ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-38.24.591 & 38.25.842
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πανεπιστημίου 48
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30 και Κυριακές στις 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 & 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 190-220 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 95 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Πριν πάω στο Ρεξ, είδα μαζί με την αδελφή μου κάτι εντελώς κουλό στην τηλεόραση που δεν το θυμάμαι τώρα, αλλά ήταν ένα θέαμα από τη χώρα του 'εντελώς αλλού'.
Η αδελφή μου άρχισε να γελάει και να με ρωτάει τι ήταν αυτό που είδαμε πάλι.
Ψύχραιμη εγώ, της περιέγραψα το κουλό σαν να ήταν το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, οπότε κι εκείνη με κοίταξε με οίκτο και μου είπε: "Νομίζω ότι έχεις αρχίσει να συνηθίζεις το παράλογο".
Την ώρα που έβλεπα (απαθής) τον ημίγυμνο χορευτή να έχει κρεμαστεί ανάποδα σα σαλάμι αέρος και το Μαζωνάκη να κάνει το ξωκλήσι πάνω στη φούστα-λόφος ήρθε το σχόλιο της αδελφής μου και χτύπησε την πόρτα του συνειδητού μου.
Βρε μπας και τα 'χω παίξει εντελώς;
Πριν φτάσω όμως σ' αυτήν την πικρή αλήθεια πρέπει να σε ξεναγήσω στο πρόγραμμα του ΡΕΞ.

Το οποίο ξεκινάει με μία βερμούδα σε ατόφιο χρυσό και ασορτί χρυσή γόβα η οποία δίνει έναν αέρα χλιμίτζουρα στην δεσποινίδα που τα φοράει, η οποία για να ξεπεράσει το σοκ που παθαίνει κάθε βράδυ που βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη, εκτόξευσε κατά τα μέρη μας ένα "Μάμπο αέα" σε remix έπος του '40. (Αντί για "αέα" έλεγε νομίζω "αέρα!", το οποίο είναι και πιο σωστό γενικότερα).

Αν θυμάσαι πέρυσι την είχαμε βγάλει, οι πελάτισσες, στο τρίτο πατάρι του REX με αποτέλεσμα να μείνουμε με πολλές απορίες ως προς το τι ακριβώς συνέβαινε μέσα στο μαγαζί.
Φέτος προβιβαστήκαμε στο πρώτο μπαλκόνι με άριστη θέα κι έτσι τα είδαμε όλα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς.
Κατά τις έντεκα και είκοσι κάνει εμφάνιση ο νεαρός φειμστορίτης Γιώργος Χρήστου, με το κεφάλι ξυρισμένο (καθόλου δεν του πάει που λένε και τα αξιόπιστα ρεπορτάζ των μεσημεριανών εκπομπών) και μας παραδίδει ένα:
"Παντού θα σε ψάχνω
παντού θα σε βρίσκω
η αγάπη είναι ρίσκο"
πάσχον από βαριά τονική αστάθεια και την ασθένεια του σκιέρ που τον έχει πειράξει το πολύ οξυγόνο και έχει χάσει τον έλεγχο των μπατόν του.

Δεν ξέρω γιατί αλλά ο νεαρός Χρήστου συνέχισε να τα πηγαίνει τα τραγούδια περπατώντας και με ακυβέρνητα σκι μέχρι το τέλος της πρώτης εμφάνισής του με αποτέλεσμα (απ' ότι βλέπω εδώ στις σημειώσεις μου) να αρχίσω να τρώω ξηρούς καρπούς και να προσπαθώ να θυμηθώ σε ποιο μαγαζί έχω φάει τους πιο μπαγιάτικους.
(Έχω παρατηρήσει ότι όταν το αυτί μεταφέρει δυσνόητα ηχητικά μηνύματα στον εγκέφαλο ο τελευταίος αντιδρά περιπλανώμενος στη χώρα του δημοτικού τραγουδιού "τρία πουλάκια κάθονταν μεσ' στην αυλή του Μήτσου" και ο δικός μου τελευταίως σα να έχει εγκατασταθεί στην περί ου ο λόγος αυλή και να μη θέλει να ξεκουνήσει).

