ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Κάποια στιγμή μέτρησα 12 άντρες πάνω στη σκηνή! Κύριοι, «καρφώνεστε» φέτος. Τρέχει η τεστοστερόνη στους διαδρόμους σαν αγοράκι που προσπαθεί να κοιτάξει κάτω από τις φούστες των κοριτσιών.
Ποιους διαδρόμους δηλαδή;
Με το αίσχος στοίβαγμα των πελατών-πουλερικών δεν υπήρχε ούτε σπιθαμή χώρου για να τινάξει κάποιος λίγο τα φτερά του, τις ατέλειωτες ώρες που κράτησε αυτό το πρόγραμμα.
Αποτέλεσμα: γύρισα στις τρεις το πρωί (από τις 9 το βράδυ της Κυριακής) και διέσχισα τον κήπο μπουσουλώντας. Αυτό το πρόγραμμα με χτύπησε στα γόνατα.
Και στα νεύρα..
Σε εκείνο το σημείο, τουλάχιστον, που έπρεπε (καλά και ντε) να πει και ο ‘Βασίλης’ το γάτο του και ο ‘Λαυρέντης’ το δικό του, και, σ’ εκείνο το άλλο, που έπρεπε να ξανακούσω ΟΛΟ το ρεπερτόριο του Βασίλη, (επανάληψη λόγω εξεταστικής;), και ΟΛΟΝ τον «Τιτανικό» (και λοιπά σουξέ) του Λαυρέντη.
Συμπέρασμα: όπου λαλούν πολλοί κοκκόροι αργεί να τελειώσει..
Κοινώς, άκοπο και φλύαρο μας το παρουσίασαν το φετινό τους οι καλοί καλλιτέχνες με αποτέλεσμα να κάνει κοιλιές και να μην αφήνει τις κορυφώσεις του να αναπνεύσουν (ή έστω να κάνουν ένα τσιγάρο μετά).

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.41.610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα br> ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:00

