"Η αλήθεια όμως ήταν μία. Είχαν όλοι τους αποδειχθεί συνηθισμένοι άνθρωποι. Κανένας τους δεν είχε κατορθώσει να σταθεί αρκετά δυνατός, για να αναμετρηθεί και να νικήσει τον τυφώνα της επιτυχίας. Γιατί σίγουρα η επιτυχία ήταν εκείνη που ευθυνόταν για την αλλοτρίωση.
Μέσα στην καθημερινή πάλη για την επικράτηση και την καταξίωση, είχαν χαθεί όλες οι επιμέρους αξίες και όλες οι μικροχαρές της καθημερινότητας που συνέθεταν την καλή ζωή, που δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την επιτυχία, την απόκτηση περιουσίας ή τη λεγόμενη κοινωνική καταξίωση".
Ο κόσμος τον είπε Ηγέτη. Εκείνος είναι απλώς και μόνο ο τραγουδιστής της όμορφης μπαλάντας της ζωής του, μια ζωής που θα μπορούσε να είναι δική μου και δική σου. Οι έρωτες και τα πάθη του, οι αγώνες και οι κατακτήσεις του, η λάμψη και οι διακρίσεις, το γέλιο και τα δάκρυα, τα λάθη και ο πόνος του είναι όλα δικά του, μαζί και δικά μας.
Γιατί ο Ηγέτης είμαι εγώ και εσύ και ο διπλανός. Είναι ο ξένος που γνωρίσαμε και ο φίλος που ποτέ δε συναντήσαμε. Η επιστροφή του στον τόπο που τον γέννησε είναι τελικά και δική μας επιστροφή.
Στην πορεία μάς περιμένει ένας χρυσός θυμωμένος δράκος, ένα μπουκέτο κόκκινες τουλίπες, ένα σακάκι ξεχασμένο πάνω σε ένα έδρανο. Μας περιμένει ο έρωτας και το πάθος για δυο γυναίκες. Μας περιμένει ένα στεφάνι γιασεμιά κι ένα περίστροφο. Και στο τέλος του δικού του δρόμου μάς περιμένει η Νέμεσις της δικής του, μαζί και της δικής μας ζωής.
Το μυθιστόρημα της Μπέσση Λιβανού, Μια ζωή δε φτάνει, είναι ένα νοσταλγικό βιβλίο για τη ζωή και τα παιδικά χρόνια ενός ανθρώπου της εξουσίας. Αν και το ζητούμενο είναι η καταγραφή της ανθρώπινης, καθημερινής πλευράς του χαρακτήρα του Ηγέτη, η συγγραφέας δεν εμβαθύνει αρκετά στην ανάλυση των προσώπων και των καταστάσεων, αφήνοντας κενά και απορίες στον αναγνώστη.
Εκδόσεις Καστανιώτη
Τίτλος: Μια ζωή δε φτάνει
Συγγραφέας: Μπέσση Λιβανού
Σελ.: 243
ISBN 960-03-3045-X
"Η αλήθεια όμως ήταν μία. Είχαν όλοι τους αποδειχθεί συνηθισμένοι άνθρωποι. Κανένας τους δεν είχε κατορθώσει να σταθεί αρκετά δυνατός, για να αναμετρηθεί και να νικήσει τον τυφώνα της επιτυχίας. Γιατί σίγουρα η επιτυχία ήταν εκείνη που ευθυνόταν για την αλλοτρίωση. Μέσα στην καθημερινή πάλη για την επικράτηση και την καταξίωση, είχαν χαθεί όλες οι επιμέρους αξίες και όλες οι μικροχαρές της καθημερινότητας που συνέθεταν την καλή ζωή, που δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με την επιτυχία, την απόκτηση περιουσίας ή τη λεγόμενη κοινωνική καταξίωση".