ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.73.835 & 210-34.73.914
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 72 & Σπύρου Πάτση
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 20 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 180-450 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 90-120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη σαμπάνιας: 100-350 ευρώ
Ανθη δίσκος: 20 ευρώ
Φρούτα, ξηροί καρποί: 10 ευρώ
Ποτό στο τραπέζι: 45 ευρώ
Κύρια πιάτα: 35-110 ευρώ
Ποικιλία τυριών για 2 ή 4 άτομα: 40 ή 80 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Μπροστά από μια τεράστια μωβ κουρτίνα διαδραματίζεται το πρώτο μέρος του προγράμματος μέχρι να εμφανιστεί η "απόλυτη σταρ" οπότε και αποκαλύπτονται τα.. hard σκηνικά και οι ψυχεδέλειες.
Μπροστά στα μωβ λοιπόν σκάσανε και τα πρώτα μικρόφωνα τα οποία ήταν όλα αδύνατα και καθώς πρέπει νεαρά.
Το πρώτο που έχω γράψει στο τετράδιο είναι κάτι σε ξανθό το οποίο, απ' ότι λέει εδώ στις σημειώσεις, το ξεφώνιζε το άσμα διότι προφανώς ήθελε να το καταθέσει από ψυχής και όχι απλώς να το εκφωνήσει.
Το δεύτερο, ήταν μελαχρινό, φτυστό η Ζωζώ Σαπουντζάκη σε κέρινο ομοίωμα από το μουσείο της μαντάμ Τυσσό που ξεχύθηκε στην πίστα για να ανεβάσει τον πυρετό του Σαββατόβραδου.
Το κέρινο Ζωζώ μας ερμήνευσε το:
"Αυτηηηή η αγάπη χάνει χρόνια, χάνει λέξεις, χάνει όρκους και στιγμές", επί του οποίου έχω να προσθέσω ότι χάνει επίσης στροφές και λάδια, αλλά δεν το κάνω θέμα.
Το μόνο που θυμάμαι από το τρίτο (από τα πρώτα) ήταν ότι ήταν τύπου αρσενικού κι ότι φόραγε κοσμήματα αλά Νίνο (μπρρρ.. τι θυμήθηκα τώρα), και ότι μας είπε το "Φοβάμαι", στέλνοντας ρίγη τρόμου στην αίθουσα.
Μετά θυμάμαι ότι βγήκαν και τα τρία αυτά μαζί και παρήγαγαν ένα θόρυβο τύπου απερίγραπτο και μετά έφυγαν με χαμόγελα στα χείλη.. (Σε λίγη ώρα, όταν είδα και άκουσα τον ανιψιό Καρβέλα, τον Λευτεράκη, κατάλαβα γιατί έφυγαν τα τρία πρώτα με χαιρέκακο ύφος στο μάτι).
Βγήκε λοιπόν το χρυσό μου το ανιψούδι και μας είπε διάφορα αγγλικά (διότι έχει σπουδάσει στο Λονδίνο), χάλι μαύρο όλο το θέαμα και ο Λευτεράκης μη σου πω καλύτερα διότι είναι και νέος αρτίστας και δε θέλω να του κόψω τα φτερά.
(Τα πόδια θα ήθελα να του κόψω αλλά φοβάμαι ότι μ' αυτά και μ' αυτά που θέλω να κάνω θα πάω κόλαση).
Θυμάμαι ότι μας είπε, αφώνως και το "I don't belong here" και μας έπεισε όλους τόσο πολύ που του απαντήσαμε αμέσως "You bet" και στο καλό.
Είναι ροκ ο Λευτεράκης, εκτός από άφωνος.
Μοιάζει δε σαν να έχει ξεκολλήσει από το ντεκόρ με τα UFO που εμφανίζεται αργότερα, ενδεχόμενο που δεν το αποκλείω καθόλου, μεταξύ μας.

Δέσποινα Ολυμπίου
Δύο πράγματα θα σου πω για τη Δέσποινα:
1ον, "θέλω το γιο μου το Ανεστάκι" και
2ον, "Εγώ για σένα θα πέσω πιο κάτω απ' τον καθένα".
Μετά είπε κι ένα ντουέτο με τον Λευτεράκη τον ανιψιό:
" Μόνη ξανά δε θα σ' αφήσω
να μη μ' αφήσεις μόνο ποτέ"
που πολύ με μπέρδεψε διότι δεν ήξερα ποιος ήταν ο μόνος και ποια η μόνη αφού ήταν και οι δύο μαζί ένα χάλι.
Μετά όμως και από αυτό ο σκληρός μου έκανε τα υπόλοιπα delete διότι που να τα συγκρατήσει τόσα πολλά πηγαιν' έλα και πάρε και δώσ' του.

