ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.76.772
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Πειραιώς 178 & Λαμίας 4, Ταύρος
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Δεν τις έμαθα τις τιμές. Διαπίστωσα πάντως ότι ενώ ο σερβιτόρος (αγνώστου ονόματος αλλά ευγενέστατο και καλό παιδί) του πάνω ορόφου μου είπε ότι το μπουκάλι το ουίσκι κάνει 160 ευρώ, όταν ζήτησα το λογαριασμό (στον κάτω όροφο) μου είπαν ότι το μπουκάλι κάνει 170 ευρώ. Το ίδιο μπουκάλι.
Ήμουν κι εγώ εκεί...
Πήγα να δω τον κύριο Καρακατσάνη ή τον "Γιάννη" παύλα Μιχάλη Σαγρεδάκη;
Όχι. Τον Σφακιανάκη πήγα να δω.
Γι' αυτό και θα πρέπει οι καλλιτέχνες να γνωρίζουν ότι η αγενής και απρεπής συμπεριφορά των μετρ και των σερβιτόρων αντανακλά επάνω τους, δυστυχώς.
Πλήρωσα ως πελάτης και πέρασα πάρα πολύ άσχημα χτες στο "αλήτικο" και καθόλου "λαϊκό" μαγαζί του κυρίου Σφακιανάκη.

Έχεις όρεξη ν' ακούσεις ιστορίες για ανόητους. Πάρε μία λοιπόν:
Πού είχα μείνει; Εκεί που ο Σήφης με έβαλε τιμωρία να κοιτάω τον τοίχο. Καταρχάς (και ασχέτως της δικής μου περίπτωσης που πρέπει να βλέπω έστω και από μακριά για να γράφω) επιτρέπεται να πηγαίνει οποιοσδήποτε σε μαγαζί που θα πληρώσει (το ελάχιστο) 55 ευρώ το άτομο για να κοιτάει έναν τοίχο;
Και επιτρέπεται να φέρονται σε πελάτη σαν να είναι γελοίος και ψεύτης;
Μμμ.. φαίνεται πως επιτρέπετε γιατί κάνουν μια πολλή κουραστική δουλειά και κάθε βράδυ πάνε διάφοροι και τους πρήζουν κ.λπ. Μπράβο λοιπόν πάντα τέτοια.
Πάω παρακάτω:
Σηκώθηκα περί τις δέκα φορές το επόμενο μισάωρο και πήγα να τον παρακαλέσω να με βοηθήσει να κάνω τη δουλειά μου. Η τοπ απάντηση που πήρα ήταν: "Αν κάθε βράδυ έρχονται διάφορες κυρίες με μπλοκ στα χέρια και μου λένε ότι είναι δημοσιογράφοι τι θα πρέπει να κάνω εγώ;" !!???!!! Κατέβηκα στον κάτω μετρ (κωδικός "Γιάννης"). Με κοίταξε αφ' υψηλού και με αγνόησε. Ανέβηκα πάλι επάνω και όταν ήρθε ο ευγενέστατος σερβιτόρος να πάρει παραγγελία του είπα ότι δεν θα πάρω τίποτα διότι δεν πληρώνω για να βλέπω τοίχο.
Μου είπε πως αυτό δε γίνεται και του απάντησα ότι μπορεί να φέρει τους μπράβους να με πετάξουν έξω από το μαγαζί. Γελάσαμε με αυτό, αλλά επέμενε εκείνος επέμενα κι εγώ ότι ήθελα κάποιος να με βγάλει από το μαγαζί, ως ανικανοποίητη πελάτισσα.
Αυτή η συζήτηση έφερε στο τραπέζι μας τον (έξαλλο) κύριο Καρακατσάνη ο οποίος άρχισε ένα φωνάζει και να ζητάει να δει τη δημοσιογραφική ταυτότητά μου και γενικώς να είναι εκτός εαυτού.
