ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Να ‘το και το τσίμπησα το καλό προγραμματάκι με τις μικρές εκπλήξεις (αν ως «μικρή» έκπληξη μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός ότι ο Σάκης Μπουλάς -τον οποίο ως τηλεοπτική περσόνα δεν πάω καθόλου- με έκανε να συγκινηθώ με το «Σκοτεινό φως του έρωτα» και να γεμίσω το τετράδιο των σημειώσεων με υπαρξιακά ερωτήματα του τύπου: - Πού βρίσκομαι? - Ποια είμαι? - Επιτέλους χάθηκα κι ανακουφίστηκα?)
Έλεγα λοιπόν, ότι όσοι δεν ξέρουν πόσο καλός είναι, πρέπει να πάνε μέχρι το ΖΥΓΟ αυτές τις μέρες να ακούσουν τον Μπουλά να τραγουδάει και να δουν το καλοκουρδισμένο ρολόι του κωμικού που έχει κρυμμένο κάπου πάνω του -διότι αν προσπαθήσεις να με πείσεις ότι αυτό το timing το έχει χωρίς κρυφό ρολόι ραμμένο στη φόδρα του σακακιού του δε θα σε πιστέψω.
Μετά ήταν κι αυτό το τραγούδι που μου είπε:
«Αλλάξανε τα γούστα σου
Και μπέρδεψες τα μπούτια σου
Και φέρεσαι αλλόκοτα
Και παρατάς τον Κόκοτα»
Και αισθάνθηκα σαν να μου το αφιέρωνε, διότι την προηγούμενη βραδιά ήμουνα σε ένα σκυλοπρόγραμμα και κράταγα το κεφάλι μου με τα δύο χέρια και με το τρίτο προσπαθούσα να αυτοαπαγχονιστώ.
Αλλά γι΄ αυτά θα λέμε τώρα;
Εδώ, αυτή τη στιγμή, έχει εμφανιστεί επί σκηνής ο πρώην ΤΕΡΜΙΤΗΣ Αντώνης Μιτζέλος (μια από τις καλύτερες ηλεκτρικές κιθάρες που κυκλοφορούν) και μαζί με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μου κάνουν τη δεύτερη έκπληξη της βραδιάς. Την οποία σιγά μη σου την αποκαλύψω..
Αυτό που πρέπει ίσως να εξηγήσω είναι εκείνο το «Shine on you crazy diamond» που έγραψα ως «αξιολόγηση» αυτού του προγράμματος, αλλά είναι μεγάλη ιστορία και θα πλήξεις. Οπότε πάμε στο κυρίως κείμενο για να σου περιγράψω περίπου τι γίνεται επί σκηνής ΖΥΓΟΥ αυτές τις μέρες..

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-32.41-610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Παρασκευή-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 160 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 80 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Να ομολογήσω, ως εισαγωγή, θαυμάστρια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και να δηλώσω υπευθύνως ότι όσες φορές τον έχω δει Live (πολλές) δεν με έχει απογοητεύσει ποτέ και δεν το έκανε φυσικά ούτε και φέτος. Ο κύριος Μαχαιρίστας έχει μία ικανότητα μοναδική και σπάνια να επικοινωνεί με το κοινό χωρίς να "χαριεντίζεται" ή να επιδίδεται στα γνωστά παρτσακλά τερτίπια στα οποία καταφεύγουν όλοι όσοι δεν έχουν κάτι να πουν (συνήθως). Δηλώνω φαν λοιπόν του "άβολου" στησίματός του πάνω στη σκηνή, της εξαιρετικής αντίληψης του ρυθμού που έχει για τη ροή του κάθε προγράμματός του και για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει τη μουσική και το κοινό του. Δήλωσεις, τέρμα.. Πάμε στο τραγουδάκι τώρα.
«Δε θέλω αλλού να πάω
Εγώ όταν αγαπάω είμαι ψυχή βαθιά
Αυτό που με σταυρώνει
στ’ αλήθεια με λυτρώνει
η μόνη σίγουρη στεριά είν’ η καρδιά»
Καταρχάς να σε ενημερώσω πως με μεγάλη μου ικανοποίηση διαπίστωσα ότι οι «ήρωες με καρμπόν», από τον καινούριο δίσκο του Μαχαιρίτσα, ακούγονται δυναμικότεροι και ακόμη πιο άρτιοι στο Live, όπερ σημαίνει ότι αφού πέρασαν αυτό το crash test έχουν δρόμο μπροστά τους..
