ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.74.477
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιεροφαντών 9 & Πειραιώς 96, Γκάζι
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 150-180 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 75 ευρώ (κομπλέ)

Ήμουν κι εγώ εκεί...
Στην αρχή σκάνε ένα μελαχρινό κι ένα ξανθό (αμφότερα θήλεα) τα οποία ονόμασα κωδικώς "τρελοπαρδάλεις" και μας λένε το "Because the night belongs to lovers" και το "Πόσο σε θέλω".
Πάσο εμείς. Μετά βγαίνει ένα άρρεν σε ροφό ή συναγρίδα (δεν τα ξέρω και τα ψάρι καλά) και μας λέει: "Μη, είμαι αλλού, σ' άλλη γη, σ' άλλη χώρα.
Ψέματα δηλαδή διότι ήταν εκεί στη γη του Γκαζιού μαζί με όλους εμάς που ονειρευόμαστε κάποια στιγμή να την κάνουμε μετανάστες στην Αυστραλία μπας και γλιτώσουμε από τα πρώτα μικρόφωνα των προγραμμάτων.
Πάσο όμως εμείς.
Μετά ξαναβγαίνουν οι "παρδάλεις" και το μεν ξανθό λέει "Το ναρκωτικό μου είσαι εσύ μωρό μου" το δε μελαχρινό χτυπιέται παράγων κακές και "ψεύτικες" νότες στο ρυθμό του "Κρίμα που 'σαι δύο μέτρα κι έχεις μια καρδιά από πέτρα".
Πάσο εμείς.
Εμφανίζεται παράτολμο άρρεν, και λέει το:
"Θα 'πρεπε, Θα 'πρεπε, Θα 'πρεπε
Να 'σουν εδώ
Που σε χρειάζομαι, που σε χρειάζομαι
Αφού έμαθα όλα μαζί σου να τα μοιράζομαι", του καταραμένου ποιητή Ρεμπώ σε μετάφραση Βασίλη Ρώτα.
Εδώ δεν πρόλαβα να πάω πάσο πάλι διότι εμφανίστηκαν από το πουθενά ένα αγόρι με σαξόφωνο και μία τύπου Βανέσσα Μέι με ηλεκτρικό βιολί, κολάν και μπότα και μας είπανε το "Smooth operator"
Η ώρα στο μεταξύ έχει πάει δώδεκα και δέκα περίπου.
Σκάει μύτη μια πανύψηλη Σάγια (πρώην Ηι5) με φωνή (!) και καλή κίνηση στο σώμα.
Μαζί της εμφανίζονται τα πρώτα echoooo στα μικρόφωνα τα οποία αργότερα παραλίγο να με πάρουν και να με στείλουν στην άλλη άκρη του φαραγγιού (χωρίς τα αυτιά μου).
Μας λέει (κι είναι η δεύτερη μετά τη Βίσση που το αποτολμά), το "Hung Up" της Madonna.
Συμπαθητικά και.. έμφωνα μας τα έλεγε η Σάγια μέχρι που βγήκαν μαζί της και οι "τρελοπαρδάλεις" και άρχισαν να μας ροκάρουν τον εγκέφαλο μέχρι που έγινε φρουτοχυμός. Πολύ οιστρογόνο μαζεμένο παιδιά και έγινε το θέαμα για γυναικολογικό συνέδριο.
Ξανά πάσο όμως εμείς. Ακλόνητοι όλοι προς το παρόν..
Μετά βγαίνουν κάτι φαντάρια και ραπάρουν κάτι περί πολέμου και ειρήνης και γίνεται ένα happening με όλο το θίασο μαζί που το αφήσαμε κι αυτό να περάσει γρήγορα.
Και ιδού η Κέλυ Κελεκίδου, με κουφόπιετα κι αυτή (είναι της μόδας οι κουφόπιετα φέτος κορίτσια, και μεσ' στο θέμα αν θέλεις να ξέρεις).
Η Κέλυ είναι η δεύτερη "έμφωνη" αοιδός αυτού του προγράμματος αλλά γιατί τσιρίζει έτσι δεν κατάλαβα.
Και προς τι όλες αυτές οι κορώνες σαν να εκτοξεύει η ΝΑΣΑ το "Απόλλων 13" ένα πράγμα, πάλι δεν κατάλαβα. Το πρόβλημα με το πρόγραμμα της Κέλυς ήταν η ροή του ζουλού: "Έο, έο, εό" και "Έχω στα μάτια ουρανό" και "4 ποτά πληρώνω/4 καρδιές χρεώνω" και "Μα τω θεώ σ' αγαπώ συγχώρα με/ μακριά σου δεν αντέχω να ΖωωωωΩΩΩΩΩ!" και "ΝΟΗΜΑ" Πέγκυςζήνα με ακόμη υψηλότερη κορώνα. Ζωή σε λόγου μας.
Πάει κι αυτό (κι εμείς ακόμα στο πάσο είμαστε).
Στις δώδεκα και 33 πρώτα βγαίνει το Best (που αν η Λένα ήταν εδώ μαζί μου θα το είχε ανακηρύξει Νούμερο ένα της παραφωνίας αλλά δυστυχώς το έχασε).
Νάνσυ η εκ του Fame Story ορμώμενη ξανθιά (πολύ ωραία πόδια που 'χτυπάνε' τα της εθνικής Έλενας αλλά από φωνή σαν ποδοσφαιριστής που βάραγε πέναλτυ και δεν ήξερες αν θα το στείλει αριστερά, δεξιά ή στο δοκάρι).
Τα περισσότερα νοτάκια πάντως δοκάρι και πίσω στα κεφάλια μας σκάσανε.
Το "Πάρτε τα όλα πάρ'τε τα
βάλτε φωτιά και κάφ'τε τα"
νιαουριστά το έχεις ακούσει; Κολοφών αφωνίας η Νάνσυ μας αλλά το γεγονός δε δείχνει να την κλονίζει διότι μια χαρά στεκόταν πάνω στο 20ποντο τακούνι. Μας πήγε όμως η αθεόφοβη μέχρι τη μία παρά είκοσι και μας απόκανε με το "Δε σε νοιάζει για μας" που κανονικά εμείς θα έπρεπε να της το λέμε και να κλαίμε.


