ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Ζούμε ένα εθνικό δράμα κι ευτυχώς που πήγα, η πατριώτισσα, στην Ιερά Οδό και το εντόπισα. Η διεθνής Helena (κορίτσι ψηλό, μαζί με τα τακούνια, καλό κι ευσυγκίνητο) έχει παχύνει!
Έχει βάλει τουλάχιστον ενάμιση κιλό να μη σου πω τρία και κοπείς.
Πάει η γράμμωση στο μπούτι, πάει και η αρνητική κοιλιά που είναι τώρα ορατά καμπυλωτή και μαζί πάνε και τα σπαγγάτα, τα τινάγματα και τα πεσίματα μαζί με τα μπαλέτα.
Σκοτοδίνη έπαθα όταν τα είδα όλα αυτά.
Επίσης κάτι σε στομαχικός ίλιγγος μου ήρθε όταν εμφανίστηκε ο Νίνο με «βελτιωμένη» τη φωνή, όπως είχα διαβάσει να λέει κάποιος συνάδελφος. Μία ώρα την έψαχνα τη βελτίωση, άναβα το φακό, κοίταζα κάτω από το τραπεζομάντιλο, πουθενά. Μετά κουνήθηκε το εγκεφαλικό μου κύτταρο και κατάλαβα ότι η «βελτίωση» συνίστατο σε αυτό ακριβώς: στο ότι ενώ πριν άκουγες βατράχια να κοάζουν και άλογα να χλιμιντράνε τώρα δεν ακούς ΤΙΠΟΤΑ! Εκεί που δε φτάνει η φωνή υπάρχει κενό! Μαγικό; Τέλειο.

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.28.272-276
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 18-20
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30 Κυριακή: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Ποτό στο μπαρ: 20 Νευρώ (νέο νόμισμα που κυκλοφορεί μόνο στις πίστες και το οποίο περιλαμβάνει μαζί με τα παρελκυόμενα και τα σπασμένα νεύρα)
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 190 & 210 Νευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 95 Νευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Και μακάρι να τον μιμούνταν και όλοι οι άλλοι συνάδελφοι του, το ψηλοκρεμαστό Νίνο, κι αντί για τσιρίδες και echooo να έβαζαν στη κονσόλα ένα.. σιωπητήριο, που να σκόρπαγε κενά στα δύσκολα.
Αλλά πού μυαλό οι άλλοι.
Ενώ ο Ροδίτης Νίνο το έπιασε το νόημα της ..φωνής. Με καμιά διακοσαριά «δικό σας» (που σημαίνει ότι έπρεπε να τραγουδάμε εμείς τα φωνητικώς ζόρικα ρεφρέν) και καμιά εκατοστή ντουζίνες απόλυτα κενά, την έβγαλε τη βραδιά με ευκρινώς αναγνωρίσιμη «βελτίωση»!
Σε έπιασα από τα μαλλιά όμως αντί να σε πάω λάου-λάου από την αρχή για να μπεις στο κλίμα αυτού του προγράμματος. Καταρχάς θέλω να εξομολογηθώ ότι στη Ιερά Οδό έχω πάει εδώ και 2 εβδομάδες τουλάχιστον, και τόσον καιρό παλεύω με τις λέξεις και την λευκή σελίδα αλλά δε μου έρχεται τίποτα να γράψω (ούτε τώρα μου έχει έρθει, αλλά είπα ότι δεν πάει άλλο).
Έπιασα λοιπόν τις σημειώσεις κι είπα να φρεσκάρω τη μνήμη. Δυστυχώς τόσο οι σημειώσεις όσο και η μνήμη είναι λευκές και γλιστερές σαν φρεσκο-σκουπισμένο παγοδρόμιο επί του οποίου κυλάει (ακουσίως) και πέφτει ό,τι είχε σκοπό να κινηθεί με χάρη -ή, έστω, και χωρίς.
Κάπως έτσι ήταν και το πρόγραμμα. Ένα απέραντο ίσιωμα κοινοτοπίας και μια από τα ίδια, αν εξαιρέσω τα πρώτα μικρόφωνα τα οποία είχαν το κάτιτις τους.
