Συνάντησα τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο θέατρο Νέο Ριάλτο, λίγες ώρες πριν την παράσταση του νέου του έργου "Μπίλλυ ο Ψεύτης".
Μετά από 21 χρόνια δουλειάς στο θέατρο κατάφερε να φτάσει στο στόχο του, να κάνει τις δουλειές που εκείνος επιλέγει, παραμένοντας ρεαλιστής και προσγειωμένος, αλλά και όσο "αναρχικός" χρειάζεται η μαγική δουλειά του θεάτρου. Ήρεμος, χωρίς το άγχος που δημιουργεί μια καινούργια δουλειά, μας μίλησε για την απόφασή του να γίνει θιασάρχης ή "οργανωτής μιας παράστασης", όπως προτιμά να αποκαλεί τον εαυτό του, αλλά και για το θέατρο γενικά που το θεωρεί αντίλαλο της ζωής.

Είστε θιασάρχης και σκηνοθέτης για τρίτη χρονιά. Το τολμήσατε και από ότι φαίνεται κάνατε πολύ καλά. Πως νιώθετε που όλα πήγαν καλά ...πολύ καλά;
Αισθάνθηκα δικαιωμένος ως οργανωτής της παράστασης, γιατί το ρίσκο ήταν μεγάλο. Πάντως η επιτυχία δε με επηρέασε καθόλου, ξέρω ότι είναι κακός σύμβουλος. Θα μπορούσα να συνεχίσω και φέτος με το ίδιο έργο, αλλά δεν είναι στα σχέδιά μου. Μου αρέσει σαν ηθοποιός και σαν σκηνοθέτης να ελίσσομαι και να εξελίσσομαι. Ο Άμλετ Β δε θα μου προσέφερε κάτι παραπάνω, ενώ ο Μπίλλυ μου προσφέρει πάρα πολλά.

Δεν είναι λίγο δύσκολο να τα κάνετε όλα εσείς; Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σας στήριξαν σε αυτήν την επιλογή;
Είναι πολύ δύσκολο, θέλει πολύ καιρό προγραμματισμό, αλλά με στηρίζουν πολύ η γυναίκα μου, η Έφη Μουρίκη, και οι συνεργάτες μου. Τη συγκεκριμένη παράσταση τη δουλεύουμε ένα χρόνο τώρα. Οι ηθοποιοί είχαν τα κείμενα έξι μήνες πριν. Όταν φτάσαμε να κάνουμε την πρώτη μέρα πρόβας ήταν όλα έτοιμα. Το επίπεδο της σκηνοθεσίας ήταν δουλεμένο, οι χαρακτήρες ήταν ανάγλυφοι μέσα στο μυαλό μου και μέσα σε τρεις μέρες στήσαμε όλο το έργο.

Τι είναι ο "Μπίλλυ ο Ψεύτης";
Ο "Μπίλλυ ο Ψεύτης" είναι μια πικρή κωμωδία, δηλαδή το τρίτο μέρος είναι δραματικό. Ο Μπίλλυ είναι ένα παιδί συμπλεγματικό που έχει φτιάξει ένα δικό του κόσμο, ζει εκεί μέσα και λέει χιλιάδες ψέματα στους γύρω του. Αντιμετωπίζει ένα τεράστιο αδιέξοδο, ακόμα και τα όνειρά του δεν μπορεί να τα πραγματώσει και τις όποιες ευαισθησίες του δεν μπορεί να τις βγάλει προς τα έξω και όταν τις βγάζει προσκρούει σε τοίχο. Οι γονείς δεν τον καταλαβαίνουν και ο Μπίλλυ αφήνεται σε εφήμερες σχέσεις για να περνάει εύκολα και άνετα.
Το μόνο συμβάν που τον ταράζει είναι ο θάνατος της γιαγιάς του που υπεραγαπά. Υποσυνείδητα νιώθει την υπέρβαση του θανάτου αλλά δεν μπορεί να το οργανώσει στην σκέψη του. Τρομάζει πολύ και γι αυτό σακατεύεται.
Είναι ένα έξυπνο έργο, πολύ ισορροπημένο. Οι συγγραφείς ξέρουν πολύ καλά την λεπτή ισορροπία μεταξύ κωμικού και τραγικού γι αυτό και δίνουν την σοφή οδηγία: "Μην ανεβάσετε σαν κλασική κωμωδία τα δύο πρώτα μέρη γιατί θα "κλωτσήσει" το τρίτο".