Ο Δάντης αλλά όχι ο Αλιγκιέρι
Φτάσαμε στο Δάντη και όπως ίσως πρόσεξες Περικλής πουθενά. Έγραψα μία σχετική σημείωση διαμαρτυρίας στο τετράδιο σημειώσεων και μετά χάθηκα για καμιά ώρα μέσα στα echoooo και τα ντεσιμπέλ του σκοτωμού του Δάντεως.
Αυτό πάλι αρνούμαι να το καταλάβω.
Γιατί βρε καλοί μου άνθρωποι ενώ έχετε φωνές (καλές και κουρδισμένες και δυνατές και με μεγάλες δυνατότητες, όπως ο Δάντης) τις βάζετε μέσα στα "βάθη" των μικροφώνων και στα echooo (που ανάθεμα σε όποιον τ' ανακάλυψε) και καταφέρνετε να με ξεκάνετε;
Γιατί;
Βροντοκοπανάνε τα όργανα, ουρλιάζει (στην κυριολεξία και ο συμπαθής Δάντης) κι έχει η κονσόλα φτιάξει ένα μείγμα ήχου αιχμηρού σα μαχαίρι που σφάζει επί τόπου.
Προσπαθούσα να μαζέψω τα αίματα από το πάτωμα όταν ξαναβγήκαν οι παρδάλεις και το σαξόφωνο που τραγουδάει (σημείο στο οποίο άρχισα να φαντασιώνομαι ότι είμαι σπίτι και ακούω το πρόγραμμα από το Player στο οποίο, ως γνωστόν, μπορείς να κάνεις ένα fast forward κάθε τόσο και να γλιτώνεις μερικές κακοτοπιές) όταν ξαναβγήκε το ροφός και μου είπε ότι για να είναι ειλικρινής δε με ξεπέρασε στο οποίο απάντησα νοητικώς ότι για να είμαι ειλικρινής προσωπικώς θα προσπαθήσω να τον ξεπεράσω το ταχύτερο.
Το σφουγγάρισμα του αίματος το εγκατέλειψα οριστικώς όταν βγήκε μία εκ των" τρελοπαρδάλεων" και μου είπε το "Αγάπη από Νάυλον" σε στιλ Μαντόνας που έχει πάθει κρίση υστερίας και πετάει τις νότες με αριστερά κροσέ που με πιάνουν στο πηγούνι.
Στο μεταξύ πάει και το μάτι μου διότι αμέσως μετά βγαίνει το Βανεσσόβιολο με σορτς και αλυσίδες μαζί με το σαξόφωνο που τώρα φυσάει κλαρίνο και λένε κάτι σαν "Ακόμα ελπίζω σε κάτι" στίχος που με έκανε να πέσω σε βαθιά υπαρξιακή αναζήτηση πάλι του τι είναι η ελπίδα στη ζωή και τέτοια.
Μετά όμως και από το τρελό σόλο του βιολιού που θα έπρεπε να το κάνουν σεμινάριο σε ειδικευόμενους ψυχιάτρους για να εξοικειώνονται με τα βαριά περιστατικά) αποφάσισα ότι τέρμα τα "πάω πάσο" κι ότι στο επόμενο θα βάλω τις φωνές.
Το επόμενο όμως ήταν πάλι ο Δάντης με το echoooo παραμάσχαλα πάλι, οπότε έβαλα τα δύο μου στυλό στα αυτιά και περίμενα να τελειώσει την ερμηνεία του "Παλτού" του στο τελείωμα του οποίου το echoοο έσβησε ένα δεκάλεπτο αργότερα.
Μετά όμως, ο καλός Δάντης μου, μου είπε εκείνο το καινούργιο του, το "beautiful" το οποίο με γέμισε ως γυναίκα (παρόλο που είμαι του καπουτσίνο):
"Άλλο δε μπορώ να τα συγχωρέσω
της καρδιάς σου τα ανορθόγραφα
θα σε καταπιώ σαν ένα εσπρέσσο
αν δεν θα καθίσεις όμορφα"
Πάνω που είχα ξεχάσει τη βραχονησίδα Περικλής, τσουπ σκάει μύτη και κάνει ένα ντουέτο με το Δάντη (το "οι ωραίοι έχουν χρέη") στο οποίο ο Πέρι, το παλικάρι, πέτυχε μία ολόκληρη δύσκολη νότα τζάμι.
Μετά από αυτό εμπνεύστηκε και ο Δάντης και μας ρώτησε αν θέλουμε να ανεβούμε κι άλλο;
Στο οποίο απάντησα κατηγορηματικώς "όχι" και τον ρώτησα με τη σειρά μου αν έχει πέσει ποτέ από κει πάνω, αλλά δεν με άκουσε, η ιστορία της ζωής μου.
Στις σημειώσεις μου βλέπω με κεφαλαία γραμμένες εκκλήσεις βοήθειας: "Κουφαίνομαι, έλεος" "Κάποιος να φωνάξει την πυροσβεστική" και τέτοια απελπισμένα. Ο Δάντης όμως ακάθεκτος, χαμογελαστός και συμπεθέστατος συνεχίζει με τα ντεσιμπέλ για προχωρημένους βαρήκοους μέχρι τη μία και 29 που εμφανίζονται η βιολού, ο πνευστός, η τρομπέτα, το τουμπελέκι, το κλαρίνο και όλη η ορχήστρα κι έρχεται η μανέστρα και δένει σε ένα σφιχτό πονοκέφαλο σαν ακάνθινο στεφάνι γύρω από το μέτωπό μου (όπου πάω θα αγιάσω με όσα ακούω).


