Τρία πρόσωπα αγωνίζονται να δώσουν νόημα σε ένα σουρεαλιστικό και υπό κατάρρευση κόσμο. Ζουν σε μια Πόλη που κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αποξένωση, μια γενικευμένη καταδίωξη όλων. Ο Μάρτιν Κριμπ επισημαίνει με την αντισυμβατική γραφή του πως το τέλος της Πόλης που είχαμε ονειρευτεί, φανταστεί ή γνωρίσει έχει έρθει.
Εμείς μιλήσαμε με τον Χρίστο Λύγκα για την παράσταση αυτή….
Ετοιμάζετε να ανεβάσετε το έργο του Μάρτιν Κριμπ «Η ΠΟΛΗ» στο Θέατρο Δημήτρης Ροντήρης από τις 23 Ιανουαρίου. Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο. Μιλήστε μας για αυτό…
Το πολύ ενδιαφέρον στοιχείο στη δραματουργία του Μάρτιν Κριμπ είναι τα διπλά νοήματα, οι αμφισημίες που πετυχαίνει στη μορφή των διαλόγων του, έχοντας σαν εργαλείο ένα λόγο κοφτερό, σκληρό και συχνά αυτοαναιρούμενο. Ο Κριμπ υπονομεύει τα στερεότυπα των κοινωνικών ρόλων που παίζουμε είτε είμαστε σύζυγοι, είτε εραστές είτε γείτονες. Έτσι αποκαλύπτει τον βαθύτερο τρόμο που διέπει αυτές τις σχέσεις αλλά και την πολεμική τους. Ταυτόχρονα σε ένα δεύτερο επίπεδο εισάγει τον κυριολεκτικό τρόμο ενός αληθινού πολέμου κατά της τρομοκρατίας. Είτε αφορά την εισβολή ενός τρίτου προσώπου στον ιδιωτικό χώρο είτε τις τραγικές συνέπειες ενός πολέμου στον δημόσιο, υπάρχει μια ανησυχητική σύμπτωση. Και στις δύο περιπτώσεις ο Τρομοκράτης δεν έχει πρόσωπο.
Αυτή την «ΠΟΛΗ» την συναντάμε σε κάθε πόλη...;
Κοιτάξτε, σε ένα επίπεδο κυριολεξίας η Πόλη του Μάρτιν Κριμπ φωτογραφίζει περισσότερο κάποια από τις μεγάλες πρωτεύουσες του Δυτικού κόσμου που εξαιτίας της οικονομικής, πολιτικής και πολιτισμικής τους υπεροχής από την μια βιώνουν πολύ πιο βίαια τις συνέπειες ενός φιλελεύθερου καπιταλιστικού τρόπου ζωής, κι από την άλλη είναι ο στόχος ακραίων φαινομένων τρομοκρατίας. Σε ένα πιο εννοιολογικό επίπεδο αν θεωρήσουμε την Πόλη τον προορισμό της φαντασίωσης των νεανικών μας χρόνων, ε, τότε ναι, μας αφορά όλους.
Παρουσιάστε μας τους ήρωες της παράστασης…
Η Κλαιρ είναι μεταφράστρια. Το όνειρο της ήταν να γίνει συγγραφέας. Η πραγματική ή φανταστική τυχαία συνάντηση με ένα διάσημο, ιδεαλιστή συγγραφέα της προκαλεί μια υπαρξιακή και συναισθηματική κρίση καθώς συνειδητοποιεί ότι είναι αναγκασμένη να αντιμετωπίσει την προσωπική της αλήθεια τόσο απέναντι στην επιθυμία της να γίνει κάποτε συγγραφέας όσο και στην ψυχρή τελματωμένη σχέση με τον σύζυγο της.
Ο Κρις από την άλλη είναι πετυχημένος στο χώρο των επιχειρήσεων και έχει καταφέρει να εξασφαλίσει ένα ζηλευτό στάτους γι αυτόν και την οικογένεια του. Κάποια απρόσμενη αλλαγή στην πολιτική των διεθνών αγορών τον μετατρέπει βίαια σ΄έναν άνεργο μεσήλικα με δυσοίωνες επαγγελματικές προοπτικές. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί η απειλή της εισβολής ενός τρίτου προσώπου στην σχέση του με την σύζυγο του Κλαιρ.
