Και αυτή τη φορά η ομάδα δεν ακολουθεί τις αυστηρές θεατρικές συμβάσεις. Όχι, δεν παρουσιάζει την παράσταση πάνω σε μία πλατφόρμα/πατάρι (όπως έκανε και στο παρελθόν ανεβάζοντας ευφάνταστα ραψωδίες της «Οδύσσειας» και το προαναφερθέν «Παπούτσι στο πιάνο»), αλλά καταρρίπτει την κυρίαρχη σύμβαση που ορίζει πως το κοινό κάθεται στα καθίσματα της πλατείας και το έργο παίζεται στη σκηνή. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Εκεί που περιμέναμε στο φουαγιέ του θεάτρου Πόρτα προκειμένου να ανοίξουν οι πόρτες και να μπούμε στην αίθουσα, οι ηθοποιοί της παράστασης μάς κάλεσαν να τους ακολουθήσουμε έξω από το θέατρο. Βγήκαμε, έτσι, στην οδό Μεσογείων, στρίψαμε αριστερά και διασχίσαμε το μισό οικοδομικό τετράγωνο για να μπούμε εκ νέου στο θέατρο, αλλά από την πίσω του πόρτα, αυτή που οδηγεί στο πίσω μέρος της σκηνής μέσω μίας άλλης πιο εναλλακτικής και σκοτεινής οδού, αυτής των καμαρινιών. Κάπως έτσι βρεθήκαμε στη θέση των ηθοποιών, πάνω στη σκηνή αντικρίζοντας την επιβλητική πλατεία με τα κατακόκκινα καθίσματα. Εν μέσω καπνών και χαμηλών φωτισμών κάτσαμε σε μία ξύλινη εξέδρα και κάπως έτσι ανορθόδοξα μπήκαμε στο μαγικό κόσμο του θεάτρου του… Παραλόγου.
Διαβάστε επίσης: Ηλίας Μουλάς: Μία μύτη σαν ολική... έκλειψη του ήλιου [συνέντευξη]
Η παράσταση ξεκινά, η μύτη του ασφαλιστή Κοβαλιώφ αποφασίζει να ξεκολλήσει από το πρόσωπό του κι εκείνος ξεκινά έναν απεγνωσμένο αγώνα για να τη βρει. Οι ηθοποιοί σαν ακαθορίστου είδους ζώα/έντομα πηδούν από το ένα κάθισμα στο άλλο, γαντζώνονται, σκαρφαλώνουν, ισορροπούν και βουτούν σ΄ έναν κόσμο "αναποδογυρισμένο". Προσπαθούν να βρουν μια λογική μέσα στο παράλογο. Να ανακαλύψουν τον λεπτομερή και συγκεκριμένο μηχανισμό που κρατάει ζωντανό το χάος της ζωής μας. Ψάχνουν μία… Μύτη, μία ανθρώπινη μύτη που αποφάσισε να αποκοπεί από το υπόλοιπο σώμα ενός ανθρώπου που σαν ασφαλιστής φροντίζει για το μέλλον και την ασφάλεια των πελατών του και προσπαθεί να επιπλεύσει σ΄έναν κόσμο που τίποτα δεν είναι δεδομένο. Και τότε είναι που η αίσθηση του αέναου σουρεαλισμού της καθημερινότητάς μάς κατακλύζει διαταράσσοντας την περιχαρακωμένη με ασφαλή δεδομένα ζωή μας. Τότε είναι που η αίσθηση του παραλογισμού της γραφειοκρατίας της οποίας γινόμαστε καθημερινά έρμαια γίνεται ασφυκτική, καθώς αντιλαμβανόμαστε πως τελικά και εμείς οι ίδιοι οι θεατές είμαστε πιόνια ενός παιχνιδιού που όχι μόνο δεν ορίζουμε, αλλά και που δεν μπορούμε να αντιδράσουμε.
Πώς είναι, αλήθεια, να ισορροπείς στο χείλος του γκρεμού ή στην άκρη της καρέκλας; Αυτό μας κάνει να αναρωτηθούμε η ταλαντούχα Σοφία Πάσχου με την ανατρεπτική της σκηνοθεσία και σ΄ αυτό το ερώτημα δίνουν ψυχή, αλλά και σώμα οι έξι ηθοποιοί (Θεοδόσης Κώνστας, Θάνος Λέκκας, Ηλίας Μουλάς, Κίττυ Παϊταζόγλου, Εριφύλη Στεφανίδου, Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος) που υπερέβησαν των δυνατοτήτων τους προκειμένου να ανταπεξέλθουν σωματικά και υποκριτικά στην καταιγιστική αυτή παράσταση αλώνοντας κυριολεκτικά την πλατεία του θεάτρου. Εξαιρετικά ατμοσφαιρικοί οι φωτισμοί της Σοφίας Αλεξιάδου, αλλά και ο σκηνικός διάκοσμος του Άγγελου Καρύδη, καθώς μέσα του οι ηθοποιοί έμοιαζαν με απόκοσμες υπερρεαλιστικές φιγούρες.
Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Ναι, θα λέγαμε πως επιβάλλεται να την δοκιμάσει να τη δει ακόμη και το ευρύ αμύητο στο θέατρο κοινό, γιατί θα ταρακουνηθεί λίγο από τη συμβατικότητα της ζωής του και θα αισθανθεί μια δημιουργική ανασφάλεια μέσα στην επίπλαστη ασφάλειά του.
Γεωργία Οικονόμου
[email protected]