Στη μία και μισή βγαίνει ο Κουρκούλης και..
..μέσα σε είκοσι λεπτά το μαγαζί έχει γίνει ένα συμπαθέστατο κουβάρι, όλοι όρθιοι χορεύουν, γελάνε, πέφτουν, σηκώνονται και πίνουν τρία τελωνεία ο καθένας, οπότε τα ντεσιμπέλ ίσα που τους φτάνουν για να πιάνουν τι ρεφρέν τραγουδάει ο άνθρωπος τώρα για να τον συνοδεύσουν.
Όπως σου είπα ήδη ο Κουρκούλης δείχνει να είναι "αλλού" και αυτό το χαλαρό στιλ μαζί με τα στοιχεία αυτοσαρκασμού τον κάνουν ακαταμάχητο.
Δείχνει να μη δίνει δυάρα για να κάνει φωνητική επίδειξη (και δεν κάνει), τρέχει πάνω κάτω, κάνει "τρελά", γελάει, μιλάει, και καταφέρνει να επικεντρώσει το πρόγραμμα στο στόχο του, ενώ όλοι νομίζουν ότι απλώς κάνει ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό εκείνη την ώρα.
Μ' αυτά και μ' αυτά στο Γκάζι φέτος θα δεις το πιο "διασκεδαστικό" πρόγραμμα της Αθήνας, που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι ελεύθερος να κάνεις ό,τι σου έρθει, γιατί το μαγαζί αυτό είναι σαν το σπίτι σου! (Κι αυτό δεν έχω δει να το καταφέρνει κανένα άλλο πρόγραμμα).



