Συνέντευξη: Γεωργία Οικονόμου
Λήψεις βίντεο και φωτογραφιών: Αθα Σκοταρά
Λίγο πριν την πρεμιέρα του τρομερού αυτού... Δράκου, το life.gr μπήκε στις πρόβες του και μίλησε μαζί τους για την καινούρια τους αυτή παράσταση, τη μεταξύ τους σχέση και συνεργασία και όχι μόνο....
Λίγα λόγια για το έργο από τον Θωμά Μοσχόπουλο...
Ο Δράκος είναι ένα έργο κλασικό στο είδος του. Το δουλέψαμε μαζί με την Ξένια και έχει την ιδιαιτερότητα πως ενώ φαινομενικά γράφτηκε το 1944 για παιδιά, ουσιαστικά «χρησιμοποιεί» την πρόφαση του παραμυθιού για να κάνει κριτική απέναντι στο ναζιστικό και κυρίως το σταλινικό καθεστώς στο οποίο ζούσε ο συγγραφέας. Παράλληλα, όμως, κάνει ηχηρά σχόλια και γίνεται ένα έργο κριτικής απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή απολυταρχισμού και κυρίως απέναντι στο ευμετάβλητο της μάζας, απέναντι στο πως αλλάζει και ο ίδιος ο πολίτης και ακολουθεί με τεράστια ευκολία έναν αρχηγό ή έναν εθνοσωτήρα ή οτιδήποτε.
Η Ξένια Καλογεροπούλου και ο… Δράκος
Αυτό το έργο με είχε γοητεύσει εδώ και χρόνια. Μάλιστα σκεφτόμασταν παλιά με τον Γιάννη Φέρτη να το ανεβάσουμε για μεγάλους, γιατί μπορεί να το δει κανείς και σαν έργο για παιδιά και σαν έργο για μεγάλους. Έχει και ένα μήνυμα σαφέστατο εναντίον της καταπιεστικής εξουσίας και υπέρ της ελευθερίας του να σκεφτόμαστε… Ένα παιδί, ωστόσο,,μπορεί να το δει άνετα, καθώς σαν παραμύθι είναι εμφανές και πολύ λειτουργικό. Με γοήτευσε παράλληλα και ο τρόπος που βρήκε ο Θωμάς να το ανεβάσει με οχτώ μόνο ηθοποιούς, ενώ είναι ένα έργο που χρειάζεται πολλούς ηθοποιούς και κοστούμια. Υπάρχει βέβαια και ένα μεγαλοφυές σκηνικό ης Ευαγγελίας Θεριανού. Είναι απλό, αλλά πολύ εντυπωσιακό…
Ο μύθος του Δράκου και τα ερωτήματα που γεννά για τον Θωμά Μοσχόπουλο...
Ο μύθος είναι ο βασικός, αυτός που μοιάζει του Περσέα και της Ανδρομέδας ή του Αη Γιώργη και του Δράκου. Δηλαδή ένας δράκος τρώει κοπέλες και έρχεται ένας ιππότης και σκοτώνει τον Δράκο. Είναι πολύ έντονη η σάτιρα και το χιούμορ του συγγραφέα. Είναι ένα έργο που πέρα από τη διασκέδαση και το χιούμορ, μένει μετέωρο στο τέλος με το ερώτημα: «Δηλαδή ο σωτήρας είναι ο επόμενος Δράκος;» Τελειώνει με τη φράση πως «πρέπει να σκοτώσουμε το Δράκο μέσα μας», αλλά… γίνεται αυτό και ποιος το κάνει; Μήπως είμαστε καταδικασμένοι κάθε φορά που αναλαμβάνουμε και μια εξουσία να γινόμαστε και λίγο Δράκοι;
Γενικώς είναι ένα έργο με ανατροπές και έντονο σκεπτικισμό απέναντι στις ιδεολογικές ακαμψίες. Είναι ένα έργο που το μήνυμά του έχει... ερωτηματικό. Σιχαίνομαι την έννοια του μηνύματος στα έργα για παιδιά. Για μένα αυτά τα έργα είναι τροφή για σκέψη και για συζήτηση. Γι΄αυτό και αν ανοίξει το έργο θέμα συζήτησης στο τέλος και μάλιστα θα το κάνουμε και εμείς στο τέλος της παράστασης, τότε έχουμε πετύχει.
