Μια παράσταση που κατήργησε απόλυτα τα όρια ανάμεσα στους καλλιτέχνες και το κοινό, αλλά και τον παραδοσιακό τρόπο πρόσληψης της κλασικής μουσικής σε μια συναυλία. Μια παράσταση που ύμνησε τη ζωή, την αγάπη και την αλληλεγγύη μέσα σε μία κατανυχτική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν από κοινού καλλιτέχνες και κοινό με βασικό μέσο το ίδιο τους το σώμα. Είναι ίσως η πρώτη φορά που νιώσαμε στο πετσί μας το νόημα του Πάσχα, του Επιταφίου, των 12 Ευαγγελίων, η πρώτη φορά που γίναμε κοινωνοί μιας τέτοιας καθηλωτικής ιεροτελεστίας…
Οι χορωδοί περιφέρονταν ανάμεσά μας σ' όλο το μήκος και το πλάτος της σκηνής είτε κατά μονάδες είτε κατά ομάδες τραγουδώντας, ενώνοντας τη φωνή τους με τους υπόλοιπους. Τελικά μ' ένα «μαγικό» τρόπο κείμενο, μουσική, σώμα και χώρος έγιναν ένα. Και μαζί μ΄αυτούς, γίναμε ένα και εμείς αγγίζοντάς τους, βλέποντάς τους να παλεύουν σώμα με σώμα, να προσεύχονται, να θρηνούν, ακόμη να περιφέρουν τον δικό τους νεκρό…
Κορυφαίες στιγμές της βραδιάς; Όταν ο «διεθνής» Έλληνας βαρύτονος Δημήτρης Τηλιακός τραγούδησε σπαρακτικά περπατώντας ανάμεσά μας, όταν η σπουδαία σοπράνο Μάρλις Πέτερσεν μάς χάρισε μια ανατριχιαστική ερμηνεία λικνιζόμενη αρχικά πάνω στην αέρινη κούνια, κάνοντας έντονη οπτική επαφή με το κοινό και εν συνεχεία αποχωρώντας αργά αργά προς την έξοδο της πλατείας, αλλά και ο ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά επίλογος, όπου μουσική και τραγούδι ακουγόταν σε πλήρη σχεδόν συσκότιση…
Υπεύθυνος γι΄αυτήν την πρωτόγνωρη και πολύτιμη εμπειρία ο Γιόχεν Ζάντιγκ, ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει η σύλληψη και η ρηξικέλευθη σκηνοθεσία της παράστασης που απολαύσαμε, εξαιρετική η "αόρατη", αλλά στιβαρή δραματουργία των Ίλκα Ζάιφερτ και Σάσα Βαλτς, η κινησιολογία των χορωδών που επιμελήθηκαν και φρόντισαν επί σκηνής οι Ντάβιντε Καμπλάνι και η Κλαούντια Ντε Σέρπα Σοάρες, αλλά και οι ατμοσφαιρικοί φωτισμοί του Γεργκ Μπίτνερ.
Η Χορωδία της Ραδιοφωνίας του Βερολίνου υπό τη μουσική διεύθυνση του Χάις Λέναρς έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. ¨Εξοχη η πιανιστική εκτέλεση για 4 χέρια από τους διακεκριμένους πιανίστες Άνγκελα Γκάσσενχουμπερ και Φίλιπ Μάγερς,
Αξιζε να δει κάποιος το Ηuman Requiem; Θα λέγαμε πως αξίζει και με το παραπάνω να επαναληφθεί, προκειμένου να το ζήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι. Η μουσική αυτή παράσταση αποτελεί μια πρωτόγνωρη και πολύτιμη εμπειρία. Τυχεροί όσοι δε δίστασαν να πάρουν μαζί και τα παιδιά τους, καθώς ανακάλυψαν εκ νέου μέσα από τα μάτια τους τη μαγική δύναμη της μουσικής…
Γεωργία Οικονόμου