Ο κυρ Κοργιαλάς που την ψώνισε (την ουρά);
Κάποια στιγμή σκάει μύτη ο Δημήτρης Κοργιαλάς, που από φυσικού του(;) έχει μονίμως τους ώμους γυρτούς προς τα μέσα και το κεφάλι σα σκυμμένο και μοιάζει με τυφλοπόντικα που μόλις βγήκε από την τρύπα του για να δει τι φασαρία είναι αυτή που κάνουν οι από πάνω.
Ο Δημήτρης Κοργιαλάς εμφανίζεται με λευκά "πανιά" για φόντο, επί των οποίων αργότερα γίνεται προβολή μετα-μοντέρνου φωτογραφικού υλικού, τύπου στοιχειωμένο δασικό τοπίο (καταδίκη της απερήμωσης του πλανήτη), μία μόνη και απελπισμένη γυναίκα που, αν δεν κάνω λάθος, είναι ψιλοδολοφονημένη μέσα στο ψυχεδελόδασος το οποίο περιέχει κι να ασπρόμαυρο δέντρο που κάνει ποιο 'έντεχνο' ή ποιο φανταιζί, δεν κατάλαβα.
Τέλος πάντων
"Λένε πως όταν φεύγει η μέρα
δυο άγγελοι πιο πέρα..",
λέει με πολλά ηλεκτρονικά γκάζια για εφφέ και φωνή λαϊκή απογευματινή, ο Δημήτρης Κοργιαλάς και δώσ' του ψυχεδέλεια στο φόντο και "Θέλω τοοόσο να σε δω" και πολλά ακόμα κοργιάλεια άσματα.
Τα οποία με έκαναν φαίνεται να πλήξω (έτσι μέσα απ' τα δόντια του που τα μουρμουρίζει) διότι στις σημειώσεις μου βλέπω γραμμένη τη "κωδική" φράση: "Η πλήξη της ανυπαρξίας του τίποτα", την οποία δεν καταλαβαίνω απολύτως, αλλά κάτι βαρύ σε εγκεφαλικό θα με είχε χτυπήσει εκείνη την ώρα για να γράφω τέτοια.
Μετά από 15 λεπτά επιπλέον ακρόασης Κοργιαλά βλέπω και άλλη πρόταση σημειωμένη: "Το τίποτα έχει πάθει υπαρξιακό με τον Κοργιαλά κι αναρωτιέται αν υπάρχει" και αμέσως από κάτω: "Η μπλούζα του έχει κολοβή ουρά σκύλου!
Ποιος ξέρει τι θα είδα πάλι και δεν συνέλαβα το σημαινόμενο.

Goin' Through: "Πόσο μαλάκας είσαι"
Εδώ είμαστε. Μετά τα πρώτα μικρόφωνα, τον ανιψιό Καρβέλα, τη Δέσποινα Ολυμπίου και τον Κοργιαλά βγαίνουν και οι Goin' Through και ολοκληρώνουν το "Παράλογο με ακούς?" του όλου θεάματος.
Εκείνη την ώρα νομίζω ότι ξανατσακωνόμουνα με ένα μετρ που με είχε αναγνωρίσει (ως "κυρία Λαιμού εσείς είστε;" "Ναι, όρθια, με το στυλό και το φακό στον αέρα") και προσπαθούσε ο έρημος να βρει κάπου να με βάλει να καθίσω.
Πάνω που είχα φορτώσει πολύ άσχημα με το γενικό χάος (αλλά καλά να πάθω αφού πήγα Σάββατο σε μαγαζί, η ηλίθια), ακούω τους κυρίους Βουρλιώτη και Σία να άδουν έξω φωνή:
Μαζί μου ασχολείσαι
πόσο μαλάκας είσαι
αν όντως δε γουστάρεις
σου δείχνω τι να πάρεις
κι ήρθα κι έδεσα.
Διότι, πρώτον, οι Goin' δείχνανε κάθε φορά αυτό το "τι να πάρεις" και, δεύτερον, το πολιτικοκοινωνικό μήνυμα αυτού του βγαλμένου από την εμπειρία του λαού άσματος, ήρθε κι έπεσε σαν βροχούλα πάνω στα κεφάλια των παρισταμένων που πολύ τους άρεσε.
Το τραγουδούσαν ανυποψίαστοι όλοι μαζί νομίζοντας ότι ο ένας το απηύθυνε σε κάποιον άλλον, ενώ στην πραγματικότητα αυτό είναι ένα τραγούδι που ισχύει το ίδιο για όλους όσοι ήμασταν εκεί.
Μετά από αυτόν τον ύμνο στους απανταχού μαζεμένους μαλάκες (συγνώμη δια το απρεπές της γλώσσης αλλά έτσι λέει το τραγούδι) οι G.T. είπαν και το "Γυναίκες τριγύρω πολλές/ αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές" το οποίο πρόκειται για έναν ακόμα ύμνο υπέρ της καταπολέμησης του Aids στην Ελλάδα και το οποίο μας παραπέμπει ευθέως στο προηγούμενο με τον "μαλάκα".
Πάνω εκεί στα στοιβαγμένα επί της πίστας κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, σκάσανε μύτη και κάτι πιτσιρικάδες ντυμένοι break dancers (οι οποίοι, λέει ήταν αυτοί που είχαν κερδίσει τα πρώτα βραβεία στους αρμόδιους πανελλήνιους "Αγώνες" break dance) και μας χόρεψαν λίγο από αυτό, προσθέτοντας και αυτοί το λιθαράκι τους στη μετάβασή μας στον πλανήτη του "εντελώς αλλού".
Να 'ναι καλά τα παιδιά μια χαρά σαν μακεδονίτικες πίττες στριφτάρια δέθηκαν κόμποι, που αν τα ήξερε η "Χρυσή Ζύμη" αυτά θα είχε βάλει για να τη διαφημίζουνε αντί για την ξενέρωτη κυρία που παίρνει τηλέφωνο τη γιαγιά της.
Εις το όνομα του πατρός, του υιού και του Αγίου Show, αμήν.