Η Τζένυ είναι νοσοκόμα και είναι καθημερινά αντιμέτωπη με ασθενείς που αγωνίζονται να κρατηθούν στη ζωή. Ο άντρας της είναι γιατρός μακριά, σε ένα μυστικό πόλεμο. Τα καθημερινά του νέα σχετίζονται με την ωμή βαρβαρότητα αυτού του πολέμου αλλά και την αγωνία του ότι μετατρέπει τα θύματα σε αδίστακτους και εφιαλτικούς δράστες του τρόμου. Προσπαθεί παρόλαυτα να διεκδικήσει λίγη γαλήνη στη διάρκεια της μέρας όταν τα παιδιά των γειτόνων παίζουν βίαια στον κήπο τους.
Στο δελτίο τύπου διαβάζουμε ότι οι ήρωες ζουν σε μια πόλη που κυριαρχεί ο φόβος, η ανασφάλεια, η αποξένωση, μια γενικευμένη καταδίωξη όλων. Λίγο πολύ μας θυμίζει την Αθήνα του σήμερα... Για το ανέβασμα της παράστασης έχετε επηρεαστεί από αυτό που συμβαίνει στην Πόλη μας;
Στην Αθήνα, ή καλύτερα στην Ελλάδα, συμβαίνουν όντως πολύ δραματικά γεγονότα. Άνοδος του Λαϊκισμού, του Φασισμού, του Εθνικισμού, φτωχοποίηση του πληθυσμού, μετανάστευσης της νέας γενιάς, υποβάθμιση του πολιτισμού και της παιδείας, ανεπαρκής πολιτική ηγεσία.
Οι πολίτες στην Πόλη του Μάρτιν Κρίμπ διαθέτουν την ωριμότητα να γνωρίζουν τι σημαίνει όριο, διαφορετικότητα και έχουν ένα αίσθημα συλλογικής ευθύνης που δεν διακρίνω καθόλου στη χώρα που ζω. Αυτοί οι πολίτες δέχονται τρομοκρατικά χτυπήματα στο μετρό και χάνουν τους αγαπημένους τους ύστερα από μια επίθεση ενός βομβιστή αυτοκτονίας. Όλα αυτά έχουν ένα μέγεθος και μια τραγικότητα που είναι άλλου μεγέθους και δεν συγκρίνονται με την δικαιολογημένη γκρίνια, δυσαρέσκεια, μεμψιμοιρία, τον μιθριδατισμό ίσως και την γνήσια απελπισία ενός λαού που εθίστηκε να τροφοδοτεί μόνο τον ηδονισμό και την αυταρέσκειά του αδιαφορώντας για τις συνέπειες έτσι ώστε σήμερα η Αθήνα να είναι μια ξεθωριασμένη ευρωπαϊκή επαρχία. Καλλιτεχνικά λοιπόν, παρά τα επιμέρους χαρακτηριστικά, όχι δεν επηρεάστηκα.
Αυτός ο αγώνας επιβίωσης στην Πόλη έχει διεξόδους; Το κοινό πόσο θα ταυτιστεί με τους χαρακτήρες του έργου;
Είναι μια φράση που με συγκίνησε βαθιά όταν διάβασα το έργο: "είναι πολύ δύσκολο να σκοτώσεις ανθρώπους που μένουν προσκολλημένοι στη ζωή...γιατί είναι οι πιο επικίνδυνοι απ΄όλους". Φαντάζομαι ότι η ζωή έχει την δική της δυναμική αρκεί να μπεις σε αυτή και να συνεχίσεις. Είναι πάντα μια αγωνία αλλά και μια ανοιχτή πρόκληση.. Εξάλλου η διασφαλισμένη αποδοχή είναι πάντα πολύ βαρετή σε σχέση μ' ένα ανοιχτό στοίχημα.