Εν αρχή ην η "ανορέξια νερβόζα", όπερ σημαίνει ότι εναρξού πάνω από 25 κιλά δεν είδα, είδα όμως διάφορα «φορέματα» πάνω σε σκελετούς να πηγαινοφέρνονται. Στις σημειώσεις βρήκα τον κάτωθι κωδικό:
«Παρτσακλοκούδουνο, όπερ κινείται ασυνάρτητα και το οποίο θα μπορούσε να δωρίσει αυτή τη στιγμή το σώμα για ιατρική έρευνα (να το πάρουν οι ορθοπεδικοί να μάθουν ποιο κόκαλο δένει με ποιο). Στο μεταξύ το κουλοθέατρο επί σκηνής συνεχίζεται με το εν λόγω κούδουνο να φτάνει μέχρι το «μι» (και πολύ λέω) και να εκτροχιάζεται μόλις κάνει να πιάσει ένα «φα». Είναι όμως προφανές ότι έχει κάνει μαθήματα φωνητικής που είναι της μόδας και μονωδίας (που ο Θεός της μουσικής να με συχωρέσει), διότι έχει μάθει να ελέγχει το διάφραγμα του, φέρον σφιχτό σουτιέν και σαλιάρα κρεμασμένη από το λαιμό σε χρυσό (που είναι της μόδας) με στρας που δεν θα φύγουν από τη μόδα ούτε με κλωτσιές».

«Ποιοςςς φταίει καθόλου δε με νοιάζζζει
Με νοιάζζζει που χαράζζζει»
Άσχετο (το στιχουργικό), αλλά το άκουσα κι αυτό με όλα τα τριπλά, από ένα μελαχρινό σκελετικό δείγμα που γλίστραγε στα ανεβοκατεβάσματα της φωνής, αλλά είχε λόρδωση και το ξεσκισμένο μπλουζάκι της μόδας που φορούσε σηκωνόταν (ακουσίως) πάνω από την κοιλιά, οπότε η φάση είχε μάτι -υποθέτω.

Ξέχασα όμως να σου περιγράψω πώς ξεκίνησε η βραδιά μου. Κατέβηκα στο μαγαζί με το αυτοκίνητό μου στο cd player του οποίου είχα την κακή ιδέα να παίζω Chris Rea (Θεός) και την νεαρή αγαπημένη μου σοπράνο Anna Netrebko (συγκλονιστική φωνή). Με το που φτάνω κατεβάζω το παράθυρο για να συνεννοηθώ με τους παρκαδόρους για το ‘κάρο’ και τρώω ένα βρίσιμο άνευ προηγουμένου (προφανώς το αυτοκίνητό μου δεν τους γέμισε το μάτι).
Παρατάω το αυτοκίνητο στη μέση της Ιεράς, πάνω στο διάζωμα και με τη φωνή της Νετρέμπκο και την κιθάρα του Rea ακόμη στο αυτί μου, εισέρχομαι εντός του ναού του «νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια» που λένε και οι «Σπυριδούλα».
Τρώω ένα ημίωρο στήσιμο από τους μετρ (προφανώς διότι το άτομό μου δεν τους γέμισε καθόλου το μάτι -δεν τους αδικώ) οι οποίοι με αφήνουν να ανεβοκατεβαίνω τις σκάλες και να ψάχνω να βρω κάποιον να με πάει σε μια διαολοκαρέκλα να κάτσω μαζί με την ομπρέλα μου και τον ‘χαμένο μου παράδεισο’, που είχα εγκαταλείψει στο player του αυτοκινήτου.

«Τα όνειρά μου κόκκινα
Τα όνειρά σου άσπρα
Ρούχα μαζί που πλύθηκαν
Κι έχουνε γίνει ροζ»
Τέσσερις σκελετοί (2 αρσενικού είδους και 2 θηλυκού) βρίσκονται αυτή τη στιγμή πάνω στην πίστα κοιτιούνται ανά δύο, άδουν (άσματα τύπου πλύσιμο στους 90 βαθμούς) και μετά αλλάζουν ζευγάρι (σκηνοθετικό εύρημα).
Ακολουθεί νεανίας που λέει Ρέμο («Σαν τον άνεμο») και είναι ντυμένος λαϊκή.
Έπεται υποψία ή ανάμνηση θήλεως σε βερσιόν σκελετού, που λέει «Μισιρλού» μπαίνοντας κατ’ ευθείαν με τρίτη και με τις ζάντες στον αέρα.