Τα μπαλέτα: άριστα δέκα με τόνο για τα γυμνασμένα σώματα αληθινών χορευτών
Α, όλα κι όλα όποιος πει κουβέντα για τα μπαλέτα που τα έχει φέρει η Άννα από το εξωτερικό και είναι καλογυμνασμένα και ξέρουν να χορεύουν κιόλας θα έχει να κάνει μαζί μου.
Εκτός αυτού, στο Βοτανικό, τα έμπειρα μπαλέτα δεν παριστάνουν ότι έχουν βίτσια (αλλά υποψιάζομαι ότι τα έχουν όντως).
Εδώ θα δεις το ορίτζιναλ πράγμα, με αληθινά αξεσουάρ (μαστίγια) και πολλές σκηνές μαζικής τρέλας, εικόνες από την κόλαση, διαστημικά κόλπα της επόμενης χιλιετίας που θα έχουμε πάει όλοι στο υπερπέραν (για να ξέρουμε τι μας περιμένει εκεί).
Εδώ επίσης είδα τον ένα από τους δύο ιπτάμενους δίσκους (UFO) που εμφανίζονται ως ντεκόρ και εφφέ στη φετινή νύχτα.
Φλεγόμενος δίσκος (με αληθινές φλόγες) που κατεβαίνει και κάνει "στενές επαφές τρίτου τύπου" με τα μπαλέτα και γενικότερα με τους θαμώνες (UFO με UFO δηλαδή).
[Το δεύτερο ΑΤΙΑ το είδα στης Βανδή, αλλά για περισσότερες λεπτομέρειες θα πρέπει να περιμένεις μέχρι να γράψω και για εκείνο το πρόγραμμα.]
Αν δεν έχω τρελαθεί εντελώς μέχρι τότε.

Το μόνο προβληματάκι που έχει η υψίφωνος Άννα (πολλή φωνή, σου λέω) είναι με τα ταφ tα οποία προφέρει ως "t" αγγλικό, με tα ρω tα οποία προφέρει πέντε-πέντε μαζί και με tα σίγμα σtα οποία επίσης δίνει και καταλαβαίνουν.
Έτσι κάθε τόσο ακούς ένα "Έρωttα μου άπιsssstttε" και καταλαβαίνεις ότι η γυναίκα έχει ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και της έχουν μείνει διάφορα κουσούρια εκφοράς του λόγου.
Έρχεται κι εκείνο το ευλογημένο τραγούδι κάποια στιγμή που τα συνδυάζει όλα:
"Λόγια και ssssιωπέssss
ttωρρρρα καtttηφόρρρα"
και σε απογειώνει.