Ήμουν κι εγώ εκεί...
«Ανοίξανε», σε περιμένουν και σου υπόσχονται καλομετρημένο χιούμορ και καλή μουσική.
Πήγα κι εγώ ορεξάτη και, θεωρητικώς, προετοιμασμένη από το πέρυσι.
Μόνο που φέτος το 5ο όνομα δεν είναι γυναικείο, αλλά ο «Βασίλης» (a.k.a. ‘τελεία και παύλα’), ο οποίος εκτός από πολύ μεγάλος τραγουδιστής (τον αμέριστο σεβασμό μου για τη συνολική προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια) είναι κι ένα αγόρι που δυσκολεύεται να παίξει μαζί με τα άλλα. (Τον έχω ξαναδεί να παρουσιάζει αυτή τη.. δυσκολία, γι’ αυτό και δείχνω προς το μέρος του).
Ο αγαπητότατος «Βασίλης», μου έδωσε πάλι την αίσθηση ότι θέλει η δική του μπάλα να είναι πιο μεγάλη από των άλλων, κι ότι απολαμβάνει την πολύωρη κατοχή της σκηνής.. σόλο.
Μόνο που όταν ένας μεγάλος τραγουδιστής θέλει να κάνει ελεύθερος το πρόγραμμά του όπως γουστάρει κι αγαπάει, δεν πάει σε πρόγραμμα μαζί με άλλους τέσσερις υπερταλαντούχους καλλιτέχνας, αλλά σε κατάστημα της Ιεράς ή της Πειραιώς με ‘μικρότερα’ ονόματα για support.
Από τη στιγμή που αποφασίζει κάποιος σαν τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να εμφανιστεί με άλλα αρσενικά, οφείλει να γνωρίζει ότι πρέπει να αυτοπεριοριστεί και να πειθαρχήσει στις ανάγκες κάποιας ροής.
Ξεπατώθηκα προχτές.
Υπήρξαν στιγμές που κουράστηκα τόσο πολύ που αν υπήρχε έστω κι ένα εκατοστό χώρου γύρω μου, θα ξάπλωνα στο πάτωμα τ’ ανάσκελα και θα ζητούσα από το διπλανό να μου χαϊδέψει το κεφάλι, γρυλίζοντας (έτσι κάνουν τα σκυλιά στο σπίτι και πετυχαίνει πάντα).
Σύνοψις:
Το αρχικό ημίωρο του προγράμματος, μέχρι την είσοδο του Σταρόβα, είναι επιεικώς πληκτικό (πλην των προβολών στο βίντεο, εννοείται).
Μετά, το πράγμα μετατρέπεται σε σκοτσέζικο ντους: ένα ζεστό _ ένα κρύο. Ένα με σωστό timing _ ένα ξεχειλωμένο. Ένα δεκάλεπτο με ωραία τραγούδια κι ένα δεκάλεπτο με «υποχρεωτικά» τραγούδια (τουλάχιστον ως τέτοια τα άκουσα εγώ).
Όπως έχεις ήδη αντιληφθεί, στα (μεγάλης διάρκειας) σόλο του κυρίου Παπακωνσταντίνου, ‘απαντάει’ κι ο κύριος Μαχαιρίτσας με τις δικές του επιτυχίες, σε ένα εξίσου μακροσκελές σόλο. Μετά, έχουμε και την «απαραίτητη» εμφάνιση «Και Των Δύο Μαζί» (για να πει ο ένας τα τραγούδια του άλλου, ..τι πρωτότυπο, κ.λπ.).
Στο μεταξύ και μέχρι να γίνουν όλα αυτά, η καλή «αντροπαρέα» έχει.. χαθεί και στη θέση της έχουν μείνει δυο πιτσιρίκια που κάνουν σούζες με τα ποδηλατάκια τους (δυο βοηθητικές ρόδες το καθένα).
Εννοείται πως και οι δύο καλλιτέχνες έχουν ΜΕΓΑΛΑ τραγούδια στο ρεπερτόριο της και πως τα λένε πολύ καλά. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Ελπίζω να γίνομαι αντιληπτή.
Να πω επίσης ότι ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου προχτές ήταν σε μεγάλη φόρμα, τραγουδούσε πάρα πολύ καλά με τη γεμάτη στροφές και χρώματα φωνή του (και ευτυχώς δεν ‘φώναζε’).
Να δώσω κι έναν καλό βαθμό στο Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για την αρχική του εμφάνιση με τα τραγούδια των Σπανού, Μηλιώκα και Branduardi και να σου αφιερώσω το 4ο τραγούδι που είπε («Τα καμένα») που έχει γράψει ο ίδιος (κι είχε πάρα πολλά χρόνια να ερμηνεύσει live):
«Έλα να πάμε στα καμένα
στον Υμηττό και στη Αυλώνα
πουλιά και πεύκα
συλλογίσου ενός χαμένου παραδείσου
δέντρα που ήτανε φαντάσου
και στη σκιά τους ξεκουράσου.
Έλα να πάμε στα καμένα
δεν μας χωράει πια το σπίτι
έρχονται δύσκολες ημέρες
μουτζουρωμένες σα Δευτέρες
έρχονται φλόγες απ’ τα δάση
και μια φωτιά να μας δικάσει
μέσα στο πύρινό της χνώτο
από τον έσχατο στον πρώτο
Έλα να βγούμε απ’ το σπίτι
ξανά σε δρόμους και πλατείες
Πάρε και τα παιδιά μαζί σου
Εδώ στο χείλος της αβύσσου
Κι άφησε μόνη στο τραπέζι
την τηλεόραση να παίζει
Να δείχνει έγχρωμο τον πόνο
δίπλα σ’ ένα φιλέτο τόνο
Να δείχνει φονικά και φλόγες,
τσόντες πολιτικούς και ρώγες
ενώ εμείς θα ‘χουμε φτάσει
στο σταυροδρόμι του ‘60
με τα παιδάκια μας στον ώμο
για να μας δείχνουνε το δρόμο»
[Αριστούχο τραγούδι του 1993, σε στίχους Μιχάλη Γκανά.Τα συγχαρητήριά μου που το συμπεριλάβατε στο πρόγραμμά σας, αγαπητέ).
Τέλος, να σου πω ότι οι καλύτερες στιγμές του προγράμματος είναι οι πολυπρόσωπες, ειδικά όταν είναι και οι πέντε επί σκηνής, τα πάντα παίρνουν ανθρώπινες διαστάσεις και γίνονται συγκινητικά, αστεία, ολόκληρα και, ενίοτε εκρηκτικά.

