H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα: Και ποιος ορίζει τι είναι η ζωή;

14.04.2016

«H ζωή αυτή βασίζεται σε αληθινά γεγονότα»: Έναρξη. Δεν υπάρχει τίποτα ακόμη. Ύστερα είσοδος, κείμενο, πρόσφυγες. Βαριέμαι. Exploring. Δυναμική β, θάλασσα, μπλα μπλα… Exploring ξανά. Δυναμική α, καταιγίδα. Φινάλε. - Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η αντάμωση ενός ονείρου μέσα σε ένα άλλο όνειρο.

Ο χρόνος είναι για να κυλάει, οι έρωτες για να τελειώνουν και η ζωή για να πηγαίνει στο διάολο. Έτσι, εσύ θα ανθίσεις - κι εγώ θα ζήσω. Μα άδειασα τόσο, που όταν πετάω το μαχαίρι δεν βρίσκει πουθενά να καρφωθεί. «Καλημέρα» λες. «Καλημέρα» σου λένε. Και η σφαγή συνεχίζεται. Μια γυναίκα καθόταν σε ένα παγκάκι -θυμάσαι- στο πάρκο, ολομόναχη. Κρατούσε μια ομπρέλα. Δεν είχε που να πάει. Ώσπου με αργά, αβέβαια, βήματα, ανέβηκε στον ουρανό. Για αυτό κι εγώ αγάπησα με πάθος κάθε τι που δεν ήταν γραφτό να γνωρίσω. Καμιά φορά στέκομαι κι εγώ, όπως όλοι, στη μέση ενός άγνωστου δρόμου ή μπροστά σε ένα παλιό σπίτι… Αλήθεια, ποιον αναζητούμε;

Η παράσταση, όπως έκδηλα περιγράφεται στον τίτλο της, αφορά στη ζωή και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ερευνά την ίδια τη ζωή, άλλοτε μέσα από το πρίσμα της παρατήρησης και άλλοτε μέσα από την ίδια τη δράση της ζωής. Συνδιαλέγεται με στιγμές διατεταγμένες και με τις επαναλήψεις που συνθέτουν την πραγματικότητα

Απαρχή της ιδέας υπήρξε η παρατήρηση. Η ζωή όταν επιλέγεις να την παρακολουθήσεις μοιάζει εξαιρετικά αποσπασματική και ανερμάτιστη. Συνίσταται σε αλληλοδιαδοχούμενα στιγμιότυπα που μεταξύ τους δεν συνδέονται, παρά μόνο από τον κοινό χρόνο και τον κοινό τόπο τους. Ο δε παρατηρητής μετατρέπεται εύκολα σε θεατής, χάνοντας ο ίδιος το όριο ή και το μέτρο μεταξύ ενεργούς και αδρανούς παρατήρησης.

Μαγικά όλοι -δρώντες και παρατηρητές, ενεργοί και αδρανείς θεατές- ενίοτε ενώνονται και συγγενεύουν μέσα από ένα κοινό ερέθισμα. Κάτι απλό, σα βροχή. Κάτι δυσκολότερο, σα σεισμός. Κάτι επώδυνο, σαν τον πόλεμο… Είναι καταπληκτικό να παρακολουθεί κανείς πώς διαφορετικά στιγμιότυπα, διαφορετικοί άνθρωποι κι ο ίδιος ο παρακολουθών, αντιδρούν εντελώς διαφορετικά, εντελώς προσωπικά, στο ίδιο ακριβώς ερέθισμα.

Έτσι εφευρέθηκαν όλα. Ο χρόνος, η ζωή, η επανάληψη, οι σχέσεις. Από την παρατήρηση. Η επανάληψη. Ναι, η επανάληψη είναι το τεράστιο κομμάτι της ζωής κάθε ανθρώπου - ακόμα και του παρατηρητή της επανάληψης στις ζωές των άλλων. Όλοι επαναλαμβάνουμε δράσεις. Και η ίδια η επανειλημμένη άρνηση της επανάληψης, καθιστά επανάληψη. Ξυπνάμε, τρώμε, δουλεύουμε, πλενόμαστε, κοιμόμαστε.

Κι από την άλλη: οι μεγάλες στιγμές. Τα μεγάλα συναισθήματα. Οι φορείς του στιγμιαίου ή του ελάχιστου της ζωής. Το άπειρο και το σχετικό του χρόνου.

Η παράστασή εκκινεί από μια διατεταγμένη στιγμή, χρησιμοποιεί την επανάληψη, αντιδρά σε κοινά ερεθίσματα, σηματοδοτεί την ασημαντότητα της ίδιας μας της ζωής. Για κάποιον που δεν μας ξέρει, γίνεται ασταθής και απρόβλεπτη, όσο και οι ανείπωτοι συνειρμοί του καθενός μας, εναλλάσσει τα πρόσωπα με τους ήρωες και τα γεγονότα με τις εικόνες και χορεύει ξέφρενα στο ρυθμό της καθημερινότητας.

Η παράσταση αναρωτιέται: ποιος ορίζει τί είναι η ζωή; Ποιός μας μετακινεί από ηλικία σε ηλικία; Ποιός ξέρει καν αν ζει; Αν είναι ο ίδιος ήρωας της δικής του ιστορίας… Ποιος ξέρει ποιος ήταν, πριν του πουν ποιος είναι;

Η παράσταση μιλά για την στιγμή. Για τον έναν και για τους πολλούς. Αρχίζει και τελειώνει τα γεγονότα της, δεν προσπαθεί να προσδώσει ειρμό, δεν ωραιοποιεί την πραγματικότητα. Θέλει τους θεατές παρατηρητές της ζωής, φρικτούς μάγους και αιώνιους θεραπευτές της.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Σύλληψη – Χορογραφία – Επιλογή Κειμένων: Χρυσηίς Λιατζιβίρη

Σύμβουλος δημιουργίας : Νάταλι Ζερβού

Μουσική επιμέλεια & διαμόρφωση: Κωστής Αλέξης

Σκηνικά – Κουστούμια : Δήμητρα Παπαδημητρίου

Φωτισμοί : Θωμάς Οικονομάκος

Προωθητικά Video : Διονύσης Τσαφταρίδης

Φωτογραφίες : Ελπίδα Τέμπου

Βοηθός χορογράφου : Βάγγη Κιμπιζή

PERFORMERS :

Χρυσηίς Λιατζιβίρη, Κλεάνθης Κόκκορης,

Ελένη Λαγκαδινού, Σοφία Γαλανάκη, Γιάννης Μήτσος