Το επίμηκες παράφωνο του καλού Γιώργου (που τα ξέχασε τα μαθήματα της Miss Τζούλη μετά από ένα χρόνο στις πίστες, τζάμπα κλαίγαμε από συγκίνηση που ήταν καλός μαθητής) κάποια στιγμή τέλειωσε και ο σκηνοθέτης μας άφησε στο έλεος μιας κιθάρας με καπέλο κι ενός καναπέ.

Επί του καναπέ
έρχονται και κάθονται οι δύο σταρ (έτσι απλά και ήσυχα χωρίς εισαγωγές και τυμπανοκρουσίες) και αρχίζουν να ανταλλάσσουν χάδια ασορτί με το στίχο και άσματα ευρέως φάσματος από Κατσιμιχαίους, μέχρι "ανήκω σε μένα και στα όνειρά μου".
Όλα καλά μέχρι εδώ αν εξαιρέσει κανείς ότι ενώ η Βιταμίνη C το πατάσσει το κρυολόγημα, οι ακαμάτες οι επιστήμονες δεν έχουν ανακαλύψει ακόμα τη Βιταμίνη που θα.. ορθοποδήσει την αφωνία (ή έστω ένα Lifting φωνητικών χορδών για να μπορεί κι ο καλλιτέχνης που δεν.. να κάνει κάτι).

Πάνω που είχα αρχίσει να χαλαρώνω και να μην πετάω τα ξηρά καρπά στο κρεπαρισμένο μαλλί της από κάτω, έρχεται και γίνεται ένα χάππενινγκ με τα μπαλέτα ντυμένα σπερματοζωάρια εξωγήινων που έχουν χαθεί στο έξω διάστημα και δεν ξέρουν σε ποια παλάμη θα τα ξεβράσει το σκοτεινό τούνελ που διασχίζουν.

Πάνω στη βράση που λέει ο λόγος, να σου και ο Μαζώ επί του φουστόλοφου που σου έλεγα, να σου και τέσσερις σούφηδες να αριστεροστοφίζουν τις μαύρες φούστες (ασορτί με μαύρα φέσια) στους πρόποδες του καλλιτέχνη.

"Μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό" και "Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά" και στο καπάκι "Σ' έχω κάνει Θεό", "Εγώ τραγούδαγα τη νύχτα στα σκυλάδικα", όλα με τη μοναδική χροιά του Γιώργου Μαζώ η οποία πάσχει από αχρωματοψία αλλά μην το πεις σε κανέναν και στεναχωρηθούν οι φαν.

Στο μεταξύ τα φώτα δίνουν τα ρέστα τους από πάνω, η ορχήστρα ακούγεται πολύ καλά από λίγο πιο κάτω από το πάνω-πάνω (έχει ανακαινιστεί το ΡΕΞ φέτος και έφτιαξε κι ο ήχος του!!!) και ο βάρδος δίνει ένα ρεσιτάλ στο χωριό του Αστερίξ με τις γνωστές συνέπειες.

Στο "Απόψε θα σ' ονειρευτώ" ξαναεισβάλλουν τα μπαλέτα ντυμένα πάλι σαν τα σπερματοζωάρια του Γούντυ Άλλεν αλλά με λαμέ αυτή τη φορά (προφανώς με τα μαύρα δε βρήκαν τη σωστή άκρη μεσ' στο σκοτάδι του σύμπαντος).
Πρέπει να ομολογήσω ότι την ώρα που ο καλλιτέχνης Γιώργος έφτανε σε ένα αποκορύφωμα επί του άσματος
"Παιδί της νύχτας είμαι εγώ
Μια ψυχή είμαι κι εγώ
Μονάχος κλαίω και πονάααααωωωω"
λιποψύχησα να δειλή και άρχισα να φωνάζω "τι την ήθελες την κορώνα Γιώργομ'", αλλά μετά με κέρασε ο άνθρωπος ένα:
Σε βλέπω στο ποτήρι μου
και πίνοντας σε πίνω
κι όταν τελειώσει το ποτό
δεν ξέρω τι θα γίνω"
το οποίο με έκανε να κοιτάξω το μπουκάλι με το νερό με νόημα.

