Μετά τη χειμερινή της επιτυχία η τρελή παρέα του Αμλετ, με την τζάνκι Οφηλία, τον γκέι Λαέρτη, την αλλοπαρμένη Γερτρούδη, τον αδελφοκτόνο Κλαύδιο, τον ωραιοπαθή Γκίλντενστερν, τον λαίμαργο Ρόζενκραντς, τον δολοπλόκο Πολώνιο και τον φοβητσιάρη Οράτιο, σε συνεργασία και με τη διαρκή συμμετοχή του κοινού, παρουσιάζει την ξεκαρδιστική εκδοχή της, από την 1η Ιουνίου, στο καλοκαιρινό «Παρκ».
Σε ένα καλοκαίρι όπου τα θερινά θέατρα όλο και λιγοστεύουν (φέτος έχουμε μόνο τρεις σκηνές) ο πρωταγωνιστής και σκηνοθέτης της παράστασης την επαναλαμβάνει για τέταρτη σεζόν. «Δεν θεωρήσαμε ότι τελείωσε τον χειμώνα η ιστορία του Αμλετ. Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι υπάρχει κοινό για να δει και να διασκεδάσει με αυτή την απολαυστική κωμωδία», υποστηρίζει ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης.
Παρωδία
Ποιο είναι το δυνατό χαρτί της; «Οτι πρόκειται για μία μη αναμενόμενη παράσταση, μια παρωδία. Είναι ένας Αμλετ όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί ή φανταστεί. Η παράσταση είναι ιντεράκτιβ, έχει άμεση σχέση με τον θεατή και αναπροσαρμόζεται αναλόγως με το κοινό που βρίσκεται στην πλατεία. Γι αυτό κρατιέται καθημερινά «φρέσκια». Δεν είναι ποτέ η ίδια».
Οταν λέει «ιντεράκτιβ» εννοεί ότι η συνεχής δράση απαιτεί τη συμμετοχή ηθοποιών και θεατών. Το κοινό πετά μαύρα πάνινα μπαλάκια προκειμένου να γιουχαϊσει τον βασιλιά ή να εκφραστεί υπέρ του, θα σηκωθεί στη σκηνή για να μεταφέρει και να κρατήσει το μπαλκόνι, θα χρειαστεί να υποδυθεί μία ενοχλητική ερωτευμένη με τον Αμλετ, ενώ στην τελευταία σκηνή το αλαλούμ κορυφώνεται με τους ηθοποιούς να περπατάνε ανάμεσα στα καθίσματα, πάνω από τα κεφάλια των θεατών (!) και να «πεθαίνουν» στην αγκαλιά τους!
Η επιστροφή του στο συγκεκριμένο έργο σημαίνει έλλειψη ρεπερτορίου ή επιλογή μιας σίγουρης συνταγής; «Το κατεβάσαμε όταν δεν είχε εξαντληθεί. Θέλαμε να ασχοληθούμε και με άλλου ύφους έργα, αλλά πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μας σκεφτόμαστε ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε στον Αμλετ». Ως παραγωγός του εαυτού του σε ένα δύσκολο θεατρικό τοπίο... «το ρίσκο είναι σαφώς μεγάλο, όποιο έργο και να ανεβάσεις. Τα δικά μας κριτήρια είναι περισσότερο καλλιτεχνικά παρά εμπορικά. Λειτουργούμε πιο πολύ σαν καλλιτέχνες κι όχι σαν παραγωγοί. Τολμούμε να κάνουμε επιλογές που δεν ακολουθούν την πεπατημένη. Κάτι τέτοιο το θεωρούμε επένδυση για το μέλλον. Εχουμε παίξει όλα αυτά τα χρόνια σύνθετο ρεπερτόριο κι έχουμε θεατές που μας ακολουθούν. Αυτό είναι παρήγορο κι ελπιδοφόρο για μας... Σαφώς οι εποχές είναι δύσκολες, το κοινό έχει συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο είδος θεάματος. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν ανταποκρίνεται σε παραστάσεις πιο ουσιαστικές, γεγονός που μας δίνει διπλή χαρά και δύναμη».
