Η περίοδος του γερμανικού φασισμού αποτελεί για τους Γερμανούς μια ανοιχτή πληγή, ένα γονιδιακό τραύμα που περνάει από γενιά σε γενιά, ένα είδος διαρκούς ενοχής για τα προγονικά εγκλήματα, που συντηρείται από το στρουθοκαμηλισμό. Ένα από τα αγκάθια αυτής της ιστορίας είναι οι χιλιάδες των ναζιστών που μετά τη λήξη του Πολέμου επανεντάχθηκαν με διάφορους τρόπους στη γερμανική κοινωνία και μάλιστα πολλές φορές ως εξέχουσες προσωπικότητες. Τέτοια υπήρξε και η περίπτωση του Φίλμπινγκερ, του δεξιού πρωθυπουργού του Μπάντεν-Βύρτενμπεργκ. Το 1979 αποκαλύπτεται ότι ο διαπρεπής Φίλμπινγκερ όχι μόνο διετέλεσε δικαστής ναυτοδικείου την περίοδο του Β Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά έστειλε και πολλούς ανθρώπους στο θάνατο.

Πριν από τις αποκαλύψεις ο Φίλμπινγκερ είχε φροντίσει να απομακρύνει από το Κρατικό Θέατρο της Στουτγάρδης το γνωστό σκηνοθέτη Κλάους Πάιμαν. Ο Πάιμαν θεωρούνταν επικίνδυνος, γιατί συγκέντρωνε χρήματα για τα μέλη της ομάδας Μπάαντερ-Μαίνχοφ που βρίσκονταν στη φυλακή. Όταν λοιπόν αποκαλύφθηκε το παρελθόν του Φίλμπινγκερ, οι άνθρωποι του Κρατικού Θεάτρου της Στουτγάρδης, αποφάσισαν να εκδικηθούν και παρήγγειλαν στον Ρόλφ Χόχουτ ένα θεατρικό έργο με θέμα την περίπτωση Φίλμπινγκερ. Και ενώ ο Χόχουτ αργούσε, προσπαθώντας να γράψει ένα ποιητικό έργο σε στίχους, ο Τόμας Μπερνχαρντ παρέδιδε στο Θέατρο το Πριν την Αποχώρηση.

29 Ιουνίου του 1979 δίνεται η πρεμιέρα. Σκηνοθέτης φυσικά ο Πάιμαν και πρωταγωνιστές ο Τράουγκοτ Μπούρε, η Κίρστεν Ντένε και η Ελεονόρε Τσέτσε. Η παράσταση στέφθηκε με τεράστια επιτυχία. Το Πριν την Αποχώρηση είναι μια τραγική φάρσα, που ξεθάβει όλα όσα οι Γερμανοί αποφάσισαν απλώς να καλύψουν, αρνούμενοι εντέλει τη κάθαρση και τη λύτρωση.