Μετά σκάει πλάσμα φέρον κάτι σα μίνι πανοπλία Ιππότη του Μεσαίωνα, τακούνι οκταώροφο (εξ ου και δεν κουνιέται πολύ μη γκρεμιστεί και πλακώσει το ΕΚΑΒ πάνω στη διασκέδαση) και λέει κάτι σαν: «Απόψε το σώμα βαρύ σαν ατσάλι» (σωστό κι αυτό) και το σουξέ του Λειβαδά με την Τσαλιγοπούλου «Μα είναι εντάξει μαζί μου» το οποίο ερμηνεύει με θεατρικότητα στα φρύδια.
Πετάγεται από την αριστερή λωρίδα.. παράφον (τύπου παράφρων) άρρεν, το οποίο πετάει με γδούπο βαριές νότες μέσα στα πιάτα με τους ξηρούς καρπούς: «Ας εκτεθώ/ διότι η αγάπη ξεπερνά την περηφάνια».
Αφού τα είχαμε καταπιεί όλα αυτά τα πρώτα πιάτα επί πολύ ώρα, το κοριτσάκι (ετών 11-12) από πίσω μου δεν αντέχει άλλο κι αρχίζει να ξεφωνίζει «Νίνο, Νίνο, Νίνο». Οπότε αρχίζουν τα μπουμπουνητά και μια ηλεκτρική κιθάρα σε φάση ρήξης τυμπάνου, ως «Intro», ανοίγει μια τρύπα σαν την είσοδο του Άδη στη μέση του πατώματος, η οποία βγάζει καπνούς και μετά από λίγο το Νίνο αυτοπροσώπως (δυνατό εφέ) με τη «βελτιωμένη» φωνή που σου έλεγα, το μαλλί κοκοράκι και χωρίς τα δαχτυλίδια του (πολύ με ανησύχησε αυτό όταν το είδα).

Το υποφαινόμενο Νίνο
Αφού ερμήνευσε δυο τρία τραγούδια των οποίων τους στίχους δεν κατάφερα να πιάσω λόγω καλής άρθρωσης (μέσα απ’ τα κενά των δοντιών) έκανε μία από τις.. καθοριστικές εμφανίσεις της βραδιάς παρέα με τους δύο σκελετούς στο ρόλο του «χορού γυναικών» ή backing vocals:
- Ο «βελτιωμένος»: «Θέλω να γυρίσω στα παλιααά»
- Οι ανεπίδεκτες βελτιώσεως: «Ου, ου, ου»
- Ο Νίνο ξανά, ακόμη πιο βελτιωμένος: «Θέλω την παλιά μου γειτονιααά»
- Εκείνες: «ου, ου, ουου».
(Έτσι ακριβώς και δεν κάνω πλάκα).
Εκτός από αυτή την υπέρλαμπρη στιγμή η υπόλοιπη πρώτη εμφάνιση του Νίνο κύλησε μέσα σε μεγάλη πλήξη μέχρι τη στιγμή που έβγαλε το γυαλιστερό σακάκι αποκαλύπτων το μαύρο φανελάκι με το τιραντάκι που φορούσε από κάτω.
Το γεγονός αυτό έκανε το χοντρό κοριτσάκι με τα πατομπούκαλα στα μάτια μαζί με το άλλο που προανέφερα να αρχίζουν να τσιρίζουν, ενώ ο Νίνο κάνει θεαματικό exit με: «Επηρεάστηκα, σπάστηκα, βιάστηκα».
Τα χρειάστηκα..

Ώρα 00:44, κανονιοβολισμοί σαν από το Λυκαβηττό, εμφανίζεται η Helena Ιντερνάσιοναλ η οποία αφιερώνει ένα τραγούδι σε όλα τα ζιγκολό(!?!) για να μας στανιάρει.
Μετά μπουκάρουν οι μπαλέτοι, ενώ η Έλενα τραγουδάει κάτι με πολλά μπάσα που κάνουν το γαστρεντερικό μου να γυρίσει τα πάνω-κάτω, και κάνουν κάτι κινήσεις σαν ουρακοτάγκες, ενώ οι μπαλετίστριες κάνουν εμφάνιση με λευκά κουρέλια τύπου νύμφες του δάσους που «δένουν» νοηματικώς με τους ουρακοτάγκους (λέξη που σημαίνει «άνθρωπος του δάσους», αν θυμάμαι καλά).
