Είχα στην εξοχή, ένα μικρό σπίτι με ένα μεγάλο κήπο. Κάθε που πέρναγα κάποιο χρόνο εκεί, τα πρωινά, πολύ νωρίς, πριν φανεί ο ήλιος, έβγαινα από το κρεβάτι έξω και ανάσαινα βαθειά, την ευωδιά αυτή, της γης. Τότε αφυπνιζόμουνα τελείως. Αντάλλαζα καλημέρες με τον φίλο μου τον κοκκινολαίμη, που μάλλον είχε την φωλιά του κάπου εκεί κοντά. Τα χελιδόνια, σαν σφήνες, πέρναγαν πάνω από την αυλή μου, σπαθίζοντας τον αέρα και εξαφανίζονταν, πριν προλάβω να τα δω. Οι κίσσες περιδιάβαιναν ξένοιαστες, κρώζοντας αντιπαθητικά -πώς γίνεται αυτά τα εντυπωσιακά πουλιά, όπως και τα περιστέρια, να έχουν τόσο σκληρή και αποθετική λαλιά! Καμάρωνα τη θάλασσα, από τη μια μεριά, κι από την άλλη τους επάλληλους τρυφερούς λόφους, που θύμιζαν στητά στήθη νεαρών κοριτσιών. Γινόμουν ευτυχισμένη.

Ζωή, έρωτας, θάνατος. Μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας, πεθαίνει ήρεμα. Παίρνει μαζί της για συντροφιά, κάποιες γλυκιές στιγμές από τη ζωή της, όπως και την ανάμνηση του πρώτου της δυνατού έρωτα. Στην άγνωστη σφαίρα που πηγαίνει συναντά τον άντρα που είχε αγαπήσει κάποτε. Τότε επιβεβαιώνεται η πίστη που είχε πάντα ότι ο έρωτας μας θωρακίζει, τόσο στη ζωή, όσο και στο θάνατο.

Γιώργος Χρονάς, Εκδόσεις Οδός Πανός

Σοφία Σιφναίου: Να σου πω πριν το ξεχάσω

Νουβέλα

Εκδόσεις Οδός Πανός

σελ. 80

τιμή 10.00