Δεύτερον, να σου πω πως πάνω από τη σκηνή του ΖΥΓΟΥ κρέμεται μια οθόνη επί της οποίας κάθε τόσο εμφανίζονται φιλμάκια με τον Μπουλά και τον Ζουγανέλη να συζητάνε διάφορα θέματα της επικαιρότητας, π.χ. «Συνταξιούχοι», «μπάτσοι που κάνουν διαδήλωση», «Αυξήσεις των δικαστικών» κ.ά. Κάποιες στιγμές και κάποιες ατάκες που ακούγονται μέσα σε αυτά είναι εξαιρετικά αστείες και σου συνιστώ να μη μιλάς την ώρα που προβάλλονται διότι αυτά τα φιλμάκια κάνουν καλό στα νεφρά.
Είπα «μιλάς» και θυμήθηκα ότι εκείνο το βράδυ που ήμουν κι εγώ εκεί, το κοινό ήταν πολύ σαματατζίδικο & θορυβώδες, αλλά και ο ήχος εκκωφαντικός του σκοτωμού.
Το σημείωσα λοιπόν για να διαμαρτυρηθώ εντόνως για την διάτρηση τυμπάνου που υπέστην.
Έχω μια ανησυχία διότι δεν τα γράφω με τη σειρά τα πράγματα και τώρα πάλι δεν ξέρω που βρίσκομαι και πού να πάω από εδώ.
Να σε πάω στους εξαιρετικούς μουσικούς και ν’ αρχίσω να βάζω άριστα δέκα στο πιάνο, στο βιολί και στο μπάσο;
Ή να σου πω για την Τάνια Τσανακλίδου που με απογοήτευσε με την υπερ-ερμηνία ΚΑΘΕ λέξης όλων των τραγουδιών που είπε;
Λυπάμαι εξαιρετικά κάθε φορά που βλέπω αυτή τη γυναίκα με την τόσο μεγάλη φωνή να χάνει το μέτρο στην ερμηνεία και να καταστρέφει τα υπέροχα τραγούδια που λέει.
Και στο ΖΥΓΟ τα λέει όλα τα μεγάλα τραγούδια που κουβαλάει στις αποσκευές της («Αλλιώτικη μέρα», «Ζελατίνα», «Πάτωμα», «Δρόμοι του Βερολίνου», «Μαμά γερνάω», «Γυφτάκι» και το «Αυτή η νύχτα μένει» του Κραουνάκη το οποίο παρακολούθησα να δολοφονείται με απανωτές μαχαιριές στην πλάτη).
Είναι και το κλίμα του προγράμματος λίγο.. αναρχοαυτόνομο με τους δύο κωμικούς να του αλλάζουν τα φώτα κάθε τόσο, είναι και η Τάνια Τσανακλίδου επιρρεπής στην υπερβολή, αποτέλεσμα: υπερκινητικότητα (βλ. άσκοπο τρεχαλητό πάνω κάτω), εκχειλίζουσα δραματικότητα στην ερμηνεία αντί για δωρική πειθαρχία που θα επέτρεπε στη φωνή της να χρωματίσει σωστότερα όσα πρέπει να είναι πολύχρωμα, λυγίσματα του σώματος αντί για λυγίσματα της φωνής και ακατάσχετη φλυαρία.
Κρίμα.
Ας φύγω απ’ τα δυσάρεστα όμως, διότι αυτό το πρόγραμμα είναι τόσο σουρεάλ (και όπως ίσως ξέρεις τρελαίνομαι για την εκτροχιασμένη τρέλα) και τόσο γεμάτο υπέροχες στιγμές που θα το αδικήσω αν αρχίσω να γκρινιάζω για κάποια μικροπαραπτώματα εδώ κι εκεί.