Δάντης_Κουρκούλης: ο αγχώδης και ο "αλλού" μαζί
Η διαφορά μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών του προγράμματος στο Γκάζι είναι εντυπωσιακή.
Ο ένας επιβάλλει με τη συμπεριφορά του μια απελευθερωτική "αναρχία", κάνει το μαγαζί μαντάρα και λέει κάθε τρία λεπτά ("Μεγάλες στιγμές", ζούμε) και ό,τι άλλο του 'ρθει.
Είναι "αλλού" και "παντού" ή all over the place που λέμε και στην Κρήτη.
Δείχνει να ξέρει ότι κάποια από τα τραγούδι που λέει είναι ψιλοανόητα και αντί να κάνει πως τα υποστηρίζει ως μεγάλα "δημιουργήματα" τα κοροϊδεύει διακριτικά, αποκαλύπτοντας μία εξαιρετική αίσθηση χιούμορ.
(Ο Κουρκούλης είναι αυτός).

Ο άλλος, από την άλλη, είναι αγχώδης άνθρωπος, (τον άκουσα πολλές φορές να παίρνει βαθιές ανάσες που εμπεριείχαν κι έναν αναστεναγμό), επιμένει να θέλει να δείξει τη μεγάλη φωνή του (χωρίς λόγο), και είναι ο straight τύπος της παρέας, αυτός που υψώνει για να καρφώνει ο άλλος τα αστεία και τα τρελά του.

Ο Δάντης είναι σοβαρός και πολύ "προσεκτικός" για να επιτρέψει στον εαυτό του να δράσει αυθόρμητα.
Μεταξύ τους όμως υπάρχει μία πολύ αστεία σχέση που λειτουργεί προς την ίδια θετική κατεύθυνση. Το πρόγραμμα σε διασκεδάζει, οι φωνές και των δύο είναι πολύ καλές, και το ποτό ρέει με την κάνουλα.
Μέχρι κι εγώ που με έπιασα πάλι να πίνω νερό, να καταπίνω ντεπόν, να τρώω ξυνόμηλα και να καπνίζω σαν φουγάρο, σκέφτηκα προς στιγμή να πω στο σερβιτόρο να μου φέρει ένα ποτό να έρθω να γίνω τούτζι να ησυχάσω επιτέλους από την καταπίεση του "πάω και δουλεύω μέχρι τις πέντε το πρωί".
Αλλά δεν το έκανα η κότα. (Διότι εκτός των άλλων θα με μαζεύανε πέντε έτσι ασυνήθιστη που είμαι και θα γινόμουν ρόμπα η κριτικιά.)
"Χαμένο κορμί με φωνάζουν κι αλήτη
γιατί δεν πηγαίνω τα βράδια στο σπίτι"
το τραγούδι μου:-)