Κάποια στιγμή σηκώθηκα και τον ακολούθησα στο μπαρ για να μπορέσω να ακούω τις φωνές του καλύτερα. Η Έφη και η Λένα μου είπαν μετά ότι νόμισαν ότι θα με έδερνε ο καλός κύριος μετρ και γι' αυτό η Έφη σηκώθηκε και μας παρακολούθησε από μακριά μέχρι να βεβαιωθεί ότι στο καλό κατάστημα αυτό δεν δέρνουν. Όντως δε δέρνουν.
Για να μην πολυλογώ αφού είχαμε σηκωθεί να φύγουμε αποφάσισα να πάω να πω "χαιρετίσματα" στον ιδιοκτήτη του χώρου, ο οποίος (έκπληξη) φέρθηκε ως πολιτισμένος άνθρωπος. Αφού αντάλλαξα την ιστορία μου για μια συγνώμη και αφού κατάλαβε ότι δεν ζητούσα προνομιακή μεταχείριση αλλά απλώς έναν τρόπο να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, φώναξε έναν ακόμη μετρ και του είπε να με βάλουν σε ένα τραπεζάκι στα πλάγια του κάτω χώρου.
Κουνώντας τα χέρια πάνω κάτω και λέγοντας ότι το μαγαζί είναι τίγκα γεμάτο και δεν μπορεί να βάλει κανένα τραπεζάκι πουθενά, ο τέταρτος μετρ με τον οποίο ήρθα αντιμέτωπη με ξαναπαρέπεμψε στον κύριο Καρακατσάνη, ο οποίος τελικά μας έβαλε σε ένα από τα 18 (δέκα οκτώ) άδεια τραπέζια που μέτρησα κάτω αριστερά, τα οποία παρέμειναν άδεια μέχρι τις τρεις παρά είκοσι που φύγαμε.
Όχι το μαγαζί δεν ήταν άδειο.
Κόσμο είχε, αλλά είχε και άδεια τραπέζια που σημαίνει ότι όλο αυτό έγινε τζάμπα και βερεσέ.
Έγινε για να πονάει το στομάχι και το κεφάλι μου όλο το βράδυ και να περάσουν άθλια οι δύο φίλες που σέρνω μαζί μου σ' αυτά τα καταστήματα γιατί μόνη μου δεν μπορώ να πάω.
Πελάτισσες που πληρώνουν είναι και αυτές, ξαναλέω.
Πριν σου πω όσα μπόρεσα να δω από το πρόγραμμα θέλω να ευχαριστήσω τον κύριο Θάνου, ιδιοκτήτη του καταστήματος, ο οποίος φρόντισε να με κεράσει ένα ποτήρι νερό όταν με είδε να ψιλοκαταρρέω και να μου ζητήσει συγνώμη για όλα αυτά που έγιναν χωρίς λόγο.

Το πρόγραμμα
"Κι αφού βάλω σε μια τάξη τα ασυμμάζευτα
θα σου πω, αν είσαι εντάξει, τώρα μάζευτα
κι αν κρατάς τον χαρακτήρα τον αλύγιστο
παρ' το δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο"
τον πήρα τον αγύριστο στις τρεις παρά, όπως προανέφερα, και για να εξιλεωθώ απέναντι στη Λένα και στην Έφη που φάγανε την ταλαιπωρία χωρίς να έχουν κανένα επαγγελματικό λόγο, τις πήγα στου Πλούταρχου για να θυμηθούν ότι υπάρχει και πολιτισμένη νύχτα.
Στου Πλούταρχου ήταν όντως γεμάτο τίγκα το μαγαζί και όντως δεν υπήρχε ούτε ένα τραπέζι να καθίσουμε (διότι εδώ, δεν έχουν βάλει τραπέζια στους χώρους πίσω από τις κολώνες του μαγαζιού) οπότε καθίσαμε όρθιες και αφήσαμε τα νεύρα μας να χαλαρώσουν. Σε μια ώρα η Λένα δήλωσε ότι "Νιώθει σαν να μην πήγε ποτέ στου Σφακιανάκη" και "Ουφ πάει κι αυτό".