Η Άννα πάντως είναι κομψή και αδύνατη, φροντίζει όλη την ώρα το μαλλί να είναι στην ακριβή θέση του, και λέει όλα τα σουξέ της σπηνταριστά και γκαζιάρικα μέχρι να σου 'ρθει ο στομαχικός ίλιγγος και να χρειαστείς να βγεις λίγο έξω για να συνέλθεις.
Δεν ξέρω ποιος σατανάς τους καβαλάει όλους τους τραγουδιστές που διαθέτουν φωνές και θεωρούν ότι πρέπει να το ξανα-αποδείξουν αυτό στο κοινό ξεφωνίζοντας του σκοτωμού και κάνοντας φινάλε με κορώνες που σου παίρνουν το κεφάλι, αλλά το κοινό φαίνεται να χαίρεται με όλο αυτό οπότε εμένα μου περισσεύει.
(Το κοινό σε κάθε δυναμική κορώνα της Αννας αλληλοκοιτάζονταν κουνώντας με θαυμασμό το κεφάλι διότι τι να την κάνεις την τίγρη στην Αρένα άμα δεν φάει και κανέναν μονομάχο;).
Tελοsss πάντων, μας τα είπε όλα τα σουξέ της και το "Dodeka" και το "Δε θέλω να ξέρεις" (ότι έχει μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια της) και το "Hung up" της Madonna (χάλια μας το είπε) και το "'Έρρρωωtttά μου άπιsssttte", κι εκείνο που μου άρεσε περισσότερο εμένα διότι περιέχει την αγαπημένη μου ρίμα:
"Δυο μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια
και μια καρδούλα χίλια κομμάτια".
(Σύνολο μαύρων κύκλων: τέσσερις)
Όλα αυτά τα έκανε μέσα σε ένα ντεκόρ πολύ "κόλαση" και μετα-μοντέρνο, με τους χορευτές να κρέμονται από διάφορα σκοινιά και να σέρνονται και να χτυπιούνται σαν κανονικοί κολασμένοι και κάποια στιγμή βγάλανε έναν θρόνο στη μέση της σκηνής και κάθισε η Άννα και μας είπε το "Μη γυρίσεις/ τίποτα μη ζητήσεις/ για ένα βράδυ μη με χαραμίσεις" (κι αυτό τσιριχτό και με όλα τα ..εκφραστικά της μέσα στο κόκκινο, όπως τα άλλα).
Στο καπάκι μας είπε λίγη "Αγάπη από nylon" και τέλειωσε το πρώτο πρόγραμμά της στις τρεις παρά πέντε.
Να μην ξεχάσω να αναφέρω ότι μας είπε και το The Wall ("We don't need no education") και το:
"α πό α γά πη υ περ βο λι κή
θα πε θά νω"
το οποίο να μην στο εξηγήσω, το ξέρεις.
ΥΓ>
Θα όφειλα επίσης να αναφέρω ότι σε επίπεδο φώτων, σκηνικών, εφφέ και γενικής εικόνας show η Βανδή φέτος κλέβει την παράσταση, αλλά δεν το λέω διότι κινδυνεύω να πάρω πάλι τα 500 e-mail από τους φαν της Αννας να με απειλούν ότι θα με δείρουν και να με στολίζουν με δυο σελίδες χυδαιολογίες υψηλοτάτου αισθητικού επιπέδου.
Οπότε κλείνω με το ρεζουμέ του προγράμματος που θα μπορούσε να περιγραφεί απλά ως:
Ρούχα, ρούχα, ρούχα, μαλλιά, γυμναστική, μπαλέτα.
Τέλειο δηλαδή.

Το σέρβις σ' έχει γραμμένο
Κι επειδή σε έχει αυτό γραμμένο είπα να το γράψω κι εγώ εδώ, και να του απονείμω το χρυσό μετάλλιο του χειρότερου μπάχαλου που έχω δει σε κατάστημα που πουλάει πολλά ντεσιμπέλ και πολλά ποτά (και γρήγορο και αποτελεσματικό σέρβις θεωρητικώς).
Μηδέν λοιπόν, κι είναι η πρώτη φορά που βάζω τέτοιο βαθμό σε πίστα.
Να σημειώσω επίσης ότι με εξαίρεση τον αρχιμέτρ του Fever που άφησε τα πρώτα τραπέζια άδεια για μία ολόκληρη βραδιά ο αρχιμέτρ του Βοτανικού, είναι ό,τι χειρότερο από άποψη συμπεριφοράς και αγένειας έχω δει ποτέ μου.
Συγχαρητήρια σε όλους και σε όλα που κάνουν ό,τι μπορούν για να περιποιηθούν τόσο καλά τους φαν της "Ελληνίδας Σούπερ Σταρ", η οποία καταθέτει την ψυχή της (και πάρα πολλές θερμίδες) κάθε βράδυ στην πίστα.

Τελικά αξίζει να πάω;
Στης Άννας δεν θα πας; Τρελάθηκες; Εδώ έρχονται από το εξωτερικό να την δουν κι εσύ δεν έχεις ούτε 70 ευρώ το άτομο να πας να δεις τόσα μπαλέτα και τόσα σκηνικά κατ' ευθείαν από το "Maison et decoration" του Εωσφόρου; Πολύ τσιγκούνης είσαι αδερφέ μου. Για καλό και για κακό πάντως πάρε και μια πλεξούδα σκόρδα μαζί σου γιατί ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις όλο αυτό το σατανοειδές τι μπορεί να κάνει. Μη σε δω βγαίνοντας από το μαγαζί με σπασμένα τα πλευρά δε θα φταίω εγώ.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]