Έχει και συνέχεια
Διότι κατά τις δύο και 25 εξέρχονατι ακαι οι δύο και ξαναρχίζουμε με Σάγια που λέει Σαμπέλ, και Περικλή, που λέει "Εμένα με λένε Περικλή" και την "Κανάρα" μέχρι που γλιστράει πάνω σε ένα γαρύφαλλο (διότι δεν έχει μάθει ακόμη όλη την τέχνη της πίστας) και σαβουριάζεται φαρδύς πλατύς ο καημένος στο μέσο της πίστας.
Απτόητος όμως σηκώνεται και συνεχίζει να εκτοξεύει στο παράλληλο σύμπαν διάφορα "Τσίκι, τσίκι, τσίκι" μέχρι που ξαναβγαίνει η Νάνσυ και τα κεφάλι μέσα αδέρφια, μαζέψτε τις άμαξες σε κύκλο, τα γυναικόπαιδα μέσα και οι άντρες να σώσουν ότι μπορούν από τα χλωμά πρόσωπα.
(Εμείς είμαστε τα χλωμά πρόσωπα)
Ως γνησία Ινδιάνα τρυπάει με το φωνητικό συγκρότημα της τοίχους, αυτιά και κάνει τα γυαλικά να σπάνε ανατιναζόμενα.
Μετά άντε πάλι η Κέλυ, στο μεταξύ το μαγαζί πλέει σε πελάγη μεθυσμένης ευτυχίας, και ξανά ο Δάντης και ο Κουρκούλης μέχρι δεν ξέρω ποια ώρα ακριβώς (αλλά φαντάζομαι το ξημέρωμα).
Και εδώ ακούγονταιφυσικά όλα τα σπάνια σουξέ που δεν έχω ξανακούσει πυθενά αλλού: "Χτύπα κι άλλο", " Η αγάπη η τόση", μία "Πάρτη" που δε θυμάμαι ποια απ' όλες, "όλα τα σ' αγαπώ" και όλα τα ντεσιμπέλ μέχρι που έγινε ο σεισμός, ο λιμός και ο καταποντισμός και έγινα κι εγώ συντρίμμι σήκωσα τα χέρια ψηλά και έφυγα.

Την επόμενη βρέθηκα στης Βανδή και στου Μαζωνάκη για να δω τη φούστα αλλά φούστα δεν υπήρχε (έτσι όπως την παρουσιάζουν τα μουρλοκάναλα) και προς μεγάλη μου έκπληξη ούτε το κακό ηχοσύστημα το περυσινό υπήρχε.
Το κεφάλι μου πάντως βούιζε από τα ντεσιμπέλ του Γκαζιού για κάνα δυο μέρες ακόμα.

Τελικά αξίζει να πάω;
Να πας και ή να πιεις ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ μέχρι να μην ακούς καθόλου ή να πάρεις ωτοασπίδες μαζί σου διότι ειλικρινά η ένταση αυτή δεν αντέχεται.
Αν πάντως οι αρμόδιοι κάνουν κάτι επί του θέματος "σκοτώνω του πελάτες μου με echo και ήχο που ξυρίζει" και δεήσουν να τον χαμηλώσουν, στο Γκάζι θα δεις ένα από τα πιο διασκεδαστικά προγράμματα που κυκλοφορούν. Και θα χορέψεις μέχρι να πέσεις.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]