"Μήπως είμαι τρελός
μήπως τα 'χω χαμένα
που ακόμα πιστεύω
θα γυρίσεις σε μένα
Μήπως είμαι αλλού
Στη μεγάλη μου πλάνη
Που νομίζω πως ζω
Αλλά έχω πεθάνει"
Μάλλον.

Μετά από όλα αυτά δεν θα με πιστέψεις αν σου πω ότι
έπληξα στο πρόγραμμα του Νότη. Θα νομίζεις ότι το λέω γιατί τα έχω πάρει με τις συμπεριφορές, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ο Νότης έχει αλλάξει από τότε που τον είχα δει να συμπεριφέρεται ως αμετροεπής και επηρμένος σε κάποιο άλλο μαγαζί, παλιά..
Χτες ήταν αλλιώς. Δεχόταν τα λουλούδια με "ταπεινότητα" και "σεμνότητα" που δεν τον διέκρινε παλιά, πέταγε πίσω στον κόσμο τα λουλούδια που του έστελναν συνεχώς, φωτογραφιζόταν με τους θαμώνες και τους επέτρεπε να τον αγκαλιάζουν και να τον φιλάνε.
Ο ήχος επίσης στο κατάστημα πρέπει να πω ότι ήταν μετριοπαθής, αλλά δυστυχώς δεν κάλυπτε (εκεί που καθόμουν εγώ τουλάχιστον) όλες τις περιοχές της φωνής του με αποτέλεσμα τις χαμηλές νότες του να μην τις ακούμε καθόλου και να μην καταλαβαίνουμε τι έλεγε όταν μιλούσε (και μιλούσε κάθε τόσο πολύ).
Στην αρχή μας είπε σχεδόν όλα τα ρεφρέν των επιτυχιών του. Μετά μας είπε λαϊκά τραγούδια προς μεγάλο ενθουσιασμό των φαν του. "Δεν ξανακάνω φυλακή με τον Καπετανάκη", και την "Πιρόγα" των Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου (της οποίας ο τίτλος, να θυμίσω, είναι "Ερωτικό") και το οποίο ο Νότης έχει μεταλλάξει σε εθνικοαπελευθερωτικό! Ο στίχος που λέει: "..Κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι" έχει γίνει "πεδίο βολής στην Κρήτη που είναι οι Αμερικάνοι" και "πεδίο βολής που ασκούνται Τούρκοι και Εγγλέζοι" (αν άκουσα καλά).
Ο Νότης φαίνεται να ξέρει καλά ποιο είναι το κοινό του.
Και μας εξήγησε τα τρία πράγματα που περιμένει από το κοινό του:
Να χορεύει, να τραγουδάει και να χειροκροτεί τον καλλιτέχνη διότι αυτή είναι η αμοιβή του. Μετά μας είπε κι ένα αστείο ότι αυτό το περί "αμοιβής" του καλλιτέχνη το λέει χρόνια αλλά στην πραγματικότητα δεν εννοεί το χειροκρότημα αλλά τα πολλά εκατομμύρια που παίρνει νυχτοκάματο ο κάθε "καλλιτέχνης", χαχαχα.
Και μετά μας είπε ότι τραγουδάει σε αυτό το μαγαζί που παίρνει πολύ λιγότερα χρήματα απ' όσα του δίνουν αλλού διότι είναι "τρελός" (αλήθεια είναι αυτό, το ότι του δίνουν αλλού περισσότερα εννοώ..) και μετά ξανάρχισε να τραγουδάει με ένα "Γαμώ την τρέλα μας. Πάμε!"
Γενικώς ο Νότης έχει σοβαρέψει και έχει γίνει σεμνός και "λαϊκό" παιδί με το κοστουμάκι του και πολύ πλήξαμε όση ώρα έλεγε όλα αυτά.
