ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-92.17.333
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Αδριανού 101, Πλάκα
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Τετάρτη & Πέμπτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 10 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 100 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 40 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
«Ξελησμονίστρα του σεβντά και βασανογεννήτρα
πώς άντεξες να με θωρείς παρέα με την πίκρα»
(Στίχος του Κώστα Φασουλά)
Σαν να μην έφταναν οι στίχοι των τραγουδιών ερχόταν κάθε τόσο κι η ορχήστρα κι άναβε κάτι φωτιές θεριά μεσ’ στη μέση της αίθουσας που ‘χει μια ολόκληρη πανσέληνο ζωγραφισμένη στον τοίχο απέναντι.
Άναβε η λύρα του Βασίλη Σκουλά, έβγαζε φλόγες το λαούτο του Πάρι Περυσινάκη και κόρωναν τα κρουστά του Φίλιππου Λευκαδίτη και τα τύμπανα του Δημήτρη Χριστοδουλάκη.
Κι αν δεν ήταν οι φλογέρες του Νίκου Παναγιωτάκη που φυσούσαν κάθε τόσο κι από λίγη δροσιστική μελωδία θα του είχαμε βάλει φωτιά του μαγαζιού και θα τρέχαμε τώρα.
«Θα σε φιλέψω στεναγμέ
τα όχι σου να γίνουν ναι
Απ’ την ψυχή μου σαν περνάς
Ανάλαφρα να περπατάς
Να τρέξει η φλέβα του καημού
με την ορμή του ποταμού
σαν φτάσει η αγάπη την αυγή
να ‘χει στερέψει η πληγή
(Μουσική: Κώστας Λειβαδάς, Στίχοι: Κώστας Φασουλάς. Από τον εξαιρετικό δίσκο «Ρίζα της φωτιάς» που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό)

Η εξαίσια φωνή του Βασίλη Σκουλά (η οποία, παρεμπιπτόντως, παράγεται αβίαστα στο στήθος του και ακούγεται σα να βγαίνει από τεράστιο ηχείο) μετέφερε ένα μεγάλο κομμάτι της Κρήτης στο κέντρο της Αθήνας. Μαζί με το νησί ήρθαν κι οι ιστορίες του.
Μελαγχολικές, ερωτοπληγωμένες, ηρωικές, πένθιμες και αετογεννημένες ιστορίες που οι κρητικοί τραγουδοποιοί και τραγουδιστές αφηγούνται με τις ώρες μέχρι να σε κάνουν να ζαλιστείς σα δερβίσης που στροβιλίζεται μέχρι να συναντήσει το Θεό του.
Άκουσα τραγούδι που με πήρε από τη γη και σιγά-σιγά και παλμικά κι άρχισε να με ανεβάζει μέχρι τον Ψηλορείτη. Από εκεί με άφησε να πέφτω σε ελεύθερη πτώση από τα σύννεφα μέχρι τη ρίζα του βουνού ?δέκα λεπτά και βάλε μου πήρε να προσγειωθώ ξανά.
Μεθάνε οι κρητικοί την ώρα που τραγουδάνε.
Μεθάνε από την επανάληψη των ρυθμών της μουσικής τους και λαχανιάζουν από την τρέλα της λύρας που κάθε λίγο και λιγάκι πιάνει τις νότες και τις τεμαχίζει σε μικρές-μικρές σπίθες σαν λαμπυρίδες.
Αδύνατον να σταματήσεις το πόδι σου από το να χτυπάει το ρυθμό στο πάτωμα ή το σώμα σου από το τρέμολο του μουσικού σεισμού που παράγει η ορχήστρα.
Κι έτσι μεθυσμένοι, ερωτεύονται τις λέξεις που τραγουδάνε, όμορφες και σοφές λέξεις που ζαχαροζυμώνονται αιώνες τώρα πάνω σ’ αυτό το νησί και γεμίζουν το στόμα που τις εκφέρει με αρωματικά αισθήματα.
«Μαύρα μου μάτια κι αγαπημένα και πως περνάτε χωρίς εμένα
Μαύρα μου μάτια κόκκινα χείλη έβγα μικρή μου στο παραθύρι
Να δεις τον ήλιο και το φεγγάρι να δεις το νέο που θα σε πάρει
Γαϊτάνι πλέκω και δεν αδειάζω, δε μου βολεί να κουβεντιάζω
Πανάθεμά το και το γαϊτάνι κι απού το πλέκει κι απού το βάνει»
Πρέπει να σου πω επίσης ότι εδώ άκουσα τη φωνή να χτυπάει σαν πένθιμη καμπάνα σε βυζαντινό μοναστήρι, την ορχήστρα να γίνεται ακολουθία κηδείας στη Νέα Ορλεάνη, και την Ανατολή ολόκληρη να κρύβεται μαζί με όλα τα μυστήρια και τα λάγνα μεταξωτά της μέσα στις γωνιές κάποιου τραγουδιού.
Μαγικό.

Υπάρχει ακόμα άνθρωπος που τραγουδάει:
«Στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς
και στης τιμής το χρέος
εκιά θα στέκω να πατώ
κι ας είμαι ο τελευταίος»
Υπάρχει ο Βασίλης Σκουλάς, που τον άκουσα να το λέει δυνατά, κοιτώντας το κοινό στα μάτια.

Τελικά αξίζει να πάω;
Ερώτηση κι αυτή. Τι θες να σου απαντήσω τώρα; Ότι έχεις πολλές ευκαιρίες στην Αθήνα να ακούσεις μια πραγματικά μεγάλη φωνή και να γεμίσεις το σώμα σου με αληθινή μουσική;
Λέω να μην απαντήσω αλλά να σου βάλω ένα ακόμη τραγούδι να ακούσεις:
«Βασιλικός κι αν μαραθεί από το δάκρυ αγιάζει
Τον κάνει ο έρωτας κι ανθεί, ο πόνος κι ευωδιάζει»
Ήρθε η Άνοιξη, επιτέλους;

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]