Οπότε πάμε μέχρι τον «Άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης» που λίγο ακόμη και θα γκρέμιζε τα ταβάνια και θα ‘ριχνε του σοβάδες με τις φωτιές που άναψε στα χέρια των θεατών:
«Για το δικό του Θεό του κόσμου το άδικο
Σ’ ένα σουλτάνο μπροστά τον παν κατάδικο
Τον λύνει αυτός απ’ τα δεσμά του
Κι έτσι ο φίλος μας κινάει να πει κι αλλού το κήρυγμά του»
Κι από ‘δω πέντε λεπτά δρόμος είναι η εμφάνιση του Γιάννη Ζουγανέλη (άλλη πολύ καλή φωνή από εδώ) με την εμμονή στους μακρυμάλληδες («Να ζήσουνε τα καραφλόνια») και τους αυτοσχεδιασμούς του που αποσυντονίζουν το σύμπαν και κάνουν αυτό το πρόγραμμα εξαιρετικά καλά δομημένο(!?!) και υπέροχα κουρδισμένο σε διαφορετικά κλειδιά..!

Πρόσθεσε σε όλο αυτό το «χάος» τα τραγούδια των Τερμιτών («Πόσο σε θέλω» και όχι μόνο), του Φίλιππου Πλιάτσικα, των Κατσιμιχαίων, του Κραουνάκη και του Μαχαιρίτσα (παλιά, νεώτερα και νεότατα) και καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι ένα πρόγραμμα που δεν πρέπει να χάσεις.
Διότι περιέχει σωστές και ακριβείς δόσεις παιδικής τρέλας και τρυφερότητας μαζί με μερικά κιλά συγκίνησης και εξαίσιας μουσικής.
Απ’ ότι διαπίστωσα όμως η πρωτεύουσα δεν περίμενε εμένα να της το προτείνω για να κάνει ουρές έξω από το ΖΥΓΟ, από την πρώτη μέρα sold out είναι το μαγαζί.

Τελικά αξίζει να πάω;
Οκ. Είναι αντιδημοσιογραφικό να μη σου εξηγώ γιατί γράφω κάτι που γράφω οπότε εκείνο το «Shine on you crazy diamond» (το οποίο για όποιον δεν το ξέρει -ντροπή του- είναι ο τίτλος ενός από τα συγκλονιστικότερα κομμάτια μουσικής που έχουν γραφτεί στην ιστορία της ροκ μουσικής, από τους Pink Floyd) το κότσαρα εκεί διότι, πρώτον, με τη συνοδεία αυτού του κομματιού έγραψα αυτό το κείμενο και, δεύτερον, διότι νομίζω ότι η κάθε λέξη αυτού του τίτλου ταιριάζει γάντι σ' αυτό που είδα κι άκουσα. Αν όμως αυτό το βρίσκεις λίγο "διανοούμενο" τότε υπάρχει και το κάτωθι άσμα του Μπουλά που μπορεί να σε διαφωτίσει:
«Όταν βρίσκομαι μπροστά σε τζουκ μποξ
Παίζει ο Μάρλεϋ με τον Τσιτσάνη μποξ»
Εκτός κι αν προτιμάς να σου το περιγράψει ο Ζουγανέλης κάπως έτσι:
«Διώξε πια τον μακρυμάλλη
για χατίρι φαλακρού
Πέντε τρίχες όλες κι όλες
Μα καρδιά μικρού παιδιού»
Και για όποιον δεν κατάλαβε ακόμη (πολύ στόκος είσαι, αδερφέ μου):
"Ποια πόλη, ποια χώρα
Ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
Και μεθυσμένη μεσ’ στον ύπνο σου γελάς"
Σήκω τώρα και τρέχα στην Πλάκα.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία του οπτικού υλικού της παράστασης: Κώστας Κιμούλης
Επιμέλεια ήχου: Γιώργος Καραγιαννίδης & Αργύρης Λιανός
Φώτα: Περικλής Μαθιέλης
Πλήκτρα: Νίκος Καλαντζάκος
Μπάσο: Βαγγέλης Κοντόπουλος
Βιολί, τρομπόνι: Άλκης Κωνσταντόπουλος
Τύμπανα: Σπύρος Παναγιωτόπουλος
Πιάνο: Τάκης Φαραζής
Κιθάρες: Δημήτρης Καρασούλος
Κρουστά: Φίλιππος Σπυρόπουλος