Πώς θα εισπράξει ένα παιδί σήμερα όλα αυτά τα μηνύματα;
Θωμάς Μοσχόπουλος: Εγώ βλέπω πως τα παιδιά έχουν τεράστια αδυναμία να κάνουν διάλογο και να θέτουν ερωτήματα. Διανύουμε μια εποχή που χρειαζόμαστε επειγόντως ξανά πίσω τη σκέψη. Τα παιδιά υποβάλλονται στην αίσθηση της αυθεντίας που δημιουργεί η οθόνη, η τηλεόραση και το ίντερνετ. Χωρίς να τσεκαριστεί πια τίποτα παίρνει τη μορφή του απόλυτου. Το θέατρο έχοντας τη φθαρτότητα του ζωντανού είναι λίγο πιο ευάλωτο. Γι αυτό και υπάρχει η αναγκαιότητά του ακόμη και σήμερα έντονη….
Η Ξένια Καλογεροπούου βλέπει διαφορά στα παιδιά στο πέρασμα των χρόνων;
Υπάρχει μεγάλη διαφορά, ναι, αν και στη βάση τους τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και παραμένουν ίδια. Ωστόσο, σήμερα υπάρχει μια μεγάλη προσφορά θεάματος και κυρίως εικόνας και δεν έχουν την ίδια λαχτάρα. Εγώ όταν πήγαινα θέατρο, έβλεπα κλειστή την αυλαία και χτυπούσε δυνατά η καρδιά μου από αγωνία. Αυτό δεν υπάρχει πια. Πρέπει με κάποιον άλλον να προσεγγίσουμε τα παιδιά. Και το θέαμα και το εφε είναι πράγματα που τα βρίσκουμε στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, οπότε άλλα είναι αυτά που πρέπει να τους δώσουμε εμείς. Πράγματα με τα οποία θα τα πλησιάσουμε εις βάθος και όχι με τρελά μέσα. Εγώ δε συμφωνώ καθόλου με τις παραστάσεις που πάνε να ανταγωνιστούν το θέαμα. Τις παραστάσεις τις …παρδαλές, όπως τις λέω εγώ. Τα παιδιά τις βλέπουν μεν ευχάριστα, αλλά δεν τους αφήνουν και κάτι.
Αγχώνει τον Θωμά Μοσχόπουλο που το μυαλό των παιδιών λειτουργεί διαφορετικά σήμερα;
Θα σας πω ένα παράδειγμα… Στο Νησί των Θησαυρών που είχαμε παρουσιάσει πριν λίγα χρόνια στο Μέγαρο Μουσικής, οι ηθοποιοί κινιόντουσαν μέσα στο χώρο. Στην πρώτη παράσταση τα παιδάκια είχαν πάρει τα κινητά τους και κινηματογραφούσαν. Πηγαίνει τότε ο Αργύρης Ξάφης σ΄ένα από αυτά και του λέει «Είμαι εδώ κοιτα με» και το παιδί του απαντά «πώς θα δουν όμως οι φίλοι μου πως εγώ σε είδα;». Δηλαδή πρέπει να έχω μία έξωθεν μαρτυρία πως υπάρχω για να υπάρχω…. Ε αυτό δεν με αγχώνει τόσο, με προβληματίζει περισσότερο, με θλίβει και με κινητοποιεί από την άλλη.
Πώς γνωρίστηκαν οι δυο τους; Η Ξένια Καλογεροπούλου αποκαλύπτει πως «ήρθε ένας νεαρός γύρω στα 27, φορώντας βερμούδες να μου προτείνει ένα έργο. Το έργο δε μου άρεσε, μου άρεσε όμως πολύ αυτός που το ‘φερε. Κατάλαβα από την αρχή πως ταιριάζουμε φοβερά και μετά από δύο χρόνια δουλέψαμε μαζί και από τότε κολλήσαμε για πάντα. Σε σημείο που πλέον του έχω παραδώσει τα ηνία του Πόρτα και τον καμαρώνω».
Και ένα χαρακτηριστικό επίθετο που λέει ο ένας για τον άλλο…
Θωμάς Μοσχόπουλος: Ζουζούνι, ένα φοβερό ζουζούνι, με φοβερή περιέργεια, αεικίνητο, που έχει πάντα την ανάγκη για κάτι καινούριο και σου τροφοδοτεί μια αίσθηση νέου, ακόμη και αν εσύ είσαι θεωρητικά νεότερος. Είναι τόσο αυτόματη η συνεργασία μας που όταν καθόμαστε να δουλέψουμε μαζί είναι σαν να είμαστε ένα δικέφαλο τέρας.
Ξένια Καλογεροπούλου: Ο Θωμάς έχει τρομερή φαντασία και σπάνια καλλιέργεια. Έχει μια φρεσκάδα πάντα, ειδικά με το θέατρο για παιδιά που έχει μια ιδιαίτερη σχέση. Τα μυαλά μας, παρόλο που έχουμε τέτοια διαφορά ηλικίας είναι πολύ κοντά. Και αυτό συνέβαινε από την αρχή… Είναι σαν συγκοινωνούντα δοχεία...