Είναι μορφωμένο το πρόγραμμα όπως αντιλαμβάνεσαι.
Μετά πέφτει ένα «Μάμπο αέγια» (όπως λέγαμε παλιά «έγια μόλα, έγια λέσα») κατά τη διάρκεια του οποίου οι μπαλέτες κάνουν σα να πλένουν τα εσώρουχα στη σκάφη, σημαινόμενο που δεν κατάλαβα, αλλά δεν είναι για να τα κατανοεί ο κάθε ανόητος όλα.
Κατά τη μία και τέταρτο ρίχνει και μερικά λαϊκά ρεφρέν (αφού μας έχει πει όλα τα αγγλικά) τύπου «Μη ρωτάτε γιατί πίνω» και «αυτοκαταστροφή», δίδουσα στην ορχήστρα την ευκαιρία να πατήσει όλα τα γκάζια και να κάνει τα αυτιά μου να πονάνε από μέσα κι από έξω.
Το πιο καλό πάντως ήταν όταν η Έλενα κατέβηκε από την πίστα κι άρχισε να πηγαίνει από τραπέζι σε τραπέζι (μαζί με ένα μετρ σε ρόλο σεκιουριτά) και να χαιρετάει το κοινό της.
Πολύ συγκινητικό όλο αυτό, εξ ου και η Έλενα δάκρυσε ειδικά τη στιγμή που την έσφιξε στην αγκαλιά της μία λίαν εύσαρκος κυρία (περίπου 352 κιλά) και τη φίλαγε μία ώρα.
Δεν είδα αν τη δάγκωσε κιόλας αλλά πρόσεξα ότι στο μπροστινό δόντι η κυρία είχε κολλημένο ένα κομμάτι κρέατος που προφανώς είχε φάει για να πάρει δυνάμεις πριν έρθει στο μαγαζί ώστε να μπορεί να αγκαλιάσει την Έλενα.
Είναι, ξέρεις, στη μόδα αυτό -το να κατεβαίνουν οι σταρ και να τραγουδάνε πάνω από το κεφάλι του κοινού και να λένε ευχαριστώ- τελευταία στις πίστες. Το κάνουν όλες κι έχει επιτυχία.
Δεν ξέρω με πόσες μελανιές φεύγουν από το μαγαζί κάθε βράδυ αλλά το κοινό τους δείχνει πανευτυχές που μπορεί να τους αγκαλιάζει σαν έρπης σφιγκτήρ και να τους κόβει την ανάσα.

Τουλάχιστον ο Τερζής βγαίνει χωρίς «εισαγωγή» με μπουμπουνητά
Κι αυτό είναι το μόνο που έχω να πω για τον κύριο Τερζή ο οποίος όπως όλοι ξέρουμε είναι «καλό παιδί» και «σεμνός» καλλιτέχνης κι εγώ είμαι κακιά που έχω προσέξει ότι τα τελευταία χρόνια έχει «αρπάξει» λίγο στις άκρες και δεν το αντέχει το κοινό του, που θέλει να τον φιλάει και να τον αγκαλιάζει.
«Φεύγω δεν πάει άλλο
Χωρίζω στ’ αφήνω όλα
Στα χαρίζω
Και μη σε νοιάζει πια για μένα»
Χαμός στο μαγαζί διότι πολύ τους αρέσει αυτό το πρωτότυπο τραγούδι, φαίνεται.
Και συνεχίζει με τα σουξέ του ο κύριος Πασχάλης:
«Άφησέ με, άφησέ με, άφησέ με
Πέντε λεπτά θα κλάψω και τελειώνω
Άσε με σου λέω
Δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω»
Ούτε κι εγώ θέλω να με βλέπουν όλοι να τραβάω τα μαλλιά μου, αλλά δεν μπορώ και να κρυφτώ κάτω από το τραπέζι οπότε τα τραβάω δημοσίως.