Πρώτη φορά σας είδαμε στην τηλεόραση στον "Κίτρινο Φάκελο". Δε φανταζόμουν ότι τελικά θα γινόσασταν κωμικός. Εσείς το φανταζόσασταν;
Ήξερα ότι θα ασχοληθώ με την κωμωδία. Πάντα με ενδιέφερε, αλλά τώρα πλέον με ενδιαφέρει ουσιαστικά το δράμα, γι' αυτό και ανεβάζω το "Μπίλλυ ο Ψεύτης", ένα έργο που δεν είναι καθαρόαιμη κωμωδία.

Πιστεύετε ότι η τηλεόραση βοήθησε την επαγγελματική σας πορεία;
Η τηλεόραση μου άνοιξε τις πόρτες για να δουλέψω στο θέατρο. Με το θέατρο μόνο δεν μπορείς να επιβιώσεις οικονομικά. Τότε δεν είχα δικαίωμα επιλογής, αλλά όλες τις δουλειές που έκανα στην τηλεόραση τις υπεραμύνθηκα, τις αγάπησα. Αυτή τη στιγμή, για μένα, είναι δεύτερος παράγοντας και δεν ξέρω αν θα ξανακάνω τηλεόραση.

Το πλατινέ μαλλί πως σας φαίνεται; Βοήθησε στην προσέγγιση του ρόλου;
Το μαλλί το έβαψα ξανθό γιατί ήθελα να είμαι ένας νέος hip-hopper, ένας νέος της εποχής. Ο Μπίλλυ έχει φοβερές ευαισθησίες μέσα του που της είχα και εγώ ως έφηβος. Ετσι, η προσέγγιση του ρόλου δεν ήταν δύσκολη για μένα. Οι γονείς μου ανησυχούσαν γιατί ήμουν πολύ κλειστό παιδί, αλλά δεν μπορούσαν να δώσουν μια λύση. Δε διάβαζα ποτέ, γιατί δεν έβρισκα νόημα στον τρόπο μάθησης. Αυτό που με αφορούσε ήταν η συγκριτική μάθηση, να αναπτύξω τον δικό μου τρόπο σκέψης.
Στον Μπίλλυ αναγνωρίζω κομμάτια του εαυτού μου που τα είχα ξεχάσει. Μπαίνω μέσα σε έναν άλλο χαρακτήρα και μου δίνεται η ευκαιρία να αναθεωρήσω τη στάση μου απέναντι στο ψέμα και την αλήθεια.

Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν έφηβο ή ακόμα και για έναν ενήλικο να αποδεχτεί την πραγματικότητα και να ζήσει "φυσιολογικά";
Πιστεύω ότι είναι λίγο απάνθρωπα τα πράγματα σήμερα, γιατί οι νέοι δεν εκπαιδεύονται ώστε να καλλιεργήσουν τα ψυχικά τους χαρίσματα. Πνίγουν όλες τις ευαισθησίες τους και μπαίνουν σε ένα μεγάλο μηχανισμό που λέγεται "Χρηματιστήριο" με απώτερο σκοπό το εύκολο κέρδος. Αλλά δυστυχώς, τα πράγματα στη ζωή δε γίνονται εύκολα. Μόνο όταν το συνειδητοποιήσουμε αυτό θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τη ζωή και να ζήσουμε ευτυχισμένοι.
Θέλει πολύ κόπο για να έχεις διάρκεια στη ζωή.