Κεντρικό θέμα των έργων του Παναγιώτη Τέτση υπήρξε το τοπίο, μέσα από το επίμονο βλέμμα του ζωγράφου, καθώς και ο διάλογος της φύσης με το κτισμένο περιβάλλον και με το φως. Τα χρώματα των έργων του ξεχειλίζουν από τον καμβά και συνομιλούν ισότιμα με τη φύση και τον θεατή. Οι εντυπωσιακές ελαιογραφίες του και οι άρτιες ακουαρέλες του αναδείκνυαν την ομορφιά όπου κι αν την εντόπιζε, ενώ σπουδαία είναι και τα χαρακτικά του.
Ο Τέτσης διαμόρφωσε μια προσωπική αντίληψη του εξπρεσιονισμού. Τα έργα του περιλαμβάνουν σκηνές της καθημερινότητας, προσωπογραφίες, τοπία αλλά και νεκρή φύση. Στα έργα του παρατηρείται μια σημαντική μέριμνα στα χρώματα και στο φως. Πέραν από τη ζωγραφική, ο Τέτσης ασχολήθηκε και με τη χαρακτική αλλά και με τη δημιουργία τοιχογραφιών σε εκκλησίες και δημόσια κτήρια.
Ο Παναγιώτης Τέτσης γεννήθηκε το 1925 στην Ύδρα από ντόπιους γονείς και ήταν γιος εστιάτορα. Παρέμεινε στην Ύδρα μέχρι το 1937 όταν μετά τη φοίτηση του στην Α' Γυμνασίου η οικογένεια του εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, αρχικά στο κέντρο της πόλης και μετά την Κατοχή στην Καλλίπολη. Πήρε τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής το 1940 από τον Γερμανό φιλότεχνο και ξυλογράφο Κλάους Φρισλάντερ, ενώ την ίδια περίοδο γνώρισε τους Νίκο Χατζηκυριάκο-Γκίκα και τον Δημήτρη Πικιώνη. Μετά την αποφοίτηση από το εξατάξιο Γυμνάσιο σπούδασε νομική την οποία όμως εγκατέλειψε μετά από σύντομο χρονικό διάστημα. Κατά τον τελευταίο χρόνο της Κατοχής εισήχθη στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών από την οποία αποφοίτησε το 1949 αφού είχε σπουδάσει υπό τους Δημήτριο Μπισκίνη, Παύλο Μαθιόπουλο και Κωνσταντίνο Παρθένη. Αργότερα χάρη σε υποτροφία ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού το διάστημα (1953-1956) όπου διδάχτηκε χαλκογραφία.
Ο Τέτσης εγκαινίασε την εκθεσιακή του δραστηριότητα το 1948 παρουσιάζοντας την πρώτη του ατομική έκθεση. Έκτοτε έχει πραγματοποιήσει αρκετές ακόμη ατομικές εκθέσεις ενώ έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις ζωγραφικής και χαρακτικής εντός αλλά και εκτός των συνόρων της Ελλάδας. Μεταξύ των εκθέσεων στις οποίες έλαβε μέρος περιλαμβάνονται οι Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1957 και το 1965, της Αλεξάνδρειας το 1959, οι Διεθνείς Εκθέσεις Χαρακτικής του Λουγκάνο (1960) και του Τόκιο (1964) κλπ. Το 1970 αν και επιλέχτηκε ως αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Μπιενάλε της Βενετίας αρνήθηκε να λάβει μέρος διαμαρτυρόμενος για τα πολιτικά τεκταινόμενα στην Ελλάδα. Το 1999 η Εθνική Πινακοθήκη οργάνωσε αναδρομική έκθεση του έργου του.
Το 1951 διορίστηκε επιμελητής στην έδρα του Ελεύθερου Σχεδίου στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ ενώ το διάστημα 1958-1962 υπήρξε καθηγητής στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο. Το 1958 συμμετείχε στην ίδρυση του Ελευθέρου Σπουδαστηρίου Καλών Τεχνών (μετέπειτα Σχολή Βακαλό) στο οποίο δίδαξε ως το 1976. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη καθηγητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών όπου παρέμεινε ως το 1991 ενώ το 1989 εξελέγη πρύτανης. Το 1993 έγινε ακαδημαϊκός, ενώ μόλις την περασμένη Δευτέρα, στις 29 Φεβρουαρίου, του απονεμήθηκε το νεοσύστατο βραβείο εικαστικών τεχνών «Γιάννης Μόραλης» από το Υπουργείο Πολιτισμού. Η επιδείνωση της ήδη βεβαρημένης υγείας του δεν του επέτρεψε να παραστεί στην τελετή.