Από την άλλη οι φαν του έδειχναν ενθουσιασμένοι και φώναζαν "Άρχοντας, άρχοντας" με το που έκανε την είσοδό του, οπότε περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Ξέχασα να σου πω ότι ένας λόγος που δεν έβρισκα τραπέζι με θέα στην πίστα επάνω, ήταν ότι το δεξιό μέρος του εξώστη ήταν όλο κλεισμένο από εκδήλωση της Νέας Δημοκρατίας. Κι έτσι όταν ο Νότης ξαναδιέκοψε το τραγούδι για να βγάλει ένα ακόμη λόγο εθνικής πολιτικής (αποσπάσματα μόνο του οποίου κατάφερα να ακούσω) και να την πέσει στους "ιθύνοντες", ήρθα και λάλησα διότι νόμισα ότι ξαφνικά βρέθηκα σε προεκλογική συγκέντρωση του "χέρι-χέρι".
Μπέρδεμα κι αυτό.
Εν πάση περιπτώσει μεταξύ Κύπρου και αμερικανικών βάσεων, τα μπαλέτα έκαναν δυο πολύ εντυπωσιακές εμφανίσεις με ρούχα εμπνευσμένα από την εποχή του βασιλιά Αρθούρου.
Ένας ντυμένος με πανοπλία και κραδαίνων σπαθί, μία βασίλισσα της νύχτας, ένα μάγος με πολύ ψηλό μυτερό καπέλο, και κάτι άλλη συναφείς όλοι ντυμένοι με ολόλευκα ρούχα τύπου φαντάσματα.
Πολύ ωραία ήταν αν και δεν κατάλαβα πάλι το σημαινόμενο με το τραγούδι που έλεγε ο Νότης εκείνη την ώρα που ήταν το "Δεν είμαι εδώ και σ' αγαπώ".
Εγώ πάλι ήμουν εκεί αλλά είχα πονοκέφαλο αντί για καπέλο.
Την απόφαση να "πάμε στον αγύριστο" που λέει και το τραγούδι, την πήρα όταν ο Νότης άρχισε να τραγουδάει αγγλικά.
Βγαίνοντας σκέφτηκα να ζητήσω από έναν από τους κυρίους μετρ που με είχαν περιποιηθεί ως πελάτισσα, να με δείρουν λίγο διότι όλο αυτό το μεταφορικό ξύλο που έφαγα χτες δεν το άντεξε η ψυχολογία μου κι έχω πάθει κατάθλιψη.
Ενώ με μερικές μπουνιές το πολύ-πολύ να πάθαινα κάνα δυο κατάγματα.

Για τη Μαριάντα τι να σου πω που..
..δεν άκουσα ούτε το Άμπρα Καντάμπρα της, να το κάνω μια επανάληψη, διότι δεν το είπε στην πρώτη εμφάνισή της. Την άκουσα βεβαίως να κατεβαίνει την πλαγιά με τα σκι στη φωνή και να μην ξέρεις αν θα φύγει προς τη μεριά του γκρεμού ή του δέντρου, αλλά πταίσματα είναι αυτά μπροστά σε άλλα που έχω ακούσει.
Είπε όμως η μακρυμαλλούσα Μαριάμπρα, και το "Χτύπα κι άλλο" (που είχαμε καιρό να το ακούσουμε) και την "Αυτοκαταστροφή" του Πλουτάρχου, και το "Δε σε νοιάζει για μας" της Νατάσας και όλα αυτά τα πρωτότυπα τραγούδια που δεν είχαμε ξανακούσει φέτος ούτε 95 φορές μέχρι χτες.
Είπε κι ένα άλλο το οποίο ανήκει στην κατηγορία ανάμεικτο με "Ματώνω" Πεγκυζήνας και με "σκιά της μοναξιάς" που το λένε άλλοι σαράντα πέντε χιλιάδες σουξέ.