Απ όσες παραγωγές έχει ανεβάσει με τον θίασό του, ο «Αμλετ Β» έχει πάει καλύτερα απ όλες. «Το κοινό θέλει να πάει στο θέατρο να γελάσει. Είναι λογικό. Αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς θα παίζουμε μόνο κωμωδίες». Ωστόσο υπογραμμίζει ότι «αντίπαλος» σε μια θεατρική σαιζόν τώρα πια είναι «η οικονομική κρίση». Του αρέσει που υπάρχει «ποικιλία» παραγωγών, που το κοινό μπορεί να κάνει ελεύθερα την επιλογή του, που φέτος έκανε -μαζί πάντα με την Εφη Μουρίκη σύντροφό του στα καλλιτεχνικά του όνειρα και στη ζωή- την ταινία «Straight Story». Και δεν αρνείται την τηλεοπτική του παρουσία: «Οταν έχεις επιτυχία στην τηλεόραση γίνεσαι αναγνωρίσιμος. Αλλά αυτό δεν είναι ο κανόνας».
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ
Τη μετάφραση υπογράφει ο Ερρίκος Μπελιές, τη σκηνοθεσία ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, τα σκηνικά- κοστούμια η Φλώρα Κουτσουμάνη, τους φωτισμούς ο Πάολο Σκρίτο, τη μουσική ο Διονύσης Τσακνής και τις χορογραφίες η Ζελίνα Κιλίμη. Παίζουν (αλφαβητικά) οι: Στ. Βούτος, Γ. Κοτσαρίνης, Βλ. Κυριακίδης, Κ. Κυριακού, Εφ. Μουρίκη, Μάκης Πατέλης, Π. Σταθακόπουλος, Ελ. Τζώρτζη και Πρ. Τοσουνίδης.
Πρεμιέρα 1η ιουνίου.
ΕΦΗ ΜΟΥΡΙΚΗ
Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για την Οφηλία. Αυτή η Οφηλία είναι τζάνκι, με έφεση στις παπαρούνες και το όπιο και διαρκώς... φτιαγμένη! Της αρέσουν όλα τα αρσενικά ανεξαιρέτως όχι μόνο επί σκηνής αλλά και στην πλατεία. Την υποδύεται η Εφη Μουρίκη στην παράσταση του «Αμλετ Β» και δεν την έχει βαρεθεί καθόλου, παρά το ότι φορούσε το κοστούμι της ολόκληρο τον χειμώνα. «Περνάμε τόσο καλά μεταξύ μας. Δεν μας αφήνει και το έργο να βαρεθούμε. Το παιχνίδι με τους θεατές είναι ανεξάντλητο. Είναι σαν να παίζουμε καινούργια παράσταση κάθε βράδυ». Αλλωστε η επαφή της με τον Αμλετ ήταν μια «διαφορετική εμπειρία» μια και την έχουμε συνηθίσει περισσότερο σε δραματικούς ρόλους και κλασικό ρεπερτόριο.
Λιγοστεύουν τα θέατρα που κρατούν συντροφιά σε όσους ξεκαλοκαιριάζουν στην Αθήνα αλλά «αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει να απογοητευόμαστε και να μην προσπαθούμε. Σαφέστατα δεν είναι το καλύτερο να βλέπεις κάποια θέατρα να κλείνουν αλλά ανοίγουν άλλα...». Θεωρεί ότι είναι «πολύ ωραίο το ότι έχουμε τόσες θεατρικές παραστάσεις στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Πάει να πει ότι ενδιαφέρουν. Κι αυτό το ενδιαφέρον καθορίζει την πορεία μας ως καλλιτέχνες. Γιατί σημαίνει ότι υπάρχει κοινό». Από την «οικονομική κρίση δεν θα μπορούσε να μείνει αλώβητο το θέατρο». Ωστόσο «οι άνθρωποι του θεάτρου συνεχίζουν να κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τους θεατρόφιλους κοντά τους». Πώς θα ήθελε να είναι η πορεία της στο θέατρο; «Κάθε φορά που κάνουμε οτιδήποτε μαζί με τον Βλαδίμηρο να είναι σύμφωνα με τη δική μας αισθητική και τα δικά μας όνειρα. Και να μας πηγαίνει ένα βήμα πιο μπροστά στη δουλειά μας».
