Τα έργα του είναι πολύ δύσκολα, δεν προσεγγίζονται εύκολα. Πρέπει να υπάρχουν πολύ καλοί ηθοποιοί. Για αυτό και δεν παίζεται συχνά η "Επιστροφή" που πιστεύω ότι είναι το καλύτερο έργο του. Πρόκειται για ένα έργο που έγραψε ο Πίντερ το 1965, θα μπορούσε όμως, να είχε γραφτεί χθες. Το 1965 θα ήταν πολύ πρωτοποριακό.
Ξεδιπλώνοντας το έργο, κατάλαβα ότι ο λόγος του Πίντερ είναι πολύ ιδιαίτερος, με τρομερές παύσεις που δεν ξέρεις πως να τις αντιμετωπίσεις, γιατί είναι εκεί. Είναι ένας καθόλου ορθόδοξος συγγραφέας και αυτό είναι το μεγαλείο του.
Εμείς δεν ξέρουμε τι έχουμε καταφέρει. Αυτό θα το δει ο κόσμος.

Είσαστε από τους λίγους ηθοποιούς που δε σας έχουμε συνδυάσει με την τηλεόραση αλλά με τον κινηματογράφο. Σας προτιμούν οι έλληνες σκηνοθέτες. Εσείς προτιμάτε το θέατρο ή τον κινηματογράφο;
Έτυχε να κάνω πολλές ταινίες. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα από την Νέα Υόρκη, έκανα "Τα Κουρέλια τραγουδάνε ακόμα" πριν κάνω θέατρο. Τώρα δεν κάνω κινηματογράφο. Όταν ωριμάζεις θέλεις να κάνεις πράγματα ποιότητας. Οι ταινίες στην Ελλάδα είναι ρίσκο. Ξεκινάς με τις καλύτερες προϋποθέσεις και όταν βλέπεις το αποτέλεσμα θέλεις να κρυφτείς. Επειδή λοιπόν, αυτές οι κινηματογραφικές εκπλήξεις ήταν στην πλειοψηφία τους δυσάρεστες, κάνω θέατρο.
Στο θέατρο δεν είναι το ίδιο γιατί είσαι εσύ και ο κόσμος, δεν υπάρχει έκπληξη. Όπως στρώσεις, θα κοιμηθείς.

Δε σκοπεύετε να ασχοληθείτε πια με τον κινηματογράφο;
Εχω γράψει ένα σενάριο που θέλω να το κάνω αλλά φοβάμαι το κόστος της δουλειάς. Φοβάμαι ότι δε θα ξαναδουλέψω σαν ηθοποιός. Θα μου βάλουν την ταμπέλα του σκηνοθέτη.
Εάν γίνει τελικά, θα είναι μια καλή ταινία. Και αυτό γιατί έχω κάνει 35 ταινίες και ξέρω. Οι σκηνοθέτες κάνουν κακές ταινίες γιατί δεν ξέρουν. Ενας σκηνοθέτης 40 χρονών έχει κάνει δύο δουλειές ενώ ένας ηθοποιός στην ίδια ηλικία έχει κάνει χίλιες. Είναι πολύ αδύναμος για να καθοδηγήσει έναν ηθοποιό.
Παρ' όλα αυτά θα ήθελα να την κάνω. Ίσως την κάνω με ψευδώνυμο, ίσως την κάνει ο Νίκος Περάκης που του αρέσει πολύ το σενάριό μου. Εκτιμώ πολύ τον Περάκη αλλά και τον Νικολαΐδη, τον Παναγιωτόπουλο, τον Φέρρη και πολλούς άλλους. Είναι παλιοί καλοί κινηματογραφιστές. Επίσης, θεωρώ πολύ ταλαντούχο τον Ρένο Χαραλαμπίδη.

Η τηλεόραση σας ενδιαφέρει;
Η τηλεόραση είναι αναγκαίο κακό.