Μετά την εισαγωγή της μας είπε και το κάτωθι γραμματικώς αιωρούμενο:
"Θέλω να σας γνωρίσω τους εξής ποιους" και μας έδειξε τους μουσικούς!
"Χαιρετίσματα πες του
και να 'ναι καλά
η καρδιά η δική μου
συγχωράει μια φορά
Δε γυρνάω στα ίδια
Έχω φύγει σας λέω
Τώρα είμαι αλλού"
Και τώρα και γενικώς, αμήν.
Ξέχασα να σου πω ότι η Μαριάμπρα κάνει θεαματική είσοδο στην πίστα πάνω σε ένα τύπου σωλήνα που την ανεβάζει ψηλά και μοιάζει σαν να κρέμεται από το ταβάνι.
Επειδή αυτό το κρέμασμα από το ταβάνι είναι πολύ μόδα φέτος σε όλες τις πίστες, έχω ένα μεγάλο παράπονο.
Έχω δει μπαλέτα και σταρ κρεμασμένους από τα χέρια, από τα πόδια και από τη μέση.
Κανενός δεν του 'κοψε να κρεμάσει κι έναν από το λαιμό να δούμε αν όντως μελανιάζουν οι λυντσαρισμένοι;
Τζάμπα λεφτά πληρώνουμε μου φαίνεται.

Τελικά αξίζει να πάω;
Περιμένεις μετά από όλα αυτά να σου προτείνω να πας για να μην χάσεις ποιο πράγμα; Τον τοίχο, τη γιγαντο-οθόνη (από την οποία επίσης μπορείς να βλέπεις τι περίπου γίνεται στην πίστα) ή την αγένεια και τον τσαμπουκά;
Κατεβαίνοντας την Πειραιώς, πριν φτάσουμε στο "Έναστρον", περάσαμε μπροστά από την "Αθηνών Αρένα". Εκεί στην άκρη του δρόμου, βρισκόταν ένας παρκαδόρος-κράχτης ο οποίος μας φώναξε, δείχνοντας προς το πάρκινγκ του μαγαζιού, "Από 'δώ! Χατζηγιάννη-Ρέμο έχουμε".
Τέλεια μου φάνηκε αυτή η μετάλλαξη της Πειραιώς από δρόμο "Nighlife" (τρομάρα μου) σε στενό λαϊκής αγοράς, εδώ τα καλά αμπελοφάσουλα, ό,τι πάρετε εκατό.
Εκατό ευρώ εννοώ. Το κεφάλι.

Εμφανίζονται επίσης:
Ο μαέστρος του Νότη: Μανώλης Σουφατζής
Ο χορογράφος του Νότη: Gary Mordon με τους 11 χορευτές του
Ο σκηνογράφος του Νότη: Αντώνης Χαλκιάς (που είναι τεχνικός διευθυντής της Εθνικής λυρικής Σκηνής)
Η ενδεκαμελής ορχήστρα του Νότη
Η Σαββίνα Λόις, ο Μανώλης Καμπούρης, Ο Χρήστος Χατζηνάσιος, η Εβίτα Νικολάου, το φωνητικό(?) συγκρότημα WANTED (όντως κάποιος πρέπει να τους καταζητήσει αυτούς αν είναι οι ίδιοι που άκουσα να βήχουν στα αγγλικά), το κουιντέτο εγχόρδων DIZZY (που άφησε τον Πάριο πίσω με το τσουρούτικο κουαρτέτο του) και τον μάγο SANKARA που δεν τον πήρε το μάτι μου, μπορεί να βγαίνει μετά τις τρεις ή να βγήκε όσο εγώ ήμουν απασχολημένη με τους μετρ.
Πλούσιο πρόγραμμα όπως καταλαβαίνεις, να κοιτάς και να μη το χορταίνεις.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]