Στο πέρασμά του από την Αμερική, ο εκκεντρικός και ιδιοφυής, καταλανός ζωγράφος Σαλβαδόρ Νταλί δεν εκόσμησε με τα έργα του μονάχα τα μεγάλα μουσεία και τις ιδιωτικές συλλογές της χώρας του. Το 1965 ζωγράφισε έναν πίνακα αφιερωμένο στους τροφίμους μιας φυλακής της Νέας Υόρκης.
Κρεμασμένος στην κεντρική τραπεζαρία της φυλακής, λερωμένος από καφέδες και ξεχασμένος τόσα χρόνια, ο πίνακας ξαναβγαίνει από τη λήθη και πλέον θα διακοσμεί την αίθουσα του επισκεπτηρίου. Μετά από θερμή παράκληση της Αννα Μόσκοβιτς, υπευθύνης της διοίκησης των σωφρονιστηρίων της πόλεως της Νέας Υόρκης, που είχε συναντήσει έναν φίλο του καταλανού "μαίτρ", ο Νταλί είχε αποδεχθεί να επισκεφθεί στις 26 Φεβρουαρίου 1965 τους φυλακισμένους στο Ρίκερς Αιλαντ, όπως αναφέρει σε δημοσίευμά της η εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς. Την προσδιορισμένη όμως ημέρα, ο Νταλί είχε πυρετό. Ετσι αρνήθηκε να μεταβεί στις φυλακές, πήρε όμως ένα χαρτί και μετά δύο ώρες παρουσίασε έναν πίνακα με τη "Σταύρωση", που στην αριστερή γωνία του έφερε την αφιέρωση: "για την τραπεζαρία των κρατουμένων στο Ρίκερς"'Αιλαντ, Σ.Ντ".
Ολα αυτά τα χρόνια ο πίνακας κρεμόταν στην αίθουσα, έχοντας περιπέσει στη λήθη. Τα αρχικά Σ.Ντ, δεν σήμαιναν τίποτε για κανέναν. Μάλιστα, στη διάρκεια ενός καυγά τον Μάρτιο του 1981 ένα φλυτζάνι με καφέ εκτοξεύθηκε και έσπασε το προστατευτικό γυαλί και λέρωσε το έργο. Για πρώτη φορά τότε η διοίκηση των φυλακών ανακάλυψε ξανά τον πίνακα, και "δει δη χρημάτων" ήλπιζε να τον πουλήσει με υψηλό τίμημα. Η αξία τότε είχε εκτιμηθεί σε 175.000 δολάρια (σήμερα αξίζει το 3πλάσιο). Το σχέδιο τότε είχε εγκαταλειφθεί.
Ο Νταλί πέθανε το 1989 και η "Σταύρωσή" του μεταφέρθηκε σε έναν διάδρομο, σε καθόλου περίοπτη θέση, εκεί που δεν μπορούσαν να τον δουν εκείνοι στους οποίους είχε την πρόθεση να απευθυνθεί ο δημιουργός του. Ομως, έπειτα από μία επίκαιρη ερώτηση κάποιου δημοσιογράφου, ο πίνακας ξαναήλθε στην επιφάνεια. Την περασμένη εβδομάδα η διοίκηση των φιαλών ανακοίνωσε την πρόθεσή της να ξαναδώσει στον πίνακα την προσήκουσα τιμή, άξια στο όνομα του δημιουργού του, τοποθετώντας τον στην αίθουσα του επισκεπτηρίου, όπου πλέον οι κρατούμενοι και οι οικογένειές τους θα μπορούν να τον θαυμάζουν.