Τώρα, αυτή η ερμηνεία (ότι δηλαδή τα κοστούμια του μπαλέτου είναι εμπνευσμένα από εξωγήινα σπερματοζωάρια) όπως αντιλαμβάνεσαι, ήταν εντελώς αυθαίρετη και προϊόν του "θολωμένου μου μυαλού" που λέει και ο Άκης, μέχρι τη στιγμή που πάνω στο "Τέσσερις πήγε μου 'παν πάλι φύγε" (αλλά ούτε αυτός τους άκουσε) ξανασκάσανε τα Μπολσόι με ουρίτσες να κρέμονται από το πίσω τους και φακούς ανθρακωρύχων στο κούτελο και βάλθηκαν να σκαρφαλώνουν σε έναν σαν τοίχο.

(Αυτό το "φακούς ανθρακωρύχου στο κούτελο" τα έχω ξαναδεί φέτος αλλά άντε θυμήσου εσύ που, άσε που αλλού την πήγαινα την πρόταση κι αλλού μου την ξέβρασε η διάδραση επί της πίστας..)

Τέλος πάντων μετά και την αποκάλυψη των ουριτσών δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι (επιτέλους) το έπιασα σωστά το σημαινόμενο (για να μην πω ότι το έπιασα από τα αχαμνά και παραξηγηθώ πάλι ότι είμαι βωμολόχος).

Μετά ο αοιδός λέει το "Φεύγω για μένα να νιώσω καλά" και ο υπερεαλιστός νεορεαλισμός που μαστίζει την πίστα φέτος κάνει να ανάψουν πίσω του κάτι σωλήνες νέον σε σχήμα αεροπλάνου, το εσωτερικό μέρος του οποίου στο τέλος ανοίγει σαν παράθυρο και βλέπουμε από πίσω την ορχήστρα.
(Σου μιλάω για πολλαπλά επίπεδα δράσης, παράλληλα σύμπαντα και μεγάλο traffic φέτος επί σκηνής ΡΕΞ).

Τελικά ο Μαζώ "Φεύγει" (για μένα να νιώσω καλά -του το χρωστάω αυτό) από το ταβάνι, ενώ ακούγεται ήχος απογείωσης αεροπλάνου, όλα τα λεφτά στα ψηλοκρεμαστά, λέω στη Λένα και σημειώνω 00:54 στο τετράδιο για να ξέρω τι ώρα κατέβηκε το UFO για να μας μαζέψει όλους μαζί, κοινό, σερβιτόρους και καλλιτέχνας να μας πάει για εξετάσεις στον άλλο πλανήτη που δεν έχουν πίστες και άρα δεν καταλαβαίνουν πόσο προηγμένος είναι ο πολιτισμός μας.

Από το ταβάνι κατέβηκε το UFO, στρογγυλό και με φωτάκια κατασκευής Τζωρτζ Λούκας, (το οποίο είχαμε εκλάβει ως ΤΟ ταβάνι μέχρι τη στιγμή που άρχισε να ταρακουνιέται) και δωσ' του πάλι εμείς να φαντασιώνουμε 'Στενές επαφές τρίτου τύπου' (που το είχαμε ξανακάνει πριν μερικές μέρες στης Βίσση, αλλά χαΐρι δεν είδαμε).

Ξανασηκώνεται το ταβάνι-διαστημόπλοιο και πάει στη θέση του για να αποκαλυφθεί νέο σκηνικό από κάτω που έκανε όλα τα υπόλοιπα κουλά που έχουμε δει να ωχριούν και να ντρέπονται να φέρουν αυτό το όνομα.

Διότι η σκηνή είναι γεμάτοι μισόγυμνους ντάνσερς δύο εκ των οποίων βρίσκονται μέσα σε δυο γυάλινα "αυγά" με νερό από τα οποία και "γεννιούνται"(?), αναδύονται(?) ή απλώς κρυώνουν θα σε γελάσω.