Πρόσεξα επίσης, αν και δε θέλω να το σχολιάσω, ότι ο κύριος Πασχάλης κρατάει μια στάση «αποστασιοποιημένη» από το υπόλοιπο «θέαμα» και παριστάνει ότι τα προηγούμενα που σου περιέγραψα δεν υπάρχουν στο μαγαζί στο οποίο τραγουδάει μόνο εκείνος (ο «γνήσιος λαϊκός και σεμνός τραγουδιστής») για το «γνήσιο λαϊκό κοινό» του (το μισό τουλάχιστον εκ του οποίου είναι αγοράκια από το Κολλέγιο και το Μωραϊτη με «τζιπούρες» παρκαρισμένες απ’ έξω, ντυμένα με γραβάτες, χτενισμένα στο κομμωτήριο και συνοδεύοντα ξανθές τσιπούρες, ψώνια του σκοτωμού).
Γι’ αυτό και δε θέλω να πω τίποτα για τη «Δραπετσώνα» που ακούγεται στην Ιερά Οδό δια στόματος κυρίου Πασχάλη, ούτε για το «αν είν’ η μοίρα μου σακατεμένη» και τα λοιπά μεγάλα κλασικά λαϊκά που ακούγονται σαν ψάρια που σπαρταράνε έξω απ’ το νερό μέσα στο κατάστημα ποιοτικής κατανάλωσης 60 νευρώ το άτομο χωρίς τα λουλούδια.
Και είναι περιττό νομίζω να σου γράψω για το ντουέτο με την Έλενα και τον κύριο Πασχάλη ή το τρίο με τους δύο προαναφερθέντες και το Νίνο «Δεν υπάρχει ευτυχία/ που να κόβεται στα τρία» (χιούμορ στις 02:23) στην περίπτωσή μας όμως δεν υπήρχε άλλος δρόμος (αν και δεν ξέρω γιατί οι θαμώνες δεν χρησιμοποιούν την έξοδο πιο συχνά).
Χρειάζεται να σου πω ότι ο Νίνο στο «λαϊκό» πρόγραμμά του λέει όλα τα πουλεροτράγουδα («Κανάρα», «Έχω πετάξει μαζί σου», κ.λπ.) παριστάνοντας το Γονίδη;
Χρειάζεται όμως, οπωσδήποτε να αναφέρω ότι λέει και το «Με σκότωσε γιατί την αγαπούσα», διότι δημοσιογραφικές πληροφορίες που ελέγχονται αναφέρουν ότι τον σκότωσε επειδή τον άκουσε να τραγουδάει «βελτιωμένα».
Να σημειώσω επίσης ότι η Έλενα στο δικό της «λαϊκό» μέρος του προγράμματος τα αφήνει σύξυλα τα ιντερνάσιοναλ και λέει Ρίτα (όπως όλες) και Πέγκυζήνα και Αλεξίου και ό,τι βρει μπροστά της.
Σε καλό σου μ’ έκανες πάλι να γράφω μία ώρα ασυναρτησίες.

Τελικά αξίζει να πάω;
Εξαρτάται σε ποιο ζωικό ή φυτικό είδος ανήκεις.
Αν είσαι της οικογενείας των θηλαστικών, τύπου Όκρα, κ.λπ., να πας διότι εκεί θα βρεις πολλά εγκαταλελειμμένα μικρά που δεν έχουν θηλάσει ποτέ.
Αν πάλι είσαι φυτό, σαν Μπονζάι, θα πας διότι όλοι όσοι είναι μεγάλης αγοραστική αξίας αντικείμενα συναντιούνται εκεί.
Αν όμως είσαι αναρριχητικό που θέλεις καλή παρέα για να ανέβεις ή κανένα άγριο χορταράκι που φυτρώνει μόνο του ανάμεσα στις πέτρες ή ένα από αυτά τα μοβ και κίτρινα μικρά λουλούδια που βλέπεις στις πλαγιές των λόφων, να χαλαρώνουν κάτω από το ανοιξιάτικο αεράκι που τα πηγαινοφέρνει, τότε είμαι σίγουρη ότι δεν θα σε δω στην Ιερά Οδό να «συγκινείσαι» με το ανύπαρκτο.
Βασικά δε θα σε δω διότι δεν έχεις αυτοκίνητο που να γεμίζει το μάτι του παρκαδόρου κι έτσι δεν θα σε αφήσουν να πλησιάσεις.
Τυχερέ.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]