Το βραβείο καλύτερων στιγμών:
απονέμεται στους αριστούχους μουσικούς (που έκαναν τις ωραίες «στιγμές» να διαρκέσουν ώρες) και στους, ευλογημένους με τεράστια ταλέντα από τους Θεούς, κυρίους Ζουγανέλη, Σταρόβα & Μπουλά (με αυτή τη σειρά από αριστερά προς τα δεξιά όπως τους βλέπεις), που δίνουν τα ρέστα τους και κάνουν παπάδες στις χιουμοριστικές πρόζες/τραγούδια/μιμήσεις/βίντεο και.. γενικώς.
Θα ξαναβάλω (όπως και πέρυσι) ένα κεφαλαίο άριστα δέκα στον τραγουδιστή Μπουλά διότι είναι ερμηνευτικά και φωνητικά α-π-ί-σ-τ-ε-υ-τ-ο-ς. Και θα του δώσω κι ένα Όσκαρ κωμικής ιδιοφυΐας.
Θα βάλω ένα άριστα δέκα με πολλούς τόνους στον ιδιοφυή μουσικοηθοποιοφωνάρα Ζουγανέλη για την απογειωτική ‘βεβήλωση’ της.. καλλιφωνίας, στο νούμερο «Όπερα» με το οποίο αυτοεισάγεται στο πρόγραμμα (μία από τις πιο έξυπνες και ανατρεπτικές μουσικοθεατρικές ιδέες που έχω δει).
Να γράψω όμως και μια γκρίνια για τον κύριο Ζουγανέλη. Το κωμικό του ταλέντο είναι τόσο μεγάλο που δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να καταφεύγει σε ριπές ‘κακών λέξεων’ (πουλί, πιπί, πωπώς κ.λπ.) για να εισπράξει το γνωστό άμεσο πλην νευρωτικό γέλιο από το κοινό.
Πάμε τώρα στον τρίτο της παρέας, Σταρόβα, για να βάλω το τρίτο άριστα δέκα για όλα: για το ότι μπαίνει παίζοντας το «Shine on you crazy diamond» στην ηλεκτρική κιθάρα του (ευχαριστώ), για τα ροζ σκουλαρίκια, για τις μούτες του, για την μουσική παιδεία του, για τις ..’φωνές’ του, για τη δύναμη του αυτοσαρκασμού του, για τον Μεγάλο Κωμικό και το Μικρό παιδί που κρύβει στο μέσα του δωμάτιο.
Θα απονείμω όμως κι ένα ειδικό βραβείο ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ μαζί, διότι ξέρουν να μοιράζονται τη σκηνή και τα παιχνίδια τους μεταξύ τους και με τα άλλα παιδάκια.
Να ‘στε καλά, καλοί μου άνθρωποι.

Τελικά αξίζει να πάω;
Εννοείται(?) ότι το πρόγραμμα θα κοπεί και άρα θα αποκτήσει νεύρο, ρυθμό και τόνο. Ελπίζω τα κριτήρια με τα οποία θα γίνει αυτό το κόψιμο να είναι αισθητικά (και λειτουργικά στο πλαίσιο της ροής του προγράμματος) και να αποφευχθεί ο όλεθρος του «ποιος ‘παίρνει’ το κοινό με τα σουξέ του» (για να το πω κομψά). Το παιχνίδι εδώ είναι ομαδικό και να σηκώσει το χέρι του όποιος έχει δει καλό ματς, όταν στο γήπεδο προσπαθεί να παίξει ο καθένας άλλο παιχνίδι.
Με δεδομένο το απαραίτητο συμμάζεμα, ο ΖΥΓΟΣ (και) φέτος θα είναι το μαγαζί που θα θέλεις να πας για να ξαναγίνεις άνθρωπος και να απολαύσεις μουσική, χιούμορ και ταλέντα. Πολύ μεγάλα ταλέντα.

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ & Ο ΗΧΟΣ:
Και σε αυτό το μαγαζί, οι Μουσικοί (με κεφαλαίο μι) είναι ένα από τα συστατικά του προγράμματος που το κάνουν να αξίζει τον κόπο και το χρόνο. Ωραίος ήχος, ‘γεμάτος’, καλοκουρδισμένος, στρογγυλός εκεί που πρέπει, τρυφερά μελωδικός εκεί που χρειάζεται και ήπια αιχμηρός όταν αναγκάζεται.
Ευτυχώς που έχω πολλά, διότι εν προκειμένω πρέπει να απονείμω τουλάχιστον από ένα Όσκαρ στον καθένα (και δύο στον Άλκη Κωνσταντόπουλο για τη συνολική συμβολή του στην διατήρηση της ‘τάξης’ επί σκηνής).
Βιολί, τρομπόνι, τραγούδι και γενικός ‘καθαρισμός’ σκηνής και οργάνων : Άλκης Κωνσταντόπουλος
Τραγούδι: Τάνια Κικίδη
(λυπάμαι, αλλά ενδυματολογικώς αποτύχατε, αγαπητή κυρία. Το συνολάκι μπούστο_λεοπάρδαλη, γυμνός αφαλός και ευρύτερη κοιλιακή χώρα, extreme μίνι φούστα_φλούδες (σε μαύρο δέρμα) και μπούτι-μπότα πάνω από το κολάν δεν πολυδένει με τους ημιτσαλακωμένους ‘ροκ’ κυρίους που συνοδεύετε. Είναι κακού γούστου αμφίεση από αυτές που κοροϊδεύουμε στις πίστες). Πιάνο: Τάκης Φαραζής
Τύμπανα: Φίλιππος Σπυρόπουλος
Κιθάρα: Δημήτρης Καρασούλος
Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης
Τύμπανα: Σπύρος Παναγιωτόπουλος
Μπάσο: Βάιος Αμπραζης
Πλήκτρα: Ανδρέας Αποστόλου
Βιολί/φωνητικά: Μαίρη Μπρόζη
Επιμέλεια Ήχου: Γιώργος Καραγιαννίδης & Αλέκος Μπίτος
Επιμέλεια ήχου σκηνής: Στρατής Καραδημητράκης
Σχεδιασμός & Εκτέλεση φωτισμών: Αλέξανδρος Σαγιάς


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]