Υποψιάζομαι όμως ότι αυτοί οι δύο νεογέννητοι συνδέονται βάσει σεναρίου με τα σπερματοζωάρια που έτρεχαν σαν αλαφιασμένα τόσην ώρα πέρα δώθε, τα οποία προφανώς κατέληξαν σε δοκιμαστικό σωλήνα και όχι χύμα στο διάστημα.

(Μα τι λέω τόσην ώρα, Θεέ μου; Ας έρθει κάποιος να με σταματήσει διότι με πήρε η κατηφόρα και νομίζω ότι δεν έχω φρένα).

Τέλος πάντων, μετά από όλο αυτό κάνει είσοδο η Δέσποινα με το "Jambi" για να δέσουμε, και μετά μας πετάει ένα "δεν ταιριάζει ο έρωτας στους αισθηματίες" ενώ στο μεταξύ έχουν συμβεί τα κάτωθι:

Οι παριστάμενοι της έχουν φορέσει ένα κόκκινο φόρεμα με ουρά πέντε-έξι μέτρα, την έχουν ανεβάσει πάνω στο μπροστινό τμήμα του πατώματος της σκηνής, το οποίο ξαφνικά ανάβει, κορώνει κι αρχίζει να σηκώνεται και να στριφογυρίζει μέχρι που φτάνει και η Δέσποινα και το echooo της πάνω από τα κρεπαρισμένα κεφάλια των κυριών οι οποίες παθαίνουν έναν σκόρσο άνευ προηγουμένου.
(Διότι σου λένε, τη γλιτώσαμε από το UFO αλλά από τη βάρκα στο ..μυαλό πώς θα τη γλιτώσουμε ένας Θεός ξέρει).

Κατά τη διάρκεια του προγράμματος της Δέσποινας, το τι γίνεται άλλο να στο λέω κι άλλο να το βλέπεις.
Τι κούνιες πέφτουνε από το ταβάνι, πάνω στις οποίες κουνιούνται και κάνουν ακροβατικά τα Μπολσόι, τι αλλαγές ντεκόρ κάθε τρία λεπτά, τι να φεύγουν τα πατώματα, να ανεβαίνουν τα πίσω επίπεδα, να χάνεται η ορχήστρα, να εμφανίζονται άλλα μπαλέτα από κάτω, να ξανακατεβαίνει ο ορχήστρα (ποτισμένη δραμαμίνες κάθε βράδυ, ελπίζω), να κατεβαίνει η μισή σκηνή και να φεύγει η άλλη μισή την ώρα που έρχεται και ο Johnnie Walker και τα κάνει όλα να γυρίζουν έτσι κι αλλιώς.
Χαμός.

Και να σου η Δέσποινα τρία μέτρα ψηλή πάνω σε κάτι ξυλοπάπουτσα να λέει "I love to love you baby" και ιδού και τα μπαλέτα ντυμένα σε κάτι σέξι τύπου "πάρε-με-πριν-σου-φύγω-με-ένα-pas-des-deux" να συνοδεύουν την αγγλόφωνη ερμηνεύτρια στο "Come along νιάου" και στο "Υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω, υποφέρω πολιύ".
Ε, μετά από αυτό μπορώ να δώσω πιστοποιητικό στο παρόν πρόγραμμα ότι από show δεν "παλεύεται" που λέει και ο Πάζης.

Και εν πάση περιπτώσει μετά, η Δέσποινα με όλα τα ρούχα της Σήλιας Κριθαριώτη (α, ξέχασα να σου πω ότι εκείνη η Κυριακή ήταν η βραδιά των μόδιστρων. Ήταν όλοι εκεί στα πρώτα τραπέζια με τα ψαλίδια και τις καρφίτσες του και με τις ραπτομηχανές σε πλήρη διέγερση και θαύμαζαν τις δημιουργίες τους) μας είπε όλα τα πρωτάκουστα τραγούδια.
'Χτύπα κι άλλο", "Αν μην ξημερώσει η νύχτα αυτή" (οριεντάλ του Βέρτη), και ρεφρέν το ρεφρεν πολύ ωραία περάσαμε και κάναμε και την επανάληψή μας πάλι διότι όταν έρθει η ώρα να δώσουμε εξετάσεις τον Ιούνιο πώς θα προαχθούμε στην επόμενη σαιζόν αν δεν ξέρουμε τα της τωρινής;

