Το Πόθος, το λεωφορείο-θρύλος έκανε μία τριήμερη στάση στην Αθήνα για να κατέβει η μοναδική Ιζαμπέλ Ιπέρ ως Μπλανς Ντιμπουά.. Ο λόγος για μία ιδιαίτερη διασκευή του έργου του Τενεσί Ουίλιαμς, «Λεωφορείον ο πόθος», με τίτλο «Ενα λεωφορείο» που παρουσιάστηκε στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του φεστιβάλ Αθηνών.

Η Μπλανς Ντιμπουά φτάνει με τη βαλίτσα στο χέρι στη Νέα Ορλεάνη, με το λεωφορείο της γραμμής που ονομάζεται Πόθος. Το ισόγειο διαμέρισμα της αδερφής της, Στέλλας, έχει λάβει στο μυαλό της τις διαστάσεις του τελευταίου καταφυγίου της από μια ζωή γεμάτη απογοήτευση, απελπισία, μοναξιά, προδομένα όνειρα και βαριά μυστικά. Ομως καθώς περνούν οι μήνες και καθώς η κοιλιά της εγκύου αδερφής της μεγαλώνει, τόσο προχωρεί και η Μπλανς προς μια δραματική κατάληξη, προς την τρέλα.

Η Ιζαμπέλ Ιπέρ, η αντισυμβατική γαλλίδα ηθοποιός, ενσάρκωσε ψυχή τε και σώματι με εκπληκτικό τρόπο τη Μπλανς Ντιμπουά, δίνοντας μία νέα διάσταση στο χαρακτήρα και τη ψυχοσύνθεσή της. Από την πρώτη κιόλας σκηνή της παράστασης, όπου η Ιπέρ καθισμένη σε ένα σκαμπό σε μία τουαλέτα, φορώντας μόνο ένα μαύρο κορμάκι και όντας στα πρόθυρα του εμετού, τρώει προκαλώντας παραμορφωτικές συσπάσεις στο πρόσωπό της, διαισθανθήκαμε πως θα δούμε μία διαφορετική Μπλανς Ντιμπουά. Και δεν πέσαμε έξω. Ο Βαρλικόφσκι αριστοτεχνικά ζουμάρει στο πρόσωπο της και το προβάλλει μέσω βιντεοπροβολής στο πίσω μέρος της σκηνής, αποκαλύπτοντας και τις πιο μύχιες πτυχές της εύθραυστης ηρωίδας του Γουίλιαμς. Ανατρέχει ακόμα και στα πρώτα της γενέθλια, τη βάζει να απαγγέλλει Σοφοκλή, Πλάτωνα, να μιλά για τους ήρωες του Δουμά και να εκθειάζει τον Πόε, παραπέμποντας εύστοχα στο θεωρητικό στοιχείο του χαρακτήρα της ως καθηγήτρια λογοτεχνίας, ενώ ταυτόχρονα δημιουργεί μία διάχυτη ατμόσφαιρα ψυχικής ανισορροπίας και παραληρηματισμού. Η κατάληξη της Μπλανς στο ψυχιατρείο ήταν από την αρχή της παράστασης προδιαγεγραμμένη...

Εξαιρετικός ήταν ο Αντρέι Χίρα (πρόκειται για τον πρωταγωνιστή του κινηματογραφικού «Κατίν» του Αντρέι Βάιντα) στο ρόλο του σκληρού, βίαιου, εγωιστή και στυγνού ρεαλιστή Στάνλεϊ Κοβάλσκι, που έχει ως έρμαιο και υποχείριο του την αδελφή της Μπλανς και ως θεό το χρήμα.

Η σκηνοθεσία του Κριστόφ Βαρλικόφσκι, του Πολωνού ανερχόμενου σκηνοθέτη του σύγχρονου ευρωπαϊκού θεάτρου, είχε πολύ καλές στιγμές (βλ. χρήση βιντεοπροβολών), δεν κατάφερε ωστόσο να ξεφύγει από την πεπατημένη του βερμπαλισμού και του άσκοπου εντυπωσιασμού. Γιατί όταν έχεις στα «χέρια» σου την μοναδική Ιζαμπέλ Ιπέρ, είναι καθαρά καλλιτεχνική αυτοκτονία να μην την εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο και αντ' αυτού να επιμηκύνεις υπέρ του δέοντος σε διάρκεια ένα κλασικό αριστούργημα παραγεμίζοντας το με μία περιττή φιγούρα - ο λόγος για την Ρενάτε Τζετ- να τραγουδά τραγούδια όπως το «Common People» και το «All by myself» (αποκορύφωμα ήταν το μακροσκελέστατο και σχεδόν ανυπόφορο τελευταίο τραγούδι) και φορτώνοντάς το με ένα διαρκές πήγαινε έλα του -κατά τα άλλα εξαίσιου- σκηνικού.

Παρόλες τις αντιρρήσεις μας, βγήκαμε 100% κερδισμένοι από την παράσταση, καθώς η μοναδική -σχεδόν ανατριχιαστική- ερμηνεία της Ιζαμπέλ Ιπέρ μας αποζημίωσε στο έπακρο υπερκαλύπτοντας τα όποια αρνητικά.

Γεωργία Οικονόμου