Η υπόθεση του παραμυθιού είναι γνωστή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Μαρκ Τουέιν : Δυο παιδιά που μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό αποφασίζουν να ζήσουν το ένα τη ζωή του άλλου. Το ένα αγόρι είναι ο πρίγκιπας Εδουάρδος, ο διάδοχος του θρόνου και το άλλο ο Τομ, ένας φτωχός ζητιάνος.

Η Κέλλυ Σταμουλάκη σκηνοθέτησε την παράσταση με κέφι, τονίζοντας έξυπνα θέματα που αφορούν ιδιαίτερα το σύγχρονο παιδί, όπως αυτό του bullying, αλλά και της έννοιας και αναζήτησης της δικαιοσύνης και με χιούμορ, γρήγορη δράση και κωμικά περιστατικά, κράτησε το ενδιαφέρον των παιδιών σε εγρήγορση.

Ο Ορέστης Τρίκας έδωσε μία εξαιρετική ερμηνεία στο ρόλο του Φτωχού που έγινε για λίγο... Πρίγκιπας, ενώ στα ίδια επίπεδα κινήθηκε ο Δημήτρης Σταματελόπουλος στο ρόλο του Πρίγκιπα που έγινε για λίγο... Φτωχός. Ο Τάσος Χαλκιάς έδωσε το δικό του στίγμα στην παράσταση ως μοχθηρός σύμβουλος του παλατιού, ενώ ξεχωριστή ατμόσφαιρα δημιούργησε η Μελίνα Κανά που έντυσε μουσικά με τη φωνή της την παράσταση με τα ενδιαφέοντα τραγούδια του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ιδιαίτερη και η παρουσία του νεαρού Μαυρίκιου Μαυρικίου, ο οποίος ήταν στα πλήκτρα και μας χάρισε και ένα τραγούδι με την χαρακτηριστική του φωνή.

Η παράσταση, ωστόσο, αδικήθηκε από τον χώρο στον οποίο παρουσιάζεται, τη μουσική σκηνή του Acro. Αν μια οικογένεια δεν κάθεται στις δύο πρώτες σειρές της σκηνής, τότε σίγουρα, θα δυσκολευτεί πολύ να παρακολουθήσει την παράσταση και αυτό αποτελεί από μόνο του μεγάλο αρνητικό παράγοντα. Ενας από τους βασικούς παράγοντες για να αγαπήσουν τα παιδιά το θέατρο είναι ο ίδιος ο χώρος του θεάτρου. Ο χώρος θα πρέπει να τα «αγκαλιάζει», να τους δημιουργεί ένα ζεστό αίσθημα θαλπωρής και αυτό σε καμία περίπτωση τα παιδιά δεν μπορούν να το νιώσουν σ' έναν αχανή χώρο, καθισμένα σε άβολες πλαστικές καρέκλες.

Αξίζει να δει κάποιος την παράσταση αυτή; Αν δε λάβουμε υπόψιν το χώρο, ναι. Πρόκειται για μία κλασική παιδική παράσταση που σέβεται απόλυτα το παιδικό κοινό.

Γεωργία Οικονόμου
[email protected]