Όχι το σόου δεν τελείωσε εκεί με τα σέξι, αλλά όταν έπεσαν κάτι σκαλωσιές και γέμισε ο τόπος 'ατμοσφαιρικούς' καπνούς κι άρχισε το μπαλετάκι να ασκρφαλώνει πάνω στις σκαλωσιές ενώ η Δέσποινα μας ξανάλεγε την "Αυλή του Παραδείσου", την οποία προφανώς ανακαινίζουν διότι αλλιώς η ερμηνεία του ζητήματος σκαλωσιά μου ξέφυγε πάλι τελείως.

Στις 01:55 ξαναβγήκε ο Γιώργος Χρήστου αλλά αυτή τη φορά δεν έκανε παράφωνα(!?) έκανε όμως "Μπρος γκρεμός και πίσω εσύ", "Κανάρα", και "όλα τα σ' αγαπώ" μέχρι τις 2 και τέταρτο που ξαναβγήκε η Δέσποινα με ένα μαύρο κομπινεζόν και μας έκανε την τρίτη επανάληψη της βραδιάς στα ίδια σουξέ, να μην ξαναπώ ότι ακόμη μία φορά ν' ακούσω το "Χτύπα κι άλλο" θ' αρχίσω να το κάνω.

Οι Δέσποινα είχε θέματα με τα μπροστινά τραπέζια λόγω μόδιστρων κι έτσι μας ξέχασε εντελώς εμάς τους μπαλκονάτους αλλά της το συγχωρούμε διότι με το "Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις" και με το "Στης εκκλησιάς την πόρτα" μας άφησε στο αήττητο λαρύγγι του Μαζωνάκη δίνοντας μας έτσι την ευκαιρία να την κάνουμε για τα κρεβάτια μας.
Πανευτυχείς φύγαμε κι εγώ και η Λένα διότι είχε χορτάσει το μάτι μας σηκωπεσίματα και ανεβοκατεβασματα και νερά και καπνούς και απ' όλα.
Χάρμα

Τελικά αξίζει να πάω;
Τι να σε πω;
Αν δεν έχεις υψοφοβία, αν δεν φοβάσαι ότι θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σου (πολύ πιθανόν), αν πιστεύεις ότι οι εξωγήινοι από όλον τον πλανήτη Γη θα επιλέξουν για την πρώτη επίσκεψή τους στα μέρη μας την πίστα του ΡΕΞ (πάρα πολύ πιθανόν) και αν θέλεις να ακούσεις καλοτραγουδισμένα τραγούδια (εντελώς απίθανο) πρέπει να έλθεις.
Αν πάλι είσαι του λυρικού τραγουδιού πήγαινε στο Μέγαρο ή στην ΕΛΣ και άσε μας κι εμάς στον πόνο μας.


ΤΟ SHOW ΑΡΙΣΤΟ ΤΟ ΣΕΡΒΙΣ ΜΗΔΕΝ
Πριν πάθω το μεγάλο στραπάτσο στο "Έναστρον" είχα σημειώσει να γράψω και για τις (χρόνιες) "παρατυπίες" στο σέρβις του REX τις οποίες παρατηρώ κάθε φορά που πηγαίνω.
Πέντε φορές σηκώθηκα από το τραπέζι να ζητήσω από τον σερβιτόρο ένα καθαρό τασάκι.
Άλλες τόσες για να βρω μια κόκα-κόλα, την οποία μετά από ώρα μου έφεραν χωρίς ποτήρι.
Κάθε χρόνο τα ίδια.
Μυαλό καθόλου. Κάποιος πρέπει να τους μιλήσει για το γεγονός ότι πουλάνε σέρβις σε αυτά τα μαγαζιά!
Τέλος πάντων μετά το επεισόδιο στου Σφακιανάκη όλα τα άλλα μου φαίνονται πταίσματα οπότε το αφήνω κι αυτό να πηγαίνει